Laura Kempenaar “Dit is gewoon een goedkope Zelda. Ah, net als Animal Crossing op zoek naar bronnen. En nu moet ik vee houden alsof ik Harvest Moon speel!” Vaak lenen games ideeën van elkaar, maar zelden is dat zo overduidelijk als in Yonder: The Cloud Catcher Chronicles . Maar als een indiestudio met AAA-titels aan de haal gaat, dan stoppen ze daar natuurlijk wel een kleine twist in.
De openingsscene van Yonder speelt zich af op een boot, net als in Zelda: The Phantom Hourglass. Vervolgens loop je een grot door en eindig je op een richel waarbij de wijde wereld prachtig in beeld wordt gebracht, net als in Zelda: Breath of the Wild. Yonder: The Cloud Catcher Chronicles maakt er geen geheim van geïnspireerd te zijn door andere franchises en dat is eigenlijk wel charmant: de kleine Australische indiestudio Prideful Sloth heeft bij lange na niet genoeg mensen om die enorme games na te bootsen: met drie man sterk is het zelfs hun missie om met een micro-AAA-benadering games te maken en daarbij vooral te letten op het bouwen van een bijzondere spelwereld.
Gemea: een ontspannende locatie
Dat is gedeeltelijk gelukt met Yonder. De spelwereld is groen, afwisselend en kent een interessante dag/nacht-constructie. Daarbij kan het weer soms enorm omslaan, want net als bij ons in Nederland verandert een zonnige zomerdag zo in een herfststorm. De wereld van Yonder, het eiland Gemea, is een ontspannende locatie om te ontdekken. Er wandelen vreemde wezens die je uiteindelijk op je boerderij kunt houden voor melk, en er zijn overal bomen te kappen en rotsen uit te beitelen voor grondstoffen als hout en edelstenen.
In deze avonturen-rpg ga je op ontdekkingstocht op dit eiland en dat doe je door opdrachten van de inwoners uit te voeren. Bijvoorbeeld het fixen van een steiger, wat je doet door de directrice van het timmermansgilde te zoeken, even lid te worden en je gekapte stukken hout om te zetten naar planken. Het is heerlijk om op dat vruchtbare eiland op zoek te gaan naar bronnen en daar ook nog iets van te maken waar een ander blij van wordt, en waardoor jij weer een stapje dichterbij een nieuw gedeelte komt.
Zoeken naar Sprites
Er is echter een hoger doel, namelijk het verwijderen van alle Murk in de wereld. Murk is een soort paarse wolk die her en der op het eiland is neergedaald. Je kunt daardoor niet verder lopen en dat betekent dat je die Murk moet zien te verwijderen. Dat doe je door magische entiteiten op te sporen genaamd Sprites. Hier wordt het moeilijk, want die Sprites staan helemaal niet aangegeven op de kaart en dat betekent dat je je in Yonder vooral het schompes zoekt naar deze wezentjes, die zich vaak verstoppen in de meest vreemde hoeken en gaten, soms ver weg van waar de inwoners je op pad sturen.
Gelukkig kun je ook wat zijmissies volbrengen terwijl je op zoek bent, zoals het verzamelen van tien katjes, of het planten van een x aantal bomen in de streek. Hoewel dat een leuke bijkomstigheid is, is het frustrerend om urenlang te speuren naar Sprites. Er zijn er namelijk niet heel veel, dus je moet echt het hele gebied uitkammen wil je er eentje tegen het geest-achtige lijf lopen.
Technische tegenslagen
Bovendien laat ook de techniek soms te wensen over. Soms praat je met een schattig vrouwtje, maar kun je haar niet zien omdat er een balk in het beeld staat waarvan de afkomst niet nader te verklaren is. En juist omdat je veel moet rennen, valt het ook op dat de framerate niet altijd even stabiel is. Dat gehaper en die technische problemen passen niet zo goed bij Yonder, dat verder een rustige, ontspannen wereld biedt waarin je ontspannen op ontdekkingstocht gaat.
Nog iets dat negatief opvalt: de dorpelingen lijken veel op elkaar. Niet alleen qua uiterlijk, want ze onderscheiden zich ook niet heel erg in persoonlijkheid. Behalve één jongedame die in elk gebied klaarstaat om je van een slechte grap te voorzien, zijn alle personages heel eendimensionaal. Dat is waar de studio waarschijnlijk iets teveel aandacht heeft gehad voor de spelwereld, in plaats van de verdere smoel van de game. Een gemiste kans, want al die grappige persoonlijkheden zijn dus juist precies wat bijvoorbeeld Animal Crossing extra memorabel maakt.
Het is moeilijk om Yonder niet te vergelijken met de groten der aarde, wat mede komt door de missie van de studio. Houd je echter in het achterhoofd dat dit spel is gemaakt door drie personen, dan zal je onder de indruk zijn van de mooie en vreedzame spelwereld die je wordt voorgeschoteld. Soms kost het veel tijd en wat ergernis om de Sprites te vinden, maar van het planten van boompjes tot het verzorgen van de vreemde beesten in Gemea: Yonder is uiteindelijk vooral een kunstige indiegame om even ultiem bij te ontspannen.
Yonder: The Cloud Catcher Chronicles is beschikbaar voor PlayStation 4 en pc.