LarsCornelis Fifa 18 voor het eerst spelen voor een impressie is niet makkelijk. In slechts een paar potjes moet je de belangrijkste vernieuwingen bloot zien te leggen, terwijl je ondertussen vooral nog worstelt om de afgelopen jaar ingesleten routine te doorbreken. De diverse potjes Fifa 18 op Gamescom resulteerden bij ons dan ook nog in erbarmelijk weinig doelpunten, maar gelukkig wél in interessante inzichten.
Al vanaf het eerste fluitsignaal valt op dat het tempo van Fifa 18 lager ligt dan in Fifa 17 en dat bovendien spelers en de bal minder op elkaar kluiten. Deze twee belangrijke pijlers zijn erg met elkaar vervlochten. Hoewel deze vernieuwingen zich in één zin laten benoemen, zijn de effecten groot en zitten er zowel positieve als negatieve kanten aan.
Veel bewussies
In de aanval geeft Fifa 18 je net even meer tijd om na te denken. Lukraak op rondje/B rammen en hopen dat de bal de kruising in vliegt is natuurlijk nog steeds een optie, maar je kan letterlijk een bal bewust nog eens laten opstuiten of een extra stapje zetten – zo precies is de besturing en zo realistisch ligt het tempo. De animaties lijken navenant ook vloeiender en realistischer in elkaar over te gaan, zonder dat spelers in positie snappen. We hadden echter niet genoeg tijd om dit goed te analyseren in de herhalingen, dus die hou je nog even van ons tegoed.
Zoals gezegd leidde de verhoogde nauwkeurigheid bij ons nog niet per se tot meer of mooiere goals, maar dat zal een kwestie van gewenning zijn. De besturing lijkt in ieder geval accuraat genoeg om veel meer bewuste acties uit te voeren. Het is nog geen PES, maar EA kruipt op dit gebied wel duidelijk die kant op.
Dat is ook wel nodig, want zelfs met spelers als Robben of Ronaldo kwamen we niet simpelweg op de brommer langs onze directe tegenstander. Op de iets langere afstand rende Robben heus wel het snot voor de ogen van Daley Blind voorbij, maar zolang beide spelers nog duelleren komt Robben echt niet zomaar van Blind los. Bovendien is meer dan voorheen voelbaar dat Robben een relatief lichte speler is: hij is makkelijk van de bal te duwen.
Hoe anders is dat als we even later Pogba met twee verdedigers aan hem hangend door het middenveld zien soleren. De voormalig duurste speler ter wereld is een beest en krijg je nauwelijks van de bal, zolang hij zelf goed blijft afschermen tenminste. Ook hierbij is timing essentieel, want zodra je een opening biedt of de bal te ver voor je uit speelt, kan zelfs de kleinste dribbelaar de bal wegplukken natuurlijk.
Verdedigen als een Eredivisionist
Verdedigend merken we zo mogelijk nog meer van het lagere tempo en de realistischere benadering. Wat vooral opvalt is dat spelers niet zomaar even snel in elke richting kunnen lopen. Staan ze met hun rug naar de bal toe, dan kost draaien aanzienlijk meer tijd dan wanneer ze ‘open’ staan. Ontzettend realistisch natuurlijk en het zorgt er vooral voor dat duels op de flanken interessant worden, maar bij lange ballen gaan ze nog weleens onnodig de mist in.
Door veel te lang ‘met de verkeerde kant’ naar de bal te staan, staan ze helemaal fout op het moment dat ze het duel moeten aangaan en worden ze dus afgetroefd. Ondergetekende noemt dit als Ajacied zijnde ‘een Veltmannetje’ en meer supporters van Eredivisieclubs zullen dit soort situaties met lede ogen herkennen, maar van verdedigers als Sergio Ramos verwachten we toch iets meer gogme.
Nog iets dat verdedigers fout doen: om de een of andere reden gebeurde het bizar vaak dat onze centrale verdedigers een aantal stappen te ver naar voren stonden. Als het pogingen waren tot een buitenspelval, dan mislukten die op een manier die niet eens amateurklassewaardig is, want de vleugels trokken vaak juist wél terug. Met als gevolg een groot gapend gat in het midden. We konden nog niet de vinger op leggen of dit nou van onszelf een fout met pressure was, of dat er echt iets mis is met de intelligentie van onze verdedigers. Dit is iets dat we zeker meer gaan onderzoeken bij de eerstvolgende mogelijkheid.
Aan het tempo waren we in ieder geval letterlijk na één potje al gewend, juist omdat het zo logisch aanvoelt en het je net de ruimte geeft om meer na te denken en minder impulsief maar te schieten zodra je in de zestien bent. Met lichtvoetige spelers als Robben kun je lekker precies dribbelen, met bonkige spitsen als Lukaku gooi je de beuk erin; de individuele klasse van ’s werelds toppers wordt nog meer benadrukt. Het blijft natuurlijk de vraag in hoeverre straks de Younes’s en de Luuk de Jongs van de wereld zijn uitgewerkt en of daar dat verschil ook zo merkbaar bij is. Net zoals bij elke Europese wedstrijd valt ook voor Fifa 18 pas de beslissing in de return, maar duidelijk is alvast dat Fifa 18 een zeer interessante stap voorwaarts richting realisme is.