Laura Kempenaar Hershel Layton is niet meer. Zijn gamefranchise is overgenomen door zijn dochter Katrielle. Is Katrielle een goede vervangster van de wereldberoemde detective met de hoge hoed, of hebben we liever Hershel terug?
Ontwikkelaar Level-5 is inmiddels alweer tien jaar bezig met Layton. Het begon allemaal in ’the curious village’ en inmiddels zijn we zeven games verder, die al goed waren voor vijftien miljoen verkopen. Het anime-achtige uiterlijk van de franchise is al die tijd aangehouden en dat alleen al maakt het een waar genot om aan een van deze titels te beginnen. Het maakt bovendien niet uit met welke game je begint, want ze refereren maar zelden terug naar vorige edities. Layton is niet een franchise voor iedereen: het is een opeenstapeling van puzzels die aan elkaar worden gerijmd door middel van dialoog. Veel dialoog ook: zeker in dit avontuur van Katrielle is tikken op praatvensters eerder regel dan uitzondering.
Een introductie
Gelukkig weten ze er bij Level-5 iets grappigs van te maken, waardoor dat geen ramp is. Ga echter wel zitten voor een soort leesavontuur en niet per se om honderden puzzels in rap tempo te volbrengen, want dat is niet hoe deze game in elkaar steekt. Er wordt goed de tijd genomen om onze nieuwe hoofdrolspeelster Katrielle te introduceren, waarbij af en toe een puzzel om de hoek komt kijken. Later in de game wordt dat iets meer in balans gebracht, wanneer je meer vrijheid hebt en minder uitleg behoeft.
De puzzels zijn weer veelzijdig en zo origineel als altijd, waardoor dit weer een Layton-game is om urenlang van te genieten. De puzzels zijn voorzien van geweldige illustraties en zitten goed in elkaar. Handigheid met getallen is een pre, want er wordt veel rekenkracht van je gevraagd, maar als je Layton kent, dan weet je dat het antwoord soms juist heel voor de hand ligt of zelfs een beetje gemeen is, en dat je echt niet altijd je hersens hoeft te breken. Je moet vooral goed opletten en slim handelen, dan kom je al een heel eind.
Fictionele stadjes
Waar de puzzels wederom allemaal zomaar uit de lucht komen vallen en niets met het verhaal te maken hebben, geldt dat ditmaal niet voor de setting van de game: Londen. Vroeger speelde Layton zich af in fictionele stadjes en dat was eigenlijk toffer. Ten eerste spreken die veel meer tot de verbeelding, omdat je het niet verbindt aan je gedachten over die bekende stad. Ten tweede is het in dit geval ook nog eens Londen, waardoor de game nog meer op een kopie van een Sherlock-verhaal begint te lijken.
Sterker nog, de verhalende methode die wordt gebruikt in Sherlock is ook gekopiëerd. Deze game vertelt in eerste instantie een aantal kleine verhalen, want Katrielle Layton begint net als detective en het duurt even voordat de grote zaak, namelijk de Millionaires’ Conspiracy, op haar pad komt. Waar je in eerdere Layton-games eigenlijk meteen al aan een grote zaak werkte en meer vrijheid had om in de wereld rond te reizen, is dit spel meer lineair.
Op zich een logische keuze, want hierdoor kunnen we Katrielle rustig leren kennen. Ze is een heel lieve, enthousiaste jongedame, met een assistent die verliefd op haar is en dat bepaald niet onder stoelen of banken steekt. En dan is er nog een pratende hond, maar dat is weer een verhaal apart. Katrielle lijkt in veel opzichten op haar vader: charmant, slim en altijd in voor avontuur. Een fijn persoon om uren mee te spenderen.
Als die-hard Layton-fan is het even wennen aan zo’n nieuw personage, maar de game heeft verder niet al te veel vernieuwingen, waardoor dat niet te moeilijk wordt gemaakt. Het is af en toe wat heftig als het om de hoeveelheid dialogen gaat, maar de puzzels, de humor en de visuele stijl van deze nieuwe Layton doen ons verlangen naar meer zaken voor deze jonge, maar inmiddels zeer ervaren detective.
Layton’s Mystery Journey: Katrielle and the Millionaires’ Conspiracy is al uit op iOS en Android. Op 6 oktober verschijnt de 3DS-versie, waarop deze review is gebaseerd.
Door Laura Kempenaar.