Crew Oktober, de maand van Halloween en de maand dat The Evil Within 2 is uitgekomen. Een lekkere maand voor enge games dus. Maar wat ga je dan spelen? Dit zijn in ieder geval de games waarbij wij een luier aantrekken. Misschien staat er nog iets leuks voor je bij, misschien ook niet, het kan allemaal. De belangrijkste vraag is natuurlijk, wat is de engste horrorgame die jij ooit hebt gespeeld?
Bert de Vries
Dat moet Amnesia: the Dark Descent zijn. Dit is de enige game waardoor ik echt angst heb ervaren. Ik speel graag horror games en meestal vind ik die spannend en zit ik op het puntje van m’n stoel te spelen. Maar bij The Dark Descent was ik bij vlagen echt gewoon bang. Een gruwelijk vette ervaring, want hoe tof is het dat een game dat kan bereiken? Er zitten in de game delen (dat water deel…) die ik simpelweg niet in één keer kan doorlopen. Dan moet ik echt eerst een paar keer Googlen op “Fluffy kittens” of iets dergelijks om wat te kalmeren. Heerlijk!
Martin Verschoor
Het eerste gedeelte van Resident Evil 7 in VR. Dan bedoel ik het stuk in het huis, je hebt het ongetwijfeld gespeeld en als je het nog niet in VR hebt gespeeld…leen een PS VR van iemand en ga het nog een keer doen. Het is sowieso een hele dikke ervaring in VR, maar omdat je nu niet even kan wegkijken, of je kunt verstoppen achter een kussen, is het nog intenser. Resident Evil 7 staat bovenaan in mijn broekpoep-top 5. Niet dat ik die heb, maar als ik die zou hebben, staat RE7 dus bovenaan.
Jacco Peek
Dat is waarschijnlijk Until Dawn, en die is helemaal niet zo eng. Dat heeft er vooral mee te maken dat ik een bange schijterd ben en ik horrorgames liever vermijd. Ik vind het gevoel dat die games opwekken gewoon niet tof. Soms raak ik overmoedig en dan probeer ik het gewoon, maar al snel word ik eraan herinnerd dat het toch echt niet voor mij is. Until Dawn viel in ieder geval nog mee, dankzij de stereotype personages en het clichématige verhaal.
Kevin Shuttleworth
Ik sluit me bij Martin aan. Horrorgames als SOMA en Amnesia: The Dark Descent zijn fantastisch, maar de eerste uren van Resident Evil 7 zijn een geval apart, mits je een PS VR op je harses hebt. _Spoilers voor het begin van RE7 vanaf hier!_ In het gedeelte net na de proloog was ik constant angstig (en daardoor debiel bezweet), wetende dat een bewoner daar rondliep, op jacht naar mij. De eerste keer dat ik letterlijk mijn hoofd om de hoek duwde om de gang in te gluren, om een enorme bebaarde man met een bijl te zien, vergeet ik nooit. Hij zag me, schreeuwde en sprintte op me af. Ik rende als de wiedeweerga terug de keuken in (waar je wakker wordt) en vervolgens de bijkeuken in. Daar staat wat troep om je achter te verstoppen. Ik gleed van de stoel waar op zat en ging op de grond zitten om me zo klein mogelijk te maken, wat ook werkte in VR. De man stormde de kamer in, ging schichtig op speurtocht, maar vond me na de langste 45 seconden van mij leven toch niet. Wat. Een. Game.
Dennis Mons
Wat mij betreft is het toch wel de eerste Resident Evil uit ’96 die ik (volgens mij) nog op de Sega Saturn gespeeld heb. Voor die tijd waren er vast wel ook wel enge games, maar op één of andere wijze ging ik in een volledige schreeuwbabymodus tijdens het spelen. Want laten we eerlijk zijn; Wie zat er nu niet te gillen als een kind toen die verdomde dobermans door de ramen kwamen? Hoe dan ook had die game een enorme impact op me en wist ik meteen dat dit genre een favorietje zou gaan worden.
Eline Oosterloo
P.T. voor PlayStation 4, met afstand. Oké, het is niet een volledige game, maar het zorgde er wel voor dat ik vanbinnen kapotging. Dat ene rotgangetje had Hideo Kojima van mij eigenlijk wel in zijn hoofd mogen houden. Telkens opnieuw diezelfde muren, waar soms opeens iets nieuws geschreven staat. Licht dat van kleur verandert of knippert en zo heel af toe… die ene glimp van die enge vrouw in de badkamer… Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Toch vind ik het jammer dat er geen volledige game van uit is gebracht. Soms snap ik mijn masochistische zelf niet helemaal.
Brian Artiles Govita
De engste game die ik tot nu toe heb durven spelen is F.E.A.R. Om overduidelijke redenen ben ik geen grote fan van horrorgames, maar F.E.A.R. wist me van begin tot eind te boeien. Dit had niet alleen te maken met de beklemmende sfeer en de Japanse horrorinvloeden, maar ook met de geweldige gameplay. De toevoeging van reflex time, vergelijkbaar met bullet time, de sublieme AI en unieke wapens zorgden keer op keer voor intense gevechten. Helaas ging het daarna bergafwaarts met de reeks, maar F.E.A.R. zal me altijd bij blijven als de engste first-person shooter die ik ooit heb gespeeld.
Thijs Barnhard
Geen game heeft mij ooit zo de stuipen op het lijf gejaagd als P.T. en eigenlijk kan je die playable teaser nauwelijks een game noemen. Je loopt vooral heel erg vaak door dezelfde gang heen en op schijnbaar willekeurige momenten veranderen er subtiele dingen. Een deur staat ergens open, er is wat geschreven op een foto of de telefoon gaat ineens over. Nog steeds heb ik een klein beetje moeite met slecht verlichte lange gangen want door P.T. denk ik altijd dat er zomaar een geestachtige vrouw aan het uiteinde kan staan bibberen.
Simon Zijlemans
Ik stond in een badkuip in de hoek van de kamer naar de muur te staren. Ergens in de gang hoor ik het geklop van iets of iemand. Het is een van de zeldzame keren in gaming geweest dat ik bevroor. Ik durf niets. Ik durf geen knop aan te raken, ik durf geen stap te verzetten en omkijken is op dit moment echt het laatste op Aarde wat ik zou doen. Bij deze maak ik een diepe buiging voor Resident Evil 7. Een game die in de eerste hoofdstukken perfect inspeelt op mijn irrationele angst voor spoken en het bovennatuurlijke. En ook een game die eigenhandig de aanschaf van mijn VR-bril met verve verantwoordt. Geef me meer van dit, ontwikkelaars. Ik slik ervan.
