Bert de Vries Een miljard dollar. Wat is nu een betere reden om superheld te worden dan om een miljard dollar op te strijken aan de franchise? Maar helaas voor Coon and Friends is er ook nog een andere franchise, The Freedom Pals, die hetzelfde doel voor ogen hebben en daarom fel bestreden moeten worden. Hoe? Door middel van het vergaren van volgers op social media en het redden van een kat voor honderd dollar. En dat terwijl kattenpis snuivende criminele bendes South Park overspoelen. Nee, veel meer South Park kan het verhaal van The Fractured but Whole niet worden. De game bevat echter zo ontzettend veel South Park, dat het misschien een beetje is vergeten wat de serie zo goed maakt.
Zelden krijg je zo’n fantastische backstory voor je kiezen als New Kid (ButtLord of Butthole voor vrienden) in The Fractured But Whole. Dat kan ook niet anders wanneer Eric Cartman dit voor je verzint. Je gaat als New Kid verder waar de vorige game, The Stick of Truth, stopt wanneer de kinderen besluiten niet langer riddertje te spelen maar superhelden willen zijn. Vervolgens word je zo’n twintig uur lang overspoeld met grappen, persiflages en knipogen naar Marvel, DC en vooral de bekende tekenfilmreeks.
Voor de liefhebber
De game lijkt grotendeels gericht op het vaste publiek van de serie. Als New Kid struin je South Park af en kun je bijna alle bekende locaties bezoeken. Die locaties zitten ramvol met referenties naar de serie, zowel in de te vinden items als in de gesprekken die daar plaatsvinden, alsmede de omgevingen zelf. Zo ligt er Informative Murder Porn in de het nachtkastje van Randy, wordt er verwezen naar de Queen Spider in de kerk en kun je Chinballs vinden in het huis van Butters.
Het is simpelweg geweldig om zelf in een virtuele versie van de stad waar we al meer dan twintig jaar van genieten te kunnen lopen. Sommige locaties zaten ook al in de vorige game, maar er zijn meer dan genoeg nieuwe gebieden te bezoeken. De stad is niet heel groot en daarom zal je bepaalde locaties meerdere malen bezoeken, maar door bepaalde skills (lees: verschillende soorten tijd-en-ruimte tartende scheten) ontgrendel je steeds nieuwe gebieden, waardoor het niet als saaie backtracking aanvoelt.
Geile priesters in elkaar slaan
De stad verkennen is ontzettend leuk, maar veel tijd om rustig op ontdekkingstocht te gaan krijg je vaak niet. Er moet namelijk flink geknokt worden in The Fractured but Whole. Daarbij kent de game een enorme diversiteit aan vijanden die de fans bekend voorkomen: van pedofiele priesters en gemuteerde katten tot Raisins Girls en Shitty, sorry, City Ninjas. Vechten doe je op een soort raster waar je redelijk vrij over kunt lopen en elke vriend of vijand om de beurt aanvallen uitvoert op één of meerdere vlakken binnen het raster. Door dit rastersysteem is het plaatsen van je eigen team en het verplaatsen van de vijanden zeer belangrijk. Zo kun je met wat slimme bewegingen veel effectiever vechten. Het maakt het vechten een stuk dynamischer dan in het vorige deel en gaat ook dieper dan The Stick of Truth.
Die gevechten zijn goed te doen, maar zeker niet altijd even makkelijk. Je moet goed gebruikmaken van je combat buddies binnen de game. Dit zijn de andere, bekende, personages die allemaal hun eigen skills hebben. Zo is Supercraig een close combat-vechter en Kyle, als The Human Kite, meer geschikt om van een afstandje mee aan te vallen. Gedurende de game krijg je meer buddies tot je beschikking die je gelukkig niet allemaal hoeft te levelen: ze gaan automatisch naar het niveau van de speler, waardoor ze allemaal inzetbaar blijven. Dat moet ook wel, want de game verwacht regelmatig een specifieke teamsamenstelling, zoals bij de eindbazen die de regels soms behoorlijk omgooien.
Niet zoals de serie
Je eigen personage goed uitbouwen is wat lastiger. Je kunt gedurende de game een aantal klassen met bijbehorende skills kiezen, maar helemaal soepel werkt het niet. Achteraf krijg je allemaal info die op het moment van kiezen niet beschikbaar is, waardoor het een beetje gokken is. The Fractured but Whole kent meer relatief kleine punten die de pret enigszins drukken, zoals half functionerende deuren waardoor je vast komt te zitten in ruimtes en momenten waarop de game vastloopt. Ook vervelend zijn de updates die je krijgt op je social media app Coonstragram. Die zijn in eerste instantie best grappig en helpen je ook op weg in het verhaal, maar worden zo klein weergegeven dat ze bijna niet te lezen zijn wanneer je verder dan een halve meter van je scherm verwijderd bent. Ook de minimap doet zijn naam iets te letterlijk eer aan, wat het navigeren in de eerste paar uur niet ten goede komt.
Hoewel bovenstaande punten storend zijn, kunnen ze met een patch verholpen worden. De game heeft echter een potentieel probleem dan niet te patchen valt: die heerlijke South Park-humor. Wat zo knap is aan de serie is dat zelfs de meest harde grappen niet zomaar gemaakt worden om simpelweg zoveel mogelijk mensen te kwetsen. Het gaat in South Park ook om maatschappijkritiek: om rare situaties uit onze maatschappij uit te lichten en te ridiculiseren. Zo kunnen we er niet alleen om lachen, maar houdt de serie ons ook een spiegel voor om ons na te laten denken, zonder een oordeel te vellen.
Dat mist in deze game. The Fractured but Whole zit barstensvol humor, geniale grappen en onzinnige situaties (hoogtepuntje is toch wel de stripclub met de aankondigingen van de dames), maar die extra laag in de humor ontbreekt. De game stipt veel van de in de serie aanwezige thema’s wel aan zoals gender, intolerantie en objectificatie, maar gebruikt het meer voor snelle grappen dan voor momenten om je als speler aan het denken te zetten. Daar gaat het verhaal ook veel te snel voor. Er is simpelweg geen tijd voor de zorgvuldige opbouw die de serie kent. Als je de serie niet goed kent en je speelt deze game dan kunnen de grappen overigens heel fout, plat en overbodig overkomen. Dat is jammer, want de game doet daarmee afbreuk aan wat de serie zo zorgvuldig heeft opgebouwd.
Dubbele cijfers
The Fractured but Whole biedt gelukkig wel een goed verhaal met een mooie lengte, een leger aan persiflages op bestaande superhelden om mee te vechten in een prima werkend . De game ziet er daarbij ook nog eens scherp en fris uit. Het is vooral de herkenbaarheid van South Park wat deze game zo ontzettend tof maakt om te spelen. Om steeds weer grinnikend referenties te ontdekken en absurde personages uit de serie voorbij te zien komen is erg leuk. Het voelt als speler alsof je even onderdeel bent van het geschifte stadje uit Colorado. Voor de fans is de acht die onderaan deze review staat dan ook meer dan terecht.
Maar wanneer je de serie niet kent, zie je vooral een game met heel veel poep-en-plas grappen, racisme en soms hele, hele grove situaties waarbij een stukje context ontbreekt. Dat maakt de game iets ontoegankelijker voor deze groep. Jammer, want South Park is bij uitstek een serie die laat zien dat je door humor en grappen over de meest verschrikkelijke onderwerpen mensen aan het denken kunt zetten en begrip kunt kweken. Spelers die onder deze groep vallen kunnen een puntje van het eindcijfer aftrekken. Ongetwijfeld zal de grootste groep spelers van The Fractured but Whole bestaan uit South Park-fans. Die gaan zeker veel plezier halen uit deze game.
South Park: The Fractured but Whole is vanaf 17 oktober verkrijgbaar voor PC, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze review speelden we de PS4-versie.