Crew Alex Rider: Stormbreaker is het zoveelste licentiespel op de Nintendo DS. Geen wonder dat naar al die teleurstellingen de verwachtingen voor zo een spel vrij laag liggen. Misschien is dat één van de redenen waarom Stormbreaker niet zo tegen valt als verwacht. Laat ik gelijk maar met de deur in huis vallen; Stormbreaker is zeker niet het slechtste licentiespel ooit, maar verdient alles behalve een voldoende.
In het spel speel je de rol van Alex Rider, welke de neef is van de recentelijk om het leven gekomen geheimagent Ian Rider. Om de moord op te lossen roepen ze de hulp in van Alex. Waarom van Alex en niet van een ‘echte’ MI6 agent? Omdat er anders geen film zou zijn. Zonder film geen spel, en dan zou ik hier dus nu ook niet zitten. Het spel is opgedeeld in twee delen die zich elk level herhalen. In het eerste deel zul je met Alex een weg moeten banen door één gebied uit de film. In het gebied lopen een aantal vijanden die je aanvallen als ze je zien. Door vaak genoeg op’X’ te rammen kun je die vijanden een koekje van eigen deeg geven. Het spel blijft op dit vlak vrij eentonig, saai en erg makkelijk. Aan het eind van elk level is een eindbaas, die eigenlijk hetzelfde is als een normale vijand, alleen met een veel grotere levensbalk. Ook hier geldt weer, druk zo vaak mogelijk op ‘X’. Uitdaging is dus ver te zoeken. In sommige levels moet je trouwens ook nog een bepaald voorwerp vinden voordat je uit het gebied kunt komen. Om het nog wat irritanter te maken, leek het de ontwikkelaar een goed idee om een ‘stamina’-balk erin te bouwen. Deze beperkt je in de afstand die je in een stuk kunt rennen en hoeveel klappen je kunt uitdelen zonder uit te rusten. Als de balk helemaal leeg is, moet Alex eerst weer op adem komen. Nadeel is, dat ie dat zo lang doet totdat de balk weer helemaal vol is. In de tussentijd kunnen vijanden vrolijk op je in rammen.
Om afwisseling in het spel te krijgen, gooit men standaard wat mini-games erin, dus waarom zou dit in dit spel anders zijn? Ik moet wel zeggen dat de mini-games niet zo tegen vallen als bij andere spellen. Sterker nog, er zit zelfs één bij die best leuk is. Namelijk ‘snooker’. In principe is het gewoon snooker, maar dan met een computer tegenstander. De tegenstander is misschien de slechtste tegenstander ooit, maar voor de rest zit het snookergedeelte prima in elkaar.
Technisch kun je Stormbreaker geen drama noemen. Het spel loopt op een redelijke engine, en de omgevingen zien er gewoon ‘herkenbaar’ uit. Het spel ligt net iets boven de gemiddelde PlayStation One game. De animaties zijn echter wel ondermaats. Deze verlopen vrij stroef en houterig. Muziek en geluid is gemiddeld te noemen.
Is er dan niks positief aan het spel? Nou, het is maar hoe je het bekijkt. Het spel is namelijk vrij kort. Je mag ‘vrij’ ook vervangen door ‘erg’. In totaal ben ik er 2,5 uur mee bezig geweest om het hele spel door te spelen. Daarna kun je eventueel de mini-games opnieuw spelen om je score te verbeteren, maar naast snooker zijn ze niet echt de moeite waard om nog een keer te spelen.