Laura Kempenaar Het klinkt als een geweldig idee: een best of van onze favoriete Mario Party minigames van de afgelopen negentien jaar. Het is echter de vraag of deze spelletjesverzameling goed uit de verf komt op het kleine scherm van 3DS.
Het is stiekem wel de eerste tegenvaller: Mario Party: The Top 100 is voor de 3DS. Dat betekent dat de kans dat je dit spel in je eentje speelt aanzienlijk groter is dan wanneer je hem op een console zou spelen. Gelukkig bevat The Top 100 download play, waardoor je vrienden die een 3DS hebben geen gamecartridge nodig hebben om mee te spelen. Heb je echter geen vrienden met een 3DS, dan ben je op jezelf aangewezen.
Wanneer je de game start, kun je direct aan de slag met de minigames. Binnen een paar seconden heb je een spelletje naar keuze opgestart, krijg je nog even wat vlugge aanwijzingen van hoe je moet spelen en dan begint het spel. Hier wordt het interessant, want hoewel het fijn is dat je de minigames direct kunt spelen zonder te hoeven wachten tot alle personages de dobbelstenen hebben gegooid op een spelbord, is deze manier van Mario Party spelen juist weer veel te snel. Er is niet echt een aanleiding om een spelletje te kiezen.
Geen scorebord
Daarnaast wordt er geen scorebord bijgehouden, waardoor je ook niet tegen jezelf kunt spelen door steeds persoonlijke records neer te zetten. Jammer, want dat zou dit spel aanzienlijk beter herspelbaar maken. Nu heeft Nintendo natuurlijk niet alleen maar de honderd leukste Mario Party-spelletjes op een cartridge gezet, je kunt ze ook zelf een ‘favo’-status geven en zo eigen gamepacks maken. Ook zijn er zeven modi te kiezen, waaronder de modus 100 Minigames die zojuist is beschreven, wat een soort free play is. Er zijn bijvoorbeeld ook modi zoals Minigame Match, waarin je weer een ouderwets speelbord gebruikt, en Championship Battles, waarin je even snel een paar vooraf geselecteerde minigames speelt.
De kiesbare modi zijn weinig verrassend en weten niet te verleiden tot vaker spelen. Er is er echter wel één die met kop en schouders boven de rest uitsteekt: Minigame Island. Een game-element dat heel belangrijk is in The Top 100 is op ietwat gekke wijze “verstopt” in het spel. Waar je namelijk denkt dat je meteen alle honderd spelletjes tot je beschikking hebt, zijn dit er eigenlijk slechts 55. De overige 45 speel je vrij door de singleplayermodus Minigame Island te spelen.
Licht in de duisternis
Het is een fijne modus die wat meer sturing biedt in wat verder los zand lijkt. Je moet van Toad op bepaalde locaties vooraf geselecteerde minigames spelen, waarbij je een team vormt met een computergestuurd personage en het opneemt tegen computergestuurde rivalen. Elke keer dat je speelt, krijg je Mini Stars, waarmee je nieuwe minigames vrijspeelt, maar uiteindelijk wordt het pas echt boeiend wanneer je driehonderd Mini Stars hebt verzameld. Dan krijg je de “master”-moeilijkheidsgraad voor de computergestuurde spelers.
Dat laatste kunnen ze wel gebruiken, want hoewel je lang niet in alle minigames altijd als eerste zal eindigen, kun je er meestal vanuit gaan dat je de CPU wel voorblijft. Het is echter de vraag of je die driehonderd Mini Stars gaat halen, want verder zijn er niet genoeg elementen in de game die je reden geven om hem nogmaals op te starten. Niet dat de minigames niet tof zijn, want die maken dit spel nog net een voldoende waard. Het is heerlijk om herinneringen op te halen aan al die originele en grappige spelletjes uit negentien jaar Mario Party: van het vrolijke Snowball Summit waarin je met sneeuwballen moet rollen tot knoprellende racespelletjes als Rockin’ Raceway en Slot Car Derby. Het is fijn die paradepaardjes van Mario Party te kunnen spelen wanneer je maar wilt, maar dat doen we toch liever tijdens een feestje met anderen op de televisie dan alleen.
Door Laura Kempenaar.