Derek Taal De originele Shadow of the Colossus is een van de mooiste games aller tijden, maar paradoxaal genoeg is het op een hoop vlakken niet mooi oud geworden. De game blijft warm in je herinneringen woelen, maar een speelsessie anno 2018 voelt verre van uitnodigend. Gezien de kracht die de game put uit diens visuele presentatie is het dan ook een perfecte kandidaat voor een grafische oppoetsbeurt, hoewel de echt tijdloze kracht van de game eigenlijk geen herstelwerk nodig heeft.
Magische verbeelding
Shadow of the Colossus laat namelijk veel aan je verbeelding over en dat werkt vandaag de dag nog even sterk als vijftien jaar geleden. Net als het verdere repertoire van Team Ico blijft het verhaal cryptisch en nevelt zich in mysterie zonder onnavolgbaar te worden. De naamloze protagonist – Wanderer – komt te paard aan in een vreemd land om een eveneens naamloze vrouw van een vloek te redden. Etherische stemmen sturen hem op weg naar de vernietiging van zestien kolossale wezens, met de belofte dat dit destructieve pad tot de redding van zijn metgezel leidt.
Meer dan deze simplistische opzet heeft de game verder ook niet nodig, want Shadow of the Colossus vertelt geen verhaal door middel van dialoog. Het uit diens boodschap in stilte via de sfeervolle omgevingen en de imposante strijd tegen de kolossen waarbij je eigen emotie de leegte invult. Desolate landschappen laten je eenzaam voelen en het vellen van een kolos ontlokt een bevreemdend gevoel van rouw. Er ontstaat tevens een ontbreekbare zwijgzame band met het paard Agro, waardoor je je constant zorgen maakt wanneer hij door het landschap rent terwijl er een reusachtige losgeslagen kolos in het rond stampt. “Agro, kijk toch alsjeblieft uit”, fluister je dan. De game ontlokt zodoende continu een sterke persoonlijke reactie; een indrukwekkende prestatie dat mede dankzij de visuele schoonheid wordt behaald.
Een sobere reis
Hoewel de oorspronkelijke game niets van diens magie heeft verloren, is de glans van de presentatie er wel een beetje af. De mistige omgevingen staan dan ook in schril contrast met de prachtige locaties die de remake biedt. Je galoppeert via gevaarlijk hoge rotsbruggen over woeste watervallen richting een uitgestrekte woestijn en manoeuvreert de scherpe bochten van een rotspassage. Of wandelt door een afgelegen bos, waar door de schemerige zonsinval er een vluchtig sereen moment ontstaat. Het zijn beelden die je zonder uitzondering wilt vastliggen met de uitgebreide fotomodus, maar desondanks continu eenzaam en verlaten ogen.
Je bent namelijk altijd op pad naar het volgende doelwit; de zoveelste kolos die verstoord moet worden. De omgevingen zijn onderweg niet gevuld met betekenisvolle activiteiten en nodigen dus niet uit om volledig verkend te worden. Shadow of the Colossus is geen openwereld game die je voortdurend wilt afleiden; het is eerder juist het tegenovergestelde. Er is één sobere opgave die vervult moet worden, waarbij de reis slechts tot zelfreflectie leidt, terwijl de raadselachtige aanwijzingen die tot de locatie van de kolos moeten leiden door je hoofd heen spoken. Dit wordt slechts af en toe onderbroken door lichte platformelementen die op hun beurt weer worden verstoord door eigenwijs camerawerk.
De camera heeft namelijk nogal een eigen willetje en duwt zich in artistieke bochten, waardoor je het overzicht soms kwijt bent. Zo verkiest het om flink uit te zoomen zodat je de omgeving mooi in je op kunt nemen, maar daar heb je vrij weinig aan als je een sprong over een rotskloof wilt maken. De game vraagt zelden om secuur platformwerk, maar het is juist op deze momenten dat je flink met de camera worstelt.
Torenhoge uitdagingen
Je eerste Colossus ontdekken en uiteindelijk verslaan is nogal altijd even indrukwekkend als voorheen. Hij torent ver boven je uit en zwaait met een reusachtige stenen knuppel terwijl je zenuwachtig rondjes om hem heen rent, zoekend naar een opening terwijl de muziek krachtig opzweept. De zestien verschillende kolossen verschillen daarbij niet alleen van grootte – sommigen zijn een waar flatgebouw en andere weer een klein Volkswagenbusje – maar zijn nooit op dezelfde manier te benaderen. De gevechten zijn namelijk verre van traditioneel en zijn eerder te benaderen als individuele puzzels. Je zoekt eerst met de lichtstraal uit je zwaard naar hun zwakke plek en moet vervolgens uitpluizen hoe daar te komen om er eens flink in te steken.
Je observeert daardoor van een afstand hun gedrag, de mogelijke interacties met de omgeving die je kunt uitbuiten en de plekken waarop de kolos op zijn lichaam te beklimmen is. De oplossingen liggen bij de eerste paar kolossen voor de hand en vergen weinig experimentatie. Het zijn voornamelijk de laatste zes die een stuk meer van je vergen en waarbij je zelfs van de aanwijzingen van de stem in de lucht niet bepaald wijzer wordt. Toch zijn de oplossingen nooit ver gezocht, zolang je vrede kunt sluiten met het feit dat je een aantal keren flink met je kop tegen dezelfde steen botst.
In vergelijking met het origineel is de besturing dermate onder handen genomen dat de verschillende kolossen beklimmen een minder frustrerende exercitie is, maar volledig optimaal is het nog niet. Deels is dit een bewuste ontwerpbeslissing; de sprongen van Wanderer hebben een gewicht waardoor hij nooit perfect landt, hij stuntelt en struikelt veel en vraagt om veel momentum. Het maakt het platformwerk vaak onnodig moeilijk. Anderzijds wordt het jezelf in de juiste positie krijgen om de kolos in een zwakke plek te steken vaak onnodig lastig gemaakt. Waarbij je steeds de andere kant op lijkt te kruipen, ook al duw je de analoge stick dezelfde richting op. Tel hier de worstelingen met de camera bij op en je hebt ondanks de vele verbeteringen nog steeds een game die niet optimaal bestuurd. Het blijkt wederom dat sommige dingen tijdloos zijn.
