Kris Het maken van schietspellen is een vak op zich. Dat komt omdat het heel complexe games zijn. Niet alleen moeten ontwikkelaars immers rekening houden met dat de actie interessant blijft, ze moeten ook een goede kunstmatige intelligentie implementeren, extra aandacht besteden aan het ontwerp van de spelwereld en ten alle tijden de moeilijkheidsgraad en wapens perfect in balans houden. Toen Sony aankondigde dat de ontwikkelaar van Ratchet & Clank de langverwachte exclusieve top-shooter voor de PlayStation 3 zou maken, had ik dan ook mijn twijfels. Want nogmaals, shooters maken is een vak apart.
Zie je het voor je? De mannen die voorheen verantwoordelijk waren voor grappige, leuk in elkaar gezet platformtitels, gingen de tekenkamer in om een gewelddadig schietspel te creëren. Bij het opmaken van een lijst met inspiratiebronnen zijn de heren klaarblijkelijk op een eerste probleem gestuit. Want aan welke shooter moet Resistance: Fall of Man, zoals de titel luidt, zich eigenlijk spiegelen? Het antwoord is duidelijk. Half-Life 2 is nog steeds de absolute top in het genre. Wat Valve met die titel heeft klaargespeeld is nog steeds ongeëvenaard. Tijd om daar verandering in te brengen, moet Insomniac gedacht hebben.
Qua verhaal en setting was Insomniac op de goede weg om Half-Life 2 te evenaren. Je speelt als één van de Amerikaanse soldaten die naar Engeland worden gestuurd om het buitenaardse ras de Chimera tegen te houden. Dat even vervelende als angstaanjagende ras heeft namelijk via Rusland heel Europa ingenomen en zich inmiddels uitgebreid naar het Verenigd Koninkrijk. Als Hale, zoals de Amerikaanse soldaat heet, in Engeland landt, is het eigenlijk al te laat en is Engeland niets meer dan een paar opstandige Britten en een handjevol Amerikaanse overlevenden. Als speler ga je op reis om van het ene puntje in Engeland tot aan de hoofdstad de Chimera te overdonderen en via speldenprikjes land terug te winnen.
De setting is daarbij het sterkste punt van Resistance: Fall of Man. Hoewel de omgevingen nogal grauw zijn, zorgen de scherpe graphics en de combinatie tussen een Tweede Wereldoorlog-ontwerp en monsters voor een bijzonder totaalplaatje. Om in het oude Londen rond te lopen en ondertussen vreemde bouwwerken van een buitenaards ras te zien, geeft een apart gevoel. Dit had ook helemaal mis kunnen gaan, maar Insomniac heeft het goed opgelost door een realistische basis aan het te houden en voor diversiteit te zorgen met fictieve elementen. Precies zoals in Valve’s meesterwerkje dus. Heel even hoopte ik dan ook dat Resistance net zoals in Half-Life 2 een gevoel van avontuur mee zou brengen. Dat je als speler het idee krijgt echt op reis te zijn door een deels fictief land en ook daadwerkelijk een rol speelt in het verzet.
Helaas is dat op reis zijn niet het geval. Soms lukt het ze, dan krijg je ineens een voertuig ter beschikking en leg je grote delen land af. En soms het lukt het niet, want dan word je onderbroken door een tussenfilmpje en vind je jezelf naderhand op een heel andere plaats terug. Jammer, want dit verhaal had kansen. Misschien dat dit dan ook de reden is dat je geen moment emoties voelt bij het verhaal. De andere personages zijn slecht uitgewerkt en je bouwt geen band met ze op. Doordat het achtergrondverhaal daarnaast ook nog eens wat steekjes laat vallen en het einde wel heel absurd verloopt, blijft er een leeg gevoel over en is er vooral het besef dat hier véél meer in had gezeten.
Op naar dat andere element uit shooters dan maar: de actie. Wat dat betreft heeft Insomniac haar huiswerk goed gedaan. Resistance: Fall of Man wisselt grote, wijde omgevingen zoals in Call of Duty en Halo af met nauwe gangenstelsels uit Doom en Quake. Deze mix werkt verbazingwekkend goed, ik had geen enkel moment het verlangen om snel weer naar een andere soort omgeving te gaan omdat elke situatie even sterk, lastig en spannend is. De actie in Resistance is daarnaast altijd snel en spetterend, het tempo blijft er bijna de hele game lekker in en je reactiesnelheid wordt regelmatig echt op de proef gesteld.
Dat komt voornamelijk door de feilloos ingevoerde moeilijkheidsgraad. Voor elke speler van elk niveau is een bijpassende moeilijkheidsgraad te vinden en deze bouwt langzaam op naar een fantastische climax. Ook het health-systeem is daarbij een pluspunt. In tegenstelling tot veel andere ontwikkelaars volgt Insomniac niet de trend dat je na een paar rake kogels weer leven terug kunt krijgen, maar combineert het dat systeem met het aloude health pack-systeem. En hoe ouderwets het ook is, het zoeken naar die krengen blijft leuk.
Hoewel het dankzij de sterke actie niet erg is, zorgt de moeilijkheidsgraad er voor dat je regelmatig scènes opnieuw moet spelen. De Chimera zijn namelijk vrij slim en vooral heel erg sterk. Een paar kogels is over het algemeen niet voldoende om die wezens neer te krijgen en zelfs als je denkt dat ze dood zijn, willen ze nog wel eens een laatste magazijn op je legen. Desondanks blijven de Chimera vooral solisten. Samenwerken kennen ze op die smerige planeet waar ze vandaan komen blijkbaar niet en misschien is dat voor de moeilijkheidsgraad ook maar goed ook. Nadenken doen ze wel en dekking zoeken zijn ze zelfs een echte ster in. Daarom zul je als speler ook goed na moeten denken, bijvoorbeeld welke wapens je wanneer gebruikt.
In Resistance krijg je namelijk de mogelijkheid net als in oudere shooters gewoon lekker alle wapens op te pakken en mee te nemen. Dat is misschien niet zo realistisch, het zorgt er wel voor dat de makers je kunnen dwingen om regelmatig te wisselen tussen de absoluut fantastische wapens. Zo is de shotgun logischerwijs voor gevechten op de korte afstand, kun je met de Auger een schild opwerpen of door muren heen schieten en kan de Bullseye vijanden taggen en om hoeken heen schieten. Het zijn originele wapens die lekker besturen en allemaal hun plus- en minpunten hebben. Het is dan ook niet zozeer de originaliteit van de wapens, maar eerder de onderlinge balans waarvoor Insomniac een compliment verdient.