Crew “Some day, and that day may never come, I may call upon you to do a service for me. But ehh.. Until that day, accept this as a gift.” De eerste trailer van The Godfather staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. De beelden toonden een zeer realistische CGI-versie van Marlon Brando’s Don Corleone. Inmiddels hebben we de game op de vorige generatie spelcomputers, PC en Xbox 360 voorbij zien komen. Ook de PlayStation 3 heeft bij de launch zijn versie gekregen: The Godfather: The Don’s Edition.
Deze recensie gaat vooral over de specifieke ‘eigen’ onderdelen van deze PlayStation 3-versie. Lees voor een algemeen beeld van de game Jelle’s recensie van het origineel nog eens door.
Hoewel de game is voorzien van een uitbreiding en wat andere kleine aanpassingen, is het toch een beetje mosterd na de maaltijd. Deze PS3-versie verschilt namelijk niet bijzonder veel van de normale versie die we al gezien hebben. Dat zorgt er bij voorbaat al voor dat de game weinig tot geen meerwaarde heeft voor iemand die The Godfather al gespeeld had. Ikzelf heb de PC-versie destijds bijna uitgespeeld en moest dus voortdurend door al bekende stukken heen, voordat ik weer eens iets tegenkwam dat de moeite waard was. Zo lijkt de late release nu al een dooddoener voor deze game.
Daarmee wil ik niet impliceren dat ‘The Don’s Edition’ een slechte game is. Als je nog geen enkele ‘The Godfather’ hebt gespeeld, is dit nu de beste versie die je kunt krijgen. Om die status te bereiken heeft deze PS3-versie niet echt een grote verbetering, maar vooral meerdere kleintjes. Zo is daar bijvoorbeeld de interessante, maar niet bijster nuttige SIXAXIS-besturing. Toch heb ik me er best vermaakt, vooral toen ik later in de game wat interessantere moves leerde. Of je het nu wel of niet tof vindt: het systeem zit goed in elkaar, dus je kúnt het in elk geval gebruiken.
Interessanter vind ik de nieuwe dingen die je in de gameplay zelf tegenkomt. Zo zitten er een aantal nieuwe missies in het spel en heb je nu de mogelijkheid om bij de Corleone-compound wat soldaten ‘in te huren’. Soms moet je het namelijk wel eens opnemen tegen tien vijanden tegelijk en dan is het best handig om een of meer Corleone-handlangers bij je te hebben. Zo zijn er nog tig kleine nuances die bepaalde elementen in de gameplay net even beter maken. Zo heeft elke winkelier nu een bepaalde zwakheid. Weet je die te vinden, dan levert dat een bonus op. Ook leuk is dat als je de politie hebt omgekocht, ze bij vuurgevechten tussen jou en andere families aan jouw kant zullen staan.
Hoewel geen van deze aanpassingen zijn uitwerking mist, blijven het maar relatief kleine aanpassingen. Bovendien is het ook niet zo dat de PlayStation 3-versie, buiten dat ‘ie erg lijkt op wat we al kennen, verder alles goed doet. Met name op technisch gebied hebben we hier te maken met een ondermaats presterend spel. Op high-definition ziet het spel er ‘oké’ uit – maar zeker niet mooi, als je het spel even naast de andere PS3-games legt. Veel erger wordt het als je je PlayStation 3 op een normale televisie aansluit. De graphics stellen dan zwaar teleur: zozeer zelfs, dat de boel niet eens ver boven PlayStation 2-kwaliteit zit, en dat mag toch eigenlijk niet in een game op een gloednieuwe spelcomputer.
Een ander nieuwigheid in deze versie is de mogelijkheid om losse missies te spelen, een score te behalen en die komt dan op de ranglijsten op het PS3 Network te staan. Best leuk, maar niet datgene waar ik me mee bezig wil houden eigenlijk. Want het leuk geprobeerd is, mis ik elke vorm van beloning, los van het ‘de beste willen zijn in iets’. Een dergelijke modus zou straks met Home een stuk beter uit de verf kunnen komen.