slimdavy Nog niet zo lang geleden kreeg ik spontaan een ongemakkelijk gevoel als ik weer eens een shooter zag passeren met de Tweede Wereldoorlog als setting. Ik was er een beetje klaar mee, en was dan ook tevreden met de keuze van Infinity Ward om zichzelf met Call of Duty 4 te distantiëren van de rest. In principe denk ik daar momenteel nog steeds zo over, al slaagt Pandemic Studios erin mij helemaal warm te maken met Saboteur. Want dat is voor de verandering eens geen doorsnee shooter waarin ik honderden Duitsers over me heen krijg en mezelf naar de overwinning knok.
Zo kruip je niet in de huid van een geallieerde soldaat die enkele specifieke opdrachten moet volbrengen. Integendeel, je neemt de controle over een Ierse man die luistert naar de naam Sean. Een normale persoon – zoals jij en ik – die tracht de oorlog door te komen zonder zich verdere zorgen te maken. Dat was toch zijn bedoeling, want als hij op een dag enkele nazi’s al zijn vrienden uit de weg ziet ruimen, wordt het wel heel persoonlijk. Sean laat zijn wraakgevoelens overheersen en heeft een duidelijk doel voor ogen: de nazi’s die verantwoordelijk zijn voor de dood van zijn vrienden keihard terugpakken.
Saboteur speelt zich af in en rond Parijs, je bestuurt Sean vanuit een derde persoons-perspectief en vervult op die manier een heleboel non-lineaire opdrachten. Hoe je dat doet ligt volledig in jouw handen, je kunt gaan en staan waar je wilt. Het is dus perfect mogelijk om op alles te schieten wat beweegt, maar het is raadzamer om een voorzichtige aanpak te hanteren. De omgeving helpt je daarbij, want zoals we van Pandemic gewend zijn – denk bijvoorbeeld aan Mercenaries – is de omgeving een uitgestrekt gebied waarin alles mogelijk is. Je moet alle mogelijkheden creatief gebruiken en er zijn meerdere oplossingen om je doel te bereiken; sluipen over de daken, voertuigen besturen, je vermommen als nazi of jezelf aansluiten bij het Franse verzet om toch wat hulp van buitenaf te krijgen. Het kan allemaal. Het is net die keuzevrijheid die het spel zo interessant maakt. Je kunt het enigszins vergelijken met spellen als Assassin’s Creed en Splinter Cell: Conviction, want ook in Saboteur kun je in de menigte opgaan als het te heet wordt onder je voeten. Je zult snel moeten handelen en improviseren om uit de handen van de hardnekkige nazi’s te blijven.
Deze aanpak maakt mij behoorlijk enthousiast, maar dat is niet het enige wat Saboteur te bieden heeft. Het spel maakt gebruik van een aparte grafische stijl – de ontwikkelaars weten het mooi te verwoorden met de term ‘will to fight’. Het komt erop neer dat de aanwezige nazi’s invloed hebben op het kleurgebruik in de game. Omgevingen die veel nazi’s bevatten worden weergegeven in zwart-wit en de mensen voelen zich ongelukkig. Als je alle nazi’s uit die omgevingen kunt uitschakelen, zal de kleur langzaam herstellen. Pandemic worstelde al langer met het idee, maar het was wachten op krachtige hardware om het te verwezenlijken.
Ondanks het feit dat er verder nog niet zoveel informatie is vrijgegeven, heb ik een goed gevoel bij Saboteur. Pandemic slaagt erin om een Tweede Wereldoorlog-game te maken, dat door de aparte grafische stijl en non-lineaire aanpak weet te overtuigen. De release is nog ver van ons verwijderd (2008), maar als ze deze lijn kunnen doortrekken dan hebben ze een potentiële topper in handen.