Sander Sinds het begin van de gamesindustrie zijn ze er geweest: licentiegames. Door de jaren heen zijn er licentiegames verschenen in alle soorten en maten, op alle denkbare platvormen. Er is, met name de laatste jaren, veel kritiek geweest op licentiegames en de wijze waarop ze zich positioneren in de gamesmarkt.
Een licentiespel is een spel dat gebruik maakt van een al bestaande merknaam van buiten de gamesindustrie, voornamelijk van films en TV-series. Voor uitgevers is dit heel interessant omdat het hele marketingaspect van een spel bij een andere partij ligt. De promotie van bijvoorbeeld een film is ook gelijk indirecte reclame voor de gelijknamige game. Daarbij komt dat fans van een film of TV-serie vrij snel het spel in huis zullen halen omdat het de naam draagt van iets dat ze kennen en leuk vinden. Uitgevers stoppen daarom in de meeste gevallen geen miljoenen in de ontwikkeling van deze licentiegames omdat ze denken dit niet terug te zien in betere verkopen, maar is dit wel zo?
Doordat het hier in de meeste gevallen dus gaat om de wat goedkopere en dus simpelere spellen worden ze door veel hardcore gamers verafschuwd omdat ze niet de kwaliteit en originaliteit hebben die reguliere spellen wel hebben. Kunnen we het uitgevers kwalijk nemen dat ze niet meer werk maken van licentiegames?
Om de bovenstaande vragen te beantwoorden kijken we eerst even terug naar licentiegames van vroeger. De gamers die al wat langer meegaan zullen ongetwijfeld bekend zijn met spellen als World of Illusion Starring Mickey Mouse and Donald Duck en de Teenage Mutant Ninja Turtles spellen van Konami. Dit waren spellen die juist de koplopers waren in hun genre. Door de jaren heen ging de kwaliteit van licentie games echter steeds meer achteruit waardoor ze vandaag de dag, grotendeels terecht, een slechte reputatie hebben bij de hardcore gamers. Toch zijn licentiegames nog altijd populair en voorzien ze uitstekend in de behoefte van vele mainstream gamers die gewoon hun film- en TV-helden in het spel willen zien.
Een aparte vermelding gaat uit naar King Kong, een game die samen met de film verscheen. Uitgever Ubisoft wilde met deze licentiegame namelijk de bestaande trend doorbreken door een spel neer te zetten dat zowel voor hardcore gamers boeiend is en ook nog eens optimaal gebruik maakt van de licentie. Uiteindelijk was King Kong niet wat sommige ervan hadden verwacht maar het was wel een van de beste licentiegames sinds jaren. Ook commercieel deed het spel het niet slecht (circa 4.5 miljoen keer verkocht). King Kong was en is het bewijs dat licentiegames wel goed kunnen zijn en dat dit ook op commercieel gebied positieve gevolgen kan hebben voor de uitgever.
Sommige licentiespellen zijn echter prima zoals ze nu zijn. Met name de licenties gericht op het wat jongere publiek zijn precies wat je er van mag verwachten. Een spel van een nieuwe Dreamworks of Pixar film moet ook niet zo ingewikkeld en diepgaand zijn, want dan is het niet meer interessant voor het publiek dat het gaat spelen. Dit zagen we gebeuren bij het eerste Viva Piñata spel; een leuke en goed uitgewerkte titel, maar veel te ingewikkeld voor de kinderen die het moesten gaan spelen.
Het is goed om te zien dat een uitgever als Ubisoft de laatste jaren serieus bezig is met licentiespellen en dit ook terug ziet in betere verkopen. Het primaire doel van een licentiegame blijft echter het benutten van de naam en alle voordelen die daar bij zitten. Het is dus ook erg onwaarschijnlijk dat licentiegames ooit weer zo grensverleggend zullen zijn als ze ooit waren.