JeFFire Een game die vrijwel volledig bestaat uit minigames valt vrij lastig te beoordelen. Ik bedoel, als je echt een hekel hebt aan spelletjes waar het soms meer geluk dan wijsheid is, dan zul je Mario Party DS nooit leuk gaan vinden. Ben je echter, net als ik, altijd wel in voor wat vingervlugheid en ken je bovendien nog een paar andere malloten die een Nintendo DS heeft (wat tegenwoordig niet meer al te onlogisch is), dan is Mario Party DS echt één van de leukste games tot nu toe voor je DS.
Mario Party DS laat zich wederom spelen als een soort bordspel, waar je met maximaal vier computergestuurde of menselijke metgezellen een dobbelsteen moet gooien. De bedoeling is om steeds zoveel mogelijk sterren te verzamelen, die telkens weer op een andere plek op het bord liggen. De sterren kosten echter geld en dus is het ook belangrijk dat je genoeg muntjes weet te bemachtigen. Na iedere ronde krijg je hiervoor de kans door dus minigames te spelen en te winnen. Soms is het de bedoeling om ieder voor zich te gaan strijden, maar het komt ook heel vaak voor dat je zult moeten samenwerken met andere spelers. Wat dus soms erg vervelend kan zijn, wanneer je juist iemand probeert in te halen en je opeens mét diegene moet gaan spelen.
Ben je echter niet zo goed in al die minigames, dan zul je op het bord ook nog genoeg kansen zijn om het leven van je tegenstanders zuur te maken. Zo kun je verschillende ‘valkuilen’ kopen, waarmee je munten of zelfs sterren van andere kunt pikken. Blijf je echter stijfvast onderaan staan, dan is er ook nog altijd de onverwachte hulp van Bowser, de schurk die gek genoeg verantwoordelijk is voor het feestje.
Daarmee dwaal ik eigenlijk meteen helemaal af naar het thema en uiterlijk van Mario Party DS, wat op mijn beurt weer relaxed is: zo heb ik immers weer een bruggetje gevonden naar mijn nieuwe alinea. Zoals gezegd heeft Mario Party voor het eerst eigenlijk een alomvattend thema gekregen, met een onvriendelijke Bowser die Mario en zijn vrienden heeft laten krimpen. Om weer groot te worden en het tegen Bowser op te kunnen nemen, is het dan ook noodzakelijk om zoveel mogelijk sterren te verzamelen. De speelvelden waar je je bevindt zijn tot die tijd dan ook enorm groot gemaakt, ten opzichte van de spelers. Zo huppel je op weg naar sterren in een gigantische tuin, bibliotheek of muzieklokaal. Ook in de minigames merk je dat je Mario en de rest klein zijn: zo moet je proberen om overeind te blijven op een stuk zeep in een gootsteen en ren je voor je leven wanneer er een stofzuiger langskomt. Wat opvalt is dat alles in Mario Party DS er verdraaid goed uitziet, net zoals we eerder ook al bij Mario Kart DS en New Super Mario Bros. konden zien. De 3D-animaties lijken alles uit de capaciteiten van de Nintendo DS te halen en dat is bij de simpele gameplay van een collectie minigames natuurlijk geen overbodige luxe.
Toch blijft Mario Party DS vooral leuk tegen vrienden en dus niet tegen de computer. Wellicht zullen sommigen van jullie dan ook wel verbaast zijn, dat de game geen ondersteuning voor Wi-Fi verbindingen heeft. Wat mij betreft had dat eigenlijk ook niet gehoeven, omdat een partygame in mijn ogen altijd met elkaar in één ruimte gespeeld moet worden. Zeker omdat je in Mario Party DS ook veel met elkaar moet samenwerken, is het handig dat diegene naast je zit. Niet eens zozeer misschien om op die manier beter samen te kunnen spelen, maar meer om zo je vriend of vriendin te kunnen zien die onderuit valt van het lachen!