Kris Mede door de winkelschappen die uitpuilen van de middelmatige games, opteren ervaren gamers en zogenaamde kenners vaak voor vernieuwingsdrang en originaliteit. Het zijn twee zaken waarmee ontwikkelaar Naughty Dog in hun nieuwste game Uncharted: Drake’s Fortune niet echt rekening houdt. Ten eerste omdat ze totaal geen ambitie tonen om een open spelwereld te maken, non-lineaire verhaallijnen te creëren of andere ongein die maar zelden werkt in de game te stoppen. Ten tweede jatten ze zo’n beetje elk goed concept van recente topgames en verwerken ze dat in hun nieuwste game. Uncharted is een mengelmoesje en een project dat helemaal niets nieuws doet ten opzichte van eerder uitgegeven games. En toch komen de heren bij Naughty Dog ermee weg. De tegeltjeswijsheid ‘Beter goed gejat dan slecht bedacht’ blijkt namelijk wederom goud waard.
Bovenstaande alinea is een beetje kort door de bocht. Hoewel Uncharted namelijk zeer opzichtig elementen leent uit titels als Gears of War, Tomb Raider, Prince of Persia of films als National Treasure en Indiana Jones, houdt het wel een eigen karakter. Alles aan de game straalt een eigen ‘vibe’ uit, een stijl die onmiskenbaar bij Uncharted past en continu speciaal blijft aanvoelen. Sterker nog: ondanks alle ‘gestolen elementen’ hebben we nog niet eerder een dermate volledige en tot in de perfectie uitgevoerde mengelmoes gezien. Bij Naughty Dog heerste dan misschien geen drang naar vernieuwing, de drang naar perfectie is alleen maar te prijzen en in tegenstelling tot veel andere games is Uncharted: Drake’s Fortune wel elke minuut goed, leuk en indrukwekkend.
Rode draad door het ongeveer acht uur durende avontuur is een ijzersterke verhaallijn met in de hoofdrol de quasi-held Nathan Drake. Nathan is schatjager en al jaren op zoek naar een schat die zijn overgrootvader Sir Francis Drake achter heeft gelaten op een op het oog onbewoond eiland. Zijn zoektocht brengt hem steeds verder en de game begint eigenlijk op het moment dat Nathan een schatkaart met duidelijke aanwijzingen heeft gevonden. De jacht op de schat leidt Nathan, bijgestaan door Sully en Elena, niet alleen door een jungle, maar ook door donkere tombes, de binnenkant van een kasteel en zelfs met bijbehorend voertuig over een lange rivier. Zeer sterk aan het verhaal is dat je continu op reis bent en dat er daardoor vrij veel variatie in de omgevingen zit. Op het moment dat je de ene omgeving beu bent, reis je door naar de andere.
Dit gebeurt allemaal zonder laadtijden en wordt voorzien van werkelijk de prachtigste tussenfilmpjes die je ooit hebt gezien. In deze scènes zijn niet alleen de stemmen, camerahoeken en gezichtsuitdrukkingen van hoog niveau. Opvallend is ook de positionering van de personages. Hoofdrolspeler Nathan is eigenlijk maar een doorsnee persoon. Hij is wel stoer en een beetje cynisch, maar je zou hem zo in het echte leven tegen het lijf kunnen stoten en niet raar opkijken. Hetzelfde geldt voor Elena. Geen strakke, sexy kleding. Geen grote borsten. Ze is gewoon een leuke, ietwat brutale vrouw die zeer geloofwaardig wordt neergezet. Het maakt de verhaallijn zeer overtuigend en gemixed met de bij vlagen goede humor is het totaalplaatje fantastisch. Overigens verdient de Nederlandse vertaling nog een bijzondere vermelding. Veel gamers zullen uiteindelijk voor de (briljante) Amerikaanse stemmen kiezen, maar de Nederlandse stemmen zijn ook erg goed en geloofwaardig.
De sterke verhaallijn met vaak lange tussenfilmpjes is de reden dat je Uncharted helemaal door gaat spelen. Toch is de gameplay absoluut geen ondergeschoven kindje geworden. Uncharted: Drake’s Fortune is eigenlijk een actiegame met platform-elementen. De actie is hierbij vergelijkbaar met Gears of War. Veel van de levels waar de actie plaatsvindt zijn opgebouwd uit grote omgevingen vol dekkingsmogelijkheden. De vijanden worden in groepjes naar die omgevingen gestuurd en het is aan jou ze uit te schakelen. Vrij simpel van opzet, maar door de goede kunstmatige intelligentie van de vijanden zeer intens en daardoor absoluut leuk om te doen. Steeds achter dezelfde muurtjes schuilen is er overigens niet bij, want de slimme vijanden (die wel allemaal heel erg op elkaar lijken) zijn zeer creatief met granaten.
Doordat behalve de intensiteit van de vuurgevechten ook de moeilijkheidsgraden en de besturing vrijwel perfect zijn, is het actiegedeelte van Uncharted erg tof en ook op hetzelfde niveau als het eerder genoemde Gears of War. Dat is dus een knappe prestatie van ontwikkelaar Naughty Dog, aangezien zij vooral ervaring hebben met platformgames. Dat is overigens nog wel steeds te merken want het springen, klimmen en rennen is Uncharted’s beste onderdeel. Nathan is vrij lenig, de besturing zit niet in de weg zodat je dus eigenlijk nooit daaraan de schuld kunt geven en de Prince of Persia-achtige platformpuzzels zitten precies goed in elkaar. Het enige nadeel aan dit onderdeel is dat het te weinig aanwezig is in het totaalpakket. De actie voert de absolute boventoon in Uncharted en dat is zonde. Juist platformgames zijn namelijk schaars, terwijl er voldoende actiegames verkrijgbaar zijn.
Toch blijft het een luxeprobleem dat je ook snel weer vergeet als je de game in levende lijve ziet. Want wat is Uncharted ongelofelijk mooi! Zelfs na vier of vijf uur spelen zul je jezelf verbazen bij het zien van reflectie door water op rotspartijen, of bij het aanschouwen van kleurrijke bloemen tussen gigantisch veel verschillende soorten planten. Die graphics zijn overigens niet alleen een lust voor het oog. Ze vermeerderen ook het verkenningsgevoel dat je als speler krijgt. Zo is het zoeken naar ‘treasures’ als extra in de game ineens erg interessant omdat het gewoon heel tof is om de prachtig ontworpen levels helemaal te doorkruisen.