Sietz van der Aa Stel je voor: je vaart op volle zee wanneer plots een wilde storm opduikt. De regen komt met bakken uit de hemel en een oorverdovende donder vult het luchtruim. Tot overmaat van ramp wordt je schip ook nog eens getroffen door de bliksem en in één klap veranderd in louter drijfhout. Meer dood dan levend weet je jezelf hier nog aan vast te klampen. Na God weet hoelang spoel je aan op een eiland. Voor veel mensen zal dit nooit meer worden dan een nare droom. Maar geldt dit ook voor Link?
Nadat Link is aangespoeld op het strand van Koholint Island, wordt hij gevonden door Marin die hem naar haar huis brengt voor verzorging. Nadat Link weer bij zinnen is gekomen begint zijn zoektocht om van Koholint Island af te komen. Om zijn doel te bereiken moet hij de windfish, die op de top van de hoogste berg van het eiland in een gigantisch ei ligt te slapen, wakker zien te maken. De windfish kan alleen gewekt worden door het geluid van de acht verborgen instrumenten. In elke dungeon ligt een magisch instrument verstopt. Deze worden bewaakt door zogenaamde nachtmerries. Dit zijn wezens die proberen te voorkomen dat de windfish ooit wakker wordt uit zijn diepe slaap.
Zoals gebruikelijk in de The Legend of Zelda games, verzamel je items gedurende het avontuur. Per dungeon zit tenminste één cruciaal item verstopt. Deze items zijn noodzakelijk om je een weg door de desbetreffende dungeon te slaan en de nachtmerrie eindbaas een kopje kleiner te maken. Zo kon je in dit vierde deel uit de serie voor het eerst springen met behulp van een nieuw item: Roc’s Feather. Voor de rest kom je veelal bekende items tegen uit Links vorige avonturen, zoals oa. de hookshot, ocarina, magic rod en natuurlijk de power bracelet.
Voor het eerst in de serie was er geen vaste knop voor het gebruik van je zwaard. Hierdoor kon je ook rondlopen met twee verschillende items tegelijk, in plaats van één item plus het zwaard. Dit maakte het mogelijk dat je bepaalde items kon combineren. Door bijvoorbeeld de Pegasus Boots te combineren met Roc’s Feather werd het mogelijk om over gaten te springen waar je met enkel Roc’s Feather niet toe in staat was. Dit was niet alles: men kon ook bommen wegschieten door zowel de boog als de bommen te selecteren. Noodzakelijk was dit nooit, maar handig soms wel.
De wereld is, voor een Game Boy spel, absoluut niet klein te noemen. Met acht dungeons, een eindbaas en vele kleinere (side)quests is er genoeg te beleven op Koholint Island. Ook de dungeons zijn goed gevarieerd zoals je van een Zelda game mag verwachten. Mede doordat je hulp nodig hebt van je vergaarde items, voelt elke dungeon anders aan. Dit zorgt ervoor dat je in een dungeon zelden het gevoel hebt dat je in herhaling valt. Dit komt het spelplezier uiteraard zeer ten goede.
Er zit ook humor in het spel. Verschillende referenties naar andere Nintendo spellen zijn terug te vinden. Denk hierbij aan een Yoshi pop, de alles etende Bow-Wow, vijandige Goomba’s, een afbeelding van Princess Peach en nog veel meer. Helemaal grappig wordt het wanneer je uit een winkeltje iets steelt. De eerst volgende keer dat je hier terugkomt wordt je op gruwelijke wijze om het leven gebracht en zul je voor de rest van het spel niet meer als Link door het leven gaan, maar als THIEF!
Link’s Awakening werd in 1993 op de Game Boy uitgebracht. Dit betekent uiteraard dat het spel origineel alleen in grijstinten te spelen was. Er zullen mensen zijn die, anno 2011, zich kunnen storen aan dit feit doordat ze nu verwend zijn met prachtige graphics. Persoonlijk vind ik het juist enorm stijlvol. De graphics zijn niet spectaculair, maar het top-down perspectief is ideaal voor een game als Zelda.
De graphics mogen dan niet heel spectaculair zijn, de muziek is dat absoluut wel. De melodieën zijn werkelijk prachtig te noemen. Het duurt niet lang of je fluit vrolijk mee terwijl je Koholint Island af struint. Tot op heden zijn er weinig games in staat om de Tal Tal Heights melodie te kunnen overtreffen. Ook het zingen van Marin mag er wezen. Muziek is, hoe je het ook went of keert, toch een belangrijk element in een game: het creëert de sfeer voor een groot gedeelte. Link’s Awakening zit vol met sfeer, mede door de ijzer sterke muziek.
De gameplay voelt als vertrouwd, ondanks dat het qua verhaal absoluut geen standaard Zelda game is. Het speelt zich niet af in Hyrule en ook Zelda en de triforce spelen hier geen rol. Ook Ganon lijkt de weg naar Koholint Island niet te hebben gevonden. Waar je bij de meeste Zelda games een aardig idee krijgt over de gebeurtenissen die zich gedurende de game hebben voltrokken, zo zit dat bij Link’s Awakening toch een tikkeltje anders. Nadat je de windfish hebt doen ontwaken uit z’n diepe slaap kom je nog tot een verassing in het verhaal te staan. Zo rijst de slotvraag: is Link echt een persoon die zulke avonturen werkelijk mee maakt, of is hij slechts gewoon zoals u en ik?