The Legend of Zelda: Twilight Princess (Wii)

Sommige ervaringen zul je nooit vergeten. Bepaalde herinneringen zijn zo sterk en zo krachtig dat je ze de rest van je leven zult baren. Iedereen heeft zulke herinneringen, zelfs ik. De eerste keer dat je in een auto reed? Je eerste onvoldoende? Je eerste kus? Slechts een paar voorbeelden om je op weg te helpen. Denk maar eens na over die herinneringen. Vaak zijn het de mooiste die je hebt. Ik heb er ook eentje. Het was op een prachtige dag dat ik begon aan een avontuur, niet wetend wat me te wachten stond. En dit avontuur is hét voorbeeld dat iets prachtigs ook uit pixels kan bestaan. Die dag startte ik namelijk met The Legend of Zelda: Twilight Princess. Het is het zoveelste avontuur voor Link en het zoveelste avontuur voor mij maar toch heeft het iets speciaals, iets dat dit spel van zijn voorgangers scheidt en bovenal, iets moois.

Link is geen jochie meer. Dat is het eerste wat de trouwe Zelda-fan zal opmerken als hij of zij aan het spel begint. Zijn uiterlijk is een drastische metamorfose ondergaan maar in tegenstelling tot het resultaat wat de gemiddelde plastische chirurgie-operatie tegenwoordig teweeg brengt ziet Link er wél een stuk beter uit. Hoewel de gemiddelde fan even zal moeten slikken bij het zien van Link’s spiksplinternieuwe volwassenere uiterlijk is het slechts even doorbijten en geloof me, het is het waard. Link’s nieuwe uiterlijk past namelijk precies bij de setting van Twilight Princess. Het is allemaal wat donkerder en mysterieuzer dan wat we van onze geliefde serie gewend zijn en het voelt een beetje als Majora’s Mask, die toentertijd ook wat uit de toon viel. Zeker omdat The Wind Waker, met haar vrolijke cell-shaded cartoonstijltje, het laatste deel voor Twilight Princess was, komt deze nieuwe stijl als een verrassing. Vrees echter niet, het is één van de beste beslissingen die ons dierbare team Japannertjes had kunnen maken. Mensen die zeggen dat de Wii met haar gelimiteerde grafische vermogen nog niet klaar is voor zo’n realistische stijl mogen brommen en grommen wat ze willen, het gloednieuwe Hyrule ziet er weergaloos uit.

Link werkt als een ranch-hulpje in het dorpje waar hij is opgegroeid, Ordon Village. Een klein boerendorpje in de provincie Ordon. Het is een rustig, vreedzaam plaatsje waar niet te veel gebeurt, totdat er op een dag een troep monsters het dorpje binnenstormen en Link’s vrienden Colin en Illia meenemen, Link bewusteloos achterlatend. Als Link weer staande is zet hij de achtervolging in maar wordt al snel ruw opgeslokt door een afschrikwekkende muur, de twilight in. Tot zijn schrik verandert Link, zodra hij de twilight betreedt, op slag in een zwarte wolf en wordt vervolgens ruw meegesleurd door één van de monsters, om weer wakker te worden in een gevangenis in het grote kasteel van Hyrule. Hier ontmoet Link Midna, een wat pesterig maar merkwaardig behulpzaam wezentje en samen onstnappen ze uit het kasteel.

In Twilight Princess speel je met Link, wisselend tussen zijn wolf- en mensenvorm. De slechte koning Zant heeft de twilight overgenomen en probeert nu de wereld van het licht, Hyrule, te mixen met zijn wereld en zo veranderen langzaam alle bewoners van Hyrule in geesten en ontstaat er overal gevaar. Dit klinkt wat cliché en misschien is het dat ook wel, maar het wordt mooi vertelt en geeft heel veel sfeer mee. Als wolf ben je het grootste deel van de tijd bezig met kleine insecten jagen in de twilight om zo de twilight uit een deel van het land weg te jagen en de desbetreffende plek te herstellen naar hoe het daar oorspronkelijk was. Spelen als wolf is verbazingwekkend goed uitgewerkt en wordt tegen mijn verwachtingen in niet vervelend of repetitief. Hoewel je niet het wijde arsenaal aan wapens hebt dat Link tot zijn beschikking zal krijgen, ben je samen met Midna zeker in staat om een paar hele strakke aanvallen en bewegingen uit te voeren. Naast het twilight-gedeelte zal je je wolf-vorm ook moeten gebruiken voor verscheidene puzzels en geheimen gedurende je avontuur wat zeker iets toevoegt aan de hele ervaring.

Als je je stukje land dan van twilight ontdaan hebt zal de donkere, grauwe en saaie versie van de locatie verdwijnen en daar voor in de plaats verandert het allemaal terug naar hoe het ooit was: mooi en natuurlijk. Hyrule bestaat uit verscheidene gebieden die heel erg variëren; zo heb je een diep meer, een koude bergtop, een actieve vulkaan en een mysterieus bos, en nog veel meer. Het Hyrule van Twilight Princess heeft alle soorten zones die voorgaande delen sierden, plus nog een paar plekken die we echt nog nooit gezien hebben. Hierover vertel ik natuurlijk nog even niks maar je zult verstelt staan van waar ze mee op de proppen zijn gekomen bij Nintendo. Alle gebieden zijn zo verschillend in sfeer, mede door de prachtige muziek en de spectaculaire lichtval, dat het aanvoelt alsof je zomaar een ander land betreedt. Niks is immers beter dan op je vertrouwde paard in volle galop de open velden van Hyrule de doorkruisen, met je zwaard hoog opgeheven in je hand en epische, orkestrale muziek uit je speakers.

Hoewel je later in het spel de mogelijkheid zal krijgen om jezelf te teleporteren naar een selectie van plaatsen verspreidt over het land, is het natuurlijk altijd tien keer zo leuk om te voet, te paard of zelfs te wolf te gaan. Goed transport kan je namelijk wel gebruiken want de omvang van Hyrule is groot als nooit tevoren. Het is moeilijk te bevatten hoe de Wii moeiteloos met zo’n gigantische spelwereld omgaat maar toch zul je nooit last hebben van een enkele vorm van lage screenrates of een teleurstellende FPS. Ook zijn er geen laadtijden te bekennen en zul je enkel een seconde of twee moeten wachten op een fade out en fade in als je een nieuw gebied binnengaat. Er zijn misschien tien verschillende soorten omgevingen, plus allerlei gebouwen, woningen en grotten. In elk gebied valt er weer van alles te ontdekken en Hyrule is rijk aan geheimen en verborgen schatten. Zo zijn er, als vanouds, overal “Pieces of Heart” te verzamelen. Als je er vijf hebt zal je aantal hartjes met één levenscontainer verrijkt worden. Hier stopt het echter niet bij. Natuurlijk is er overal geld te verdienen wat nuttig besteed kan worden, maar ook zijn er zestig “poe’s” verstopt, een soort geesten die je enkel als wolf kan verslaan en hun zielen verzamelen. Daarnaast heb je de bekende upgrades voor je bommenzak, pijlkoker en portemonnee, en ook zijn golden bugs te verzamelen, kleine insecten die voor een royale beloning ingeleverd kunnen worden bij een klein meisje geobsedeerd met haar insectenbal. Bijna al deze dingen zul je in Hyrule’s velden, grotten, meren en gebouwen kunnen vinden maar een deel zit natuurlijk verstopt in de dungeons.

Dungeons zijn de dingen die een Zelda-game een Zelda-game maken. Het zijn grote gebieden die met de letterlijke vertaling van het woord dungeon het best omschreven kunnen worden: kerkers. Zo heb je de bostempel van Faron Woods, de vulkaangrotten van Goron Mountain en de verborgen catacombes van Gerudo Desert, en dit zijn slechts een paar voorbeelden. Zoals we gewend zijn zul je doormiddel van platformactie, puzzels en een hoop gevechten de verschillende verdiepingen en kamers doorbanjeren, op zoek naar de kaart, het kompas en de sleutel die toegang zal geven tot de eindbaas. De eindbazen en mini-eindbazen zijn hartstikke cool en geven een ware kick. Slim gebruik van het nieuwe wapen dat je in de dungeon hebt verdiend is vaak de sleutel tot het bestrijden van de eindbaas en het stelt alles wat je hebt geleerd op de proef. Een minpunt dat echter genoemd moet worden is het feit dat de eindbazen wat makkelijk blijven. Als je eenmaal doorhebt hoe het allemaal in elkaar steekt gebeurt het zelden dat je nog game-over zal gaan en bovendien zullen er in de kamer waar je de eindbaas bevecht altijd nog wat extra hartjes te vinden zijn. Zonde, want een beetje uitdaging is nooit mis in een game zoals Twilight Princess.