Schizm: Mysterious Journey (PC)

Normaal zou ik hier een originele, misschien ietwat vreemde inleiding van maken, waaruit de meeste lezers waarschijnlijk niet uit op konden maken over welke game ik het nu weer ging hebben, of wat mijn mening over die game zou zijn. Omdat de game in kwestie waarschijnlijk zo onbekend is dat de meeste gamers toch niet weten waar ik het over heb, ga ik dat nu niet doen en ga ik gewoon een lekker to-the-point, cliché inleiding schrijven. Geen vergezochte grapjes dit keer, geen al dan niet correcte vergelijkingen met de moderne consumptiesamenleving, maar gewoon een pure inleiding die over niets anders gaat dan het spel dat ik zometeen ga bespreken. O, wacht, daar deed ik het toch, nietwaar? In dat geval kan ik net zo goed stoppen met deze inleiding en gewoon beginnen te praten over Schizm: Mysterious Journey.

In de inleiding claimde ik dat bijna niemand ooit van Schizm: Mysterious Journey heeft gehoord en hoewel dat misschien een beetje overdreven is, is het meer dan handig om even uit te leggen hoe het spel in elkaar steekt. Schizm is geïnspireerd door de stukken bekendere Myst serie en lijkt er in de basis dan ook precies op. Het verhaal speelt zich ver in de eenentwintigste eeuw af en plaatst de speler in de schoenen van twee astronauten die gestrand zijn op de schijnbaar verlaten planeet Argilus. Schijnbaar verlaten wil hier echter alleen zeggen dat er geen tekenen van (denkend) leven zijn, want hele steden en buitenproportionele insecten maken wel hun opwachting. Zoals ook in de Myst serie draait het in Schizm om het puzzelen en dat hebben de makers misschien wel iets te goed begrepen.

In Schizm zijn snelle reflexen en een vaste hand totaal overbodig. Een universitaire graad in talen, wiskunde, en genoeg inzicht om moeiteloos in decimale stelsels te rekenen zijn echter onmisbaar. Schizm is moeilijk, gruwelijk frustrerend moeilijk. Een leercurve is iets waarvan de makers van Argilus nog nooit gehoord hebben en de speler wordt meteen met een molensteen aan zijn voet in het diepe gegooid. In één van de eerste puzzels moet je doormiddel van een buitenaardse maatbeker een twaalftallig buitenaards getallenstelsel ontcijferen en dat daarna ook nog even toepassen in de vele puzzels. Alsof dat nog niet genoeg is moeten er daarna coördinaten worden ingevoerd – uiteraard in volledig onbegrijpelijke alien-taal – en daarna is de speler weer ietsje verder in de wereld van Schizm. En dit waren nog de makkelijke puzzels. Later zul je doormiddel van de stelling van Pythagoras de lengte van verschillende driehoekszijden moeten berekenen – met diezelfde vage meetapparatuur natuurlijk – en nog veel meer frustrerends.

Hoewel ik nu meer dan eens het woord frustrerend in de mond heb genomen, voelen de puzzels nooit oneerlijk aan. Geluk speelt geen enkele factor in het vinden van de oplossing, de code moet gekraakt worden om verder te komen. Dat mag in het begin erg moeilijk zijn, maar gelukkig volgt Schizm zijn eigen logica perfect. Als je het cijfersysteem in het begin ontcijferd hebt, werkt datzelfde systeem ook op latere puzzels. Schizm is geen game die je in een paar dagen uitspeelt, je denkt wekenlang na over een bepaalde puzzel en ineens schiet je weer iets te binnen en zit je weer achter je pc om het snel uit te proberen.