Benjamin Ben Aah, de budget bak… De hemel voor de puberale gamer met een minimumloon. Forest Gump zei ooit ‘ Momma always said; life is like a box of chocolats, you’ll never know what youre gonna get.’ En ditzelfde kun je zeggen over de budget bak. Je ziet een game waar je nog nooit van gehoord hebt, en je koopt hem want er is een dikke gele 10 euro stikker op gedrukt. Je gaat naar huis en dan is het glorieuze moment daar; want kocht je een klein goudmijntje of een bak stront? Laat mij een ervaring met je delen.
Want ook ik was ooit puber! Ja,ja, maar gelukkig heb ik de tijd van oversized broeken en Clearasil alweer een heel eind achter me liggen. Maar ik kan me goed herinneren dat ook ik bij de budgetbak stond. Destijds had ik een Cube en de meeste spellen waren qua prijs ver boven mijn budget. Dus dat werd speuren naar goedkope (degelijke) titels. Toen kwam er de dag dat ik in de budget bak, die ik tot op de bodem kende, een nieuwe Cube game tegenkwam; Doshin the giant. Op de voorkant pronkte een grote gele reus, en de vergelijking met bananen in pyjama’s (wie kent ze niet) was dan ook al snel gemaakt. Maar goed, de game was 10 euro en naïef als ik was nam ik de game mee naar huis. Want de verpakking zegt natuurlijk niets over de inhoud.
Ik startte de game op en het eerste wat mij opviel was het afzichtelijke beginscherm. Wat een afschuwelijke brei van kleuren met in het midden onze gele vriend. Vervolgens popte er een berichtbalkje tevoorschijn met daarop het bericht dat het opslaan van deze game zo’n slordige 40 blocks bedroeg. 40 Blocks?! Ja, dat was ook wat door mijn gedachte schoot. Maar er was ruimte zat op mijn memorycard want zoveel games had ik toch nog niet. Ik druk op start en het spel begint..
En met het starten van de game kan ik je niet zeggen hoeveel eer de game zijn verpakking aandoet. Het is werkelijk een afzichtelijke game. De wereld is lelijk, hoekig en straalt niets uit, Doshin zelf is een lachertje met zijn aftandse logge lichaam. Ook bestuurd hij voor geen meter en je hebt dan ook het idee dat hij tijdens het laden van de wereld al de nodige borrels achterover gegooid heeft.
Wat is dit? Is dit gemaakt door het bedrijf die toppers als Zelda en Mario op de kaart heeft gezet? Wie heeft toestemming gegeven om deze game uit te brengen? Ik kan me bijna niet voorstellen dat iemand in het bedrijf na het spelen van dit misbaksel gezegd heeft; ‘Ja prima game jongens, lachen man, hier wacht de rest van de wereld op. Gooi hem maar op de planken.’
Ik bedoel het idee van de game is zo gek nog niet. Je kunt het zien als een hele slechte versie van black and white. Hierbij was je een god die zich moest bewijzen voor een bepaald volk door allerlei dingen voor ze te doen, een hulpstuk daarbij was je wezen dat je als huisdier door het land liet lopen. In dit geval ben jij de god en het wezen tegelijk. In de wereld van Doshin wonen namelijk ook volkeren die jij zult moeten helpen. Dit kan variëren van het planten tot bomen tot het wegwerken van water. Want ja, onze gele man heeft bijzondere krachten, hij kan namelijk grote dingen als bomen, dieren en huizen verplaatsen. Op die manier kun je de mensen dus helpen en daar uiteindelijk een totem mee verdienen. Behaal je alle totems dan win je de game.
Het helpen van mensen of juist het benadelen van de mensen levert ook nog wat meer op dan alleen totems. Want je kunt hartjes en doodshoofden verdienen afgestemd op de aard van de daden je verricht. Heb je voldoende van een van de twee symbolen weten te verdienen, dan zal onze reus groeien! Ja,hij wordt nog groter!Zelfs zo groot dat hij op een gegeven moment te groot voor het scherm wordt en je dus geen fuck meer ziet (Weer een voorbeeld van een goed staaltje gamedesign). Gelukkig blijf je niet eeuwig groot en krijgt de reus aan het eind van de dag weer zijn oorspronkelijke lengte terug.
Ondanks alle onvolkomenheden zijn er twee dingen aan deze game die ik op zich wel intrigerend vond. Maar dan vooral omdat de rest zo bar en bar slecht is. Het eerste is het feit dat Doshin een levende map creator is. Hij kan grond namelijk omhoogtillen of juist laten zakken. Met deze handige tool kun je dus je eigen eilanden en wereldjes creëren. Dit klinkt leuk, en dat is het bij vlagen ook alleen is het des te jammer dat Doshin overal alle tijd voor neemt. In Doshins wereld blijkt het namelijk altijd zondag te zijn, de luie flikker loopt voor geen meter door. Ik ergerde me hier helemaal kapot aan en had vaak zin hem een flinke peper in zijn citroengele achterste te proppen.
Maar gelukkig was er iets anders dat uitkomst bood. Het tweede leuke onderdeel aan deze game was namelijk Jashin. Dit is Doshins gemene broer, en met een druk op de knop transformeerde je dan ook van een vriendelijke reus, in een rode duivel met een gemene grijns en een stel vleugels op zijn rug. Met Jashin viel er heel wat meer lol te beleven. Want met Jashin kon je alles kapot maken in de wereld. Alles wat je zag blies je op. Al je creaties vertrapte je, net zoals je dat vroeger als klein kind op het strand met je zandkasteel deed wanneer je weer naar huis moest. Ook kon je met Jashin vliegen en daarmee grote afstanden overbruggen die met Doshin een etmaaltje of twee zouden duren.
Al met al is Doshin the giant de slechtste game die ik ooit gespeeld heb. De reus bestuurt voor geen meter en het character design is afschuwelijk. De wereld is lelijk en beidt weinig uitdaging. Ook over de muziek ben ik totaal niet te spreken, want deze is er namelijk niet. Het enige wat je zult horen zijn de geluidseffecten van moeder natuur en die van Doshin. De geluiden van de vogels die er rond vliegen zijn trouwens zo irritant dat je de tv al snel op mute zult zetten. Deze hele game is gewoon een groot gedrocht die ik snel heb weten te ruilen tegen een Zelda collecters edition. Deze was zijn 10 euro gelukkig wel waard…