Leon Achternaam Vandaag blik ik, Leon Felderhof, in het programma Gamegasten met een bijzonder personage terug op een onvergetelijk avontuur. Mijn gast van vandaag kan bogen op een rijke historie aan verschijningen in games. Deze ex-klusjesman neemt ons mee door een bijzondere periode in zijn leven. In het komende interview praat ik over een van zijn eerste grote opdrachten die hem heeft doen besluiten het loodgietersvak vaarwel te zeggen. Zonder zijn grote broer, gedreven door de liefde, ging hij op weg om Prinses Daisy te bevrijden uit de klauwen van een mysterieuze ruimtevaarder. Het avontuur leidde hem door de vreemdste werelden die Sarasaland rijk is. Nu, ruim twintig jaar later, heeft hij een openhartig gesprek met mij waarin hij nooit eerder vermeldde details van zijn bijzondere avontuur onthult. En waar kunnen we dit interview beter houden dan in een luxueuze villa in Sarasaland zelf! Ga er maar goed voor zitten en haal diep adem, want ik presenteer u: Mario, de grondlegger van platformspellen-zonder-verhaal-die-ondanks-dat-enorm-verslavend-en-succesvol-zijn. Welkom bij een nieuwe aflevering van Gamegasten!
“Mario, welkom in Gamegasten. Hoe voelt het om weer terug te zijn op deze onheilspellende plek. Herken je het nog of is het erg veranderd?” “Nou, ik herken de vier werelden nog goed, alsof de tijd heeft stilgestaan. Zo is alles in Easton nog onveranderd. Dit land lijkt nog steeds erg veel op Paaseiland, met z’n stenen inwoners en rotsachtige omgevingen. En wat te denken van Muda, wat nog steeds onder water ligt, waar de zeepaardjes een stuk vriendelijker zijn dan twintig jaar geleden. En ook het koninkrijk Chai met zijn Aziatische invloeden is erg herkenbaar. Ja, als ik zo rondreis in Sarasaland komen er weer veel herinneringen boven. Zo zijn er natuurlijk de herinneringen aan Prinses Daisy en de kwellingen die ze heeft moeten doorstaan toen Tatanga haar hypnotiseerde en ontvoerde.”
Mario, vertel ons daar eens wat meer over. Hoe kwam het dat jij de enige was die niet door Tatangea gehypnotiseerd werd en daardoor in staat was Sarasaland te redden?” “Nou Leon, ik zal je zeggen dat ik eigenlijk toevallig in Sarasaland was voor een klus; het toilet van Koning Totomesu de vuurspuwende Sphinx, moest ontstopt worden. Toen ik klaar was met de klus en op weg was om mijn loon te innen, merkte ik dat er wat aan de hand was.” “Dus, je was er in eerste instantie niet op uit om de wereld te redden? Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom je ongewapend en al in Sarasaland was.” “Dat klopt inderdaad. Met niets anders dan mijn twee sterke benen begon ik aan mijn avontuur. Ik vernam al vrij gauw dat de prinses ontvoerd was, en aangezien ik ook mijn loon wilde innen besloot ik er maar het beste van te maken. Met spring en kruipkunsten ging ik aan de slag. Op zoek naar muntjes -mijn loon dus- en de prinses kwam ik de meest vreemde wezens tegen.”
“We zullen er eens wat foto’s bijpakken, van die wezens die Sarasaland bevolken. Hier, pak jij dit album aan Mario. Vertel eens wat je nu voelt, als je dit terugziet.” “Nou, ik had nog nooit gehoord van een Chibibo of een Pakkun Flower, noch van een Bunbun, Honen of Batadon. Gelukkig kon ik de meeste vaan ze vreemde wezens verslaan door er simpelweg op te springen. Er waren echter vijanden waarbij ik mijn loodgietersverstand moest gebruiken om ze te verslaan. En als ik het helemaal niet meer wist, gebruikte ik de Luigi-tactiek van mijn broer.” “Kun je ons daar wat meer over vertellen?” Nou, daar is weinig bijzonders aan, gewoon hard wegrennen terwijl je “Mama mia” roept.” “Maar er waren toch wel meer manieren om de gehypnotiseerde slaafjes van Tatanga aan te kunnen?” “Jazeker, zo werd ik groter en sterker door een bepaald soort champignon te eten en vond ik uit dat bepaalde bloemen mij de kracht geven om vuurballen weg te schieten. Daarnaast was er nog een mysterieuze ster, als ik daar in contact mee kwam, was ik eventjes onoverwinnelijk. Met behulp van deze flora in Sarasaland heb ik mij door dit spannende avontuur heengeslagen.”
“Maar Mario, wat maakt dit avontuur van jou zo anders dan die andere geweldige belevenissen die je meegemaakt hebt?” “Nou Leon, dat zal ik je vertellen. Ten eerste kent dit avontuur geen mogelijkheid om mijn voortgang op te slaan. Game over, is dus ook echt game over en betekent dat ik onherroepelijk opnieuw moet beginnen aan mijn avontuur. Ik had echter wel de mogelijkheid om aan het begin van een level, of halverwege, te mogen herstarten. Halverwege elk level zit een checkpoint, als ik dat punt eenmaal gepasseerd was, kon ik daar overnieuw beginnen. Daarnaast kreeg ik bij elke honderd muntjes een extra kans ook wel ‘leven’ genoemd. Die levens waren ook in blokjes te vinden waar ik tegenaan kan springen. En als ik eenmaal honderdduizend punten gehaald had, hoefde ik niet meer opnieuw te beginnen als mijn levensmeter op nul stond, maar mocht ik aan het begin van het betreffende level beginnen.”
“Een ander aspect wat mijn avontuur zo ongelofelijk geweldig maakte, was het feit dat ik niet alleen mijn twee benen gebruik als vervoersmiddel, maar ook een duikboot en mijn vliegbrevet kwamen goed van pas. De avonturen in de verschillende koninkrijken zorgden voor de nodige afwisseling en de moeilijkheidsgraad nam gestaag toe, waardoor er geen moment was waarop ik mijn concentratie even kon laten verslappen. Ja, mijn eerste avontuur in Sarasaland heeft mij een stuk heldhaftiger gemaakt. Ik was daarna niet gauw meer bang te krijgen en durfde er op uit zonder mijn broer Luigi. Dat zijn toch bijzondere momenten die je niet gauw vergeet.” “Ik kan niets anders dan je hier bijval verlenen Mario. Ik herinner mij jouw avontuur nog goed en heb er zelf bezwete handen er aan overgehouden. Vooral tijdens de gevechten met de koningen. Daarvan waren sommigen toch wel zenuwslopend als ik het mij goed herinner.”
“Goed dat je het zegt Leon. Inderdaad waren Koning Totomesu, Dragonzamasu, Hiyoholi en Biokinton stuk voor stuk waardige tegenstanders. Er zijn factoren die de gevechten moeilijker maken. Zo had ik per level een beperkt aantal seconden om er doorheen te rennen, springen en schieten. Als ik daar te lang over deed, werd het gevecht met de koning nog eens extra moeilijk gemaakt door de tijdsdruk. Het altijd zo rustige achtergrondmuziekje veranderde in een zenuwslopend deuntje dat de reflexen niet ten goede kwam. En dan is er natuurlijk nog het gevecht met Tatanga zelf, ik krijg de kriebels als ik daar aan terug denk. Ik heb het niet vaak meegemaakt dat ik zwetend en trillend van spanning de ‘arena’ verliet.” “Gelukkig sta je nu weer stevig op je benen, want we gaan traditiegetrouw een mooi schilderij maken, en bij het schilderen kun je geen trillende en zwetende handen gebruiken natuurlijk, haha.”
“Nou Mario laat maar eens zien wat je geschilderd hebt. Ik ben erg benieuwd naar je creatie” “Nou het is natuurlijk iemand geworden die een grote rol gespeeld heeft in mijn avontuur” “Goh Mario, ze ziet er haarscherp uit! “Ja zoals ik me haar herinner, in zwart-wit en geblokt, zo wou ik haar nu niet afbeelden. Zo zag ze er per slot van rekening ruim twintig jaar geleden uit. En ondanks dat ik haar adembenemend vond, net als de rest van Sarasaland, vind ik het ook leuk om haar af te beelden zoals ze er nu uit zou zien.” “Hoe heb je Sarasaland qua omgeving en uiterlijk ervaren eigenlijk?” “Nou het was wat grauwer dan vandaag de dag, maar ondanks dat waren alle objecten en vijanden haarscherp te onderscheiden. Het is zeker niet de mooiste omgeving waarin ik rondgelopen heb, maar twintig jaar geleden keek ik echt mijn ogen uit!”
