Smitie Heerlijk, zo’n retromaand. Artikelen lezen van games uit een tijd dat ik nog niet wist wat een Mario was, het maakt me jaloers dat ik niet met de echte klassiekers ben opgegroeid. Toch is niet alles uit de goede oude tijd zo geweldig zelfs als je er met een roze nostalgiebril naar kijkt. Zo is er de Philips CD-i, een console van Philips met games van beruchte kwaliteit. Ik besloot de proef op de som te nemen en een nog werkende CD-i aan te schaffen met een van de Zelda spelletjes. Een andere game die ik erbij kreeg was Dark Castle, een game dat volgens de handleiding prijzen heeft gewonnen met de geweldige animaties en prachtig geluid. Is deze game zo goed dat het een prijs waard is? Tijd om de kasteelpoort te openen en het donkere kasteel te betreden.
De originele Dark Castle komt uit 1986 voor de Mac. Een simpele maar effectieve platformer waarbij de dappere held Duncan de kwaadaardige Zwarte Ridder moet verslaan. Het spel is op veel andere consoles en computers uitgebracht, van de Commedore 64 tot de Megadrive. De CD-i versie kwam 6 jaar na het origineel uit in 1992. Zoals in het origineel begin je in de centrale hal van het kasteel. In het kasteel zijn vier deuren naar verschillende levels. Ieder level heeft meerdere subonderdelen. In de deur met de doodskop loopt de Zwarte Ridder rond, de laatste baas die verslagen moet worden.
Het eerste wat opvalt zijn de graphics. Het titelscherm is voor de CD-i standaard prachtig, maar de overige levels zijn niets meer dan een slecht ingekleurde variant van de Macintosh versie. Duncan en de vijanden in het kasteel hebben niet een enorme make-over ondergaan, dus de ratten en vleermuizen ten grote van een paar pixels blijven moeilijk om te zien en de overige vijanden zien er maar simpel uit. Desalniettemin zijn de graphics redelijk, maar ik had wel wat meer moeite gezien om het origineel een CD-i waardige upgrade had gekregen zoals bij het titelscherm.
Het grootste irritatiepunt van deze game is toch wel de gameplay, of te wel het spel speelt voor geen meter. Duncan loopt erg traag en doet zijn uiterste best om je commando’s zo goed mogelijk te negeren. Snelle uitwijkmanoeuvres zitten er dus niet in. Om vijanden te doden gooit Duncan stenen, maar ook dit is zeer moeilijk te besturen. Door de omhoog/omlaag toets van de D-pad kun je de werprichting bepalen en vervolgens met knop 1 een steen gooien. De besturing lijkt meer voor een computer met muis bedoelt, want het goed instellen van de werparm gaat met de D-pad erg langzaam. Vijanden zoals vleermuizen zijn erg klein, bewegelijk en vliegen snel op je af, dus de kans op misgooien is erg groot. Het duurt lang voordat je een nieuwe worppoging mag wagen en je kan alleen stenen gooien als je op een platform staat. Op een trap ben je dus volledig weerloos tegen alle aanvallen en aangezien maar 1 hit nodig is om dood te gaan, gaan je levens snel op. Heb je eindelijk het werpen van stenen een beetje onder de knie, dan kan je de meeste vijanden wel op tijd dood maken. Helaas is de besturing zo stroef dat je vaak niet op tijd bent om langs de vijand te komen, aangezien deze al na korte tijd respawnen. Een ander groot probleem met de controls is het springen. Duncan kan op drie manieren springen, namelijk stilstaand en hoog, met een aanloop maar minder hoog en naar beneden springen. Vooral dat laatste is erg onhandig. Als je vergeet om de D-pad omlaag en de springknop in te drukken en je loopt van een richeltje af, dan wordt Duncan ineens duizelig en gaat minimaal 3 seconden lang rondjes draaien inclusief vliegende vogeltjes boven zijn hoofd. Tijdens deze animatie ben je volledig weerloos en wordt je gegarandeerd door een projectiel of vijand aangevallen. Deze duizeligheid komt ook terug als je per ongeluk tegen de uiterste grens van het level aanloopt. Zodra je te dicht bij de grens komt dan wordt Duncan weer duizelig en ben je gegarandeerd een leven kwijt. De reden waarom tegen muren lopen zo duizelingwekkend is, is mij onduidelijk maar irritant is het zeker. Soms is de grens niet eens goed aangegeven door een duidelijke muur, waardoor je onnodig de fout ingaat en een leven verliest. Al met al ruïneert de gameplay het spel.
Gelukkig is er ook nog een pluspuntje aan deze versie van Dark Castle en dat is de muziek. Bij het introscherm krijg je een bekend horrormuziekje te horen met realistisch geluid van bliksem en donder. Helaas is de rest van het spel helemaal stil, met uitzondering van leuke geluidseffecten. De audio is erg helder en de geluidseffecten zijn erg realistisch. De piepende muizen, de kraaien en Duncan zelf zorgen ervoor dat de stille levels toch wat leven in zich krijgt. Het leukste vind ik nog wel als Duncan een ladder beklimt, waarbij hij bij iedere tree een soort neuriënd geluidje maakt. De kleine geluidseffectjes zorgen dus voor een leuke sfeer, maar een griezelig achtergrondmuziekje had zeker niet mistaan.