Lauran Beers Een krap jaar na deel twee heeft ontwikkelaar Spike het klaargespeeld om Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 3 af te leveren voor de Wii. Deze poort van de in november 2007 verschenen PlayStation 2-editie maakt, net als Tenkaichi 2, intensief gebruik van de Wii-controller en voegt daarnaast voor de eerste keer in de serie een online modus toe. Is dit in combinatie met de succesvolle Budokai Tenkaichi-spelopzet genoeg om een voldoende te rechtvaardigen?
Als het aan de hoeveelheid content ligt in ieder geval wel. Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 3 bevat 161 personages. Het zijn dan wel de meeste personages ooit in een vechtgame verwerkt, maar dat komt voornamelijk omdat veel vechters meerdere transformaties hebben, met weinig bijzondere aanpassingen.
Knappe prestatie van Spike is dat ieder personage toch even gebalanceerd is, en toegankelijk voor meerdere soorten spelers. Dit komt voornamelijk omdat het controleschema voor iedere ‘Z-fighter’ hetzelfde is. ‘A’ voor slaan, ‘B’ voor energiestoten en de vierpuntsdruktoets in combinatie met een bewegingsactie is goed voor speciale aanvallen. Het zogenaamde ‘Z-targetingsysteem’, waarmee je in vorige edities kon locken op je tegenstander, is vervangen door een automatisch lock-systeem. Daardoor komt er ook een stuk minder informatie in beeld, met als gevolg dat de concentratie meer op het gevecht ligt in plaats van manoeuvreren.
Ondanks dat het mogelijk is de GameCube of Classic-controller aan te sluiten op de Wii om gebruik te maken van het traditionele controleschema, maakt de Wii-controller het spel een stuk intensiever. De kracht van Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 3 is dat men de tekenfilmserie dicht benaderd. De Wii-mote, waarbij je kenmerkende aanvallen uit de serie (kaaaaa-meeee-haaaa-meee-haaaa) zelf uitvoert, voegt echt een extra speeldimensie toe
Op het gebied van vernieuwing valt het spel echter door de mand. Het spel bevat in de verhaalmodus dezelfde content als Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 2 – wat nogal goedkoop overkomt. Het verhaal wordt alleen niet meer in tekst verteld, maar ook gedeeltelijk met tussenfilmpjes. Jammer genoeg is de engine niet krachtig genoeg om meer dan twee personages tegelijk op het beeld te toveren, waardoor de rest van de Dragon Ball Z-helden nooit in beeld verschijnt en je ze alleen hoort praten. Ook de arena’s bestaan voor het grootste gedeelte uit opgepoetste versies van de speelvelden uit Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 2. Ook de actie voelt, ondanks de aanpassingen die het hebben gebalanceerd, nog hetzelfde aan. Het getuigt van weinig motivatie om een spel te ontwikkelen.
De online modus is degelijk. Veel Amerikaanse spelers lijken op het moment van schrijven connectieproblemen te ondervinden, maar bij onze ervaring was dat niet het geval. Je kunt tegen een vriend of willekeurig persoon spelen, en ook zijn er wereldwijde en continentale ranglijsten.
Visueel gezien is het spel er nauwelijks op vooruit gegaan. Als PlayStation 2-game is het indrukwekkend, als Wii-spel matig. Het spel is qua resolutie onscherp en duidelijk niet geoptimaliseerd, merkbaar aan de zwarte balken. Een stap terug in vergelijking met andere Wii-games.