
Hoofdschuddend legt Harry de Daily Prophet: IG special naast zich neer. Ron komt de trap afgestormd met zijn op een iPad lijkende, draagbare digitale schoolboek. Hoopvol kijkt Harry hem aan, maar Ron schudt zijn hoofd van links naar rechts. Boos staat Harry op en roept “Waarom heeft InsideGamer.nl nog geen recensie van mijn nieuwste spel geschreven?” Ron haalt zijn schouders op en doet een paar passen achteruit. Hij herinnert zich nog de laatste keer dat Harry zo boos werd. De rillingen lopen hem weer over zijn rug. Harry ijsbeert woest de kamer door. Ligt het misschien aan andere nieuwe releases? Nee, het is komkommertijd. Ligt het er misschien aan dat het spel niet leuk is, of juist te makkelijk, of…. wat kan het zijn? Dan komt Hermelien de Griffendor common room binnen. “Is het weer zover?”, zucht ze. “Harry je moet gewoon de waarheid onder ogen zien, je bent niet meer zo spraakmakend als 3 jaar geleden”. Woedend draait Harry zich om en schreeuwt “Expelliarmus!”. Hermelien spat uit elkaar, honderden LEGO blokjes liggen door de gemeenschapsruimte heen verspreid. “Oowwww dit was nou precies waar ik bang voor was.”, beeft Ron. “Kan er alsjeblieft iemand een recensie van LEGO Harry Potter: Jaren 1-4 schrijven”, roept hij wanhopig. Nou vooruit dan Harry, Hermelien en Ron, bij dezen, en nu de focus weer op het acteerwerk he!
Harry Potter behoeft geen introductie meer. De jongen die sterker was dan “jeweetwel” verovert de wereld met magische, recordbrekende boeken en films. Zelfs onze demissionair Minister-President ontkwam niet aan de hype, maar de filmreeks nadert zijn einde en de boekenreeks is inmiddels compleet uitgemolken. Toch durven Traveller’s Tales en Warner Bros. het aan om nu nog een game op de markt te brengen die de eerste vier jaren van Harry’s avonturen op Zweinstein in LEGO stijl weergeeft. Het concept is niet nieuw, vele anderen gingen hem voor zoals Indiana Jones en Batman. Duidelijk is al wel dat elke LEGO game zich aan het betreffende personage aanpast. Harry Potter’s leven bestaat uit mysteriën en puzzels en daarom kozen de ontwikkelaars voor een puzzel game. Dat kleine Harry genoeg te leren heeft in zijn eerste jaren, maakt deze insteek succesvol. Maar kan zo’n concept over een hele game bekoren? De valkuil van repeterende acties, puzzels en andere gameplay elementen wordt helaas niet helemaal omzeild. Maar laten we bij het begin beginnen. Toverstokjes gereed!

Het spel opent meteen met zijn sterkste punt: een animatiefilmpje. Deze cutscenes zijn heel leuk opgezet. Iedereen herkent scènes uit de films of passages uit de boeken en om deze uitgebeeld te zien in de LEGO wereld werkt vermakelijk. Daarnaast hebben de makers er voor gezorgd dat er af en toe een vette knipoog naar deze scènes en passages zit. Zo denkt Perkamentus zijn collega Anderling te zien in een kat, terwijl hij haar een speelse aai wilt geven (de oude snoeperd) staat Anderling opeens achter hem met een fronsende blik. Het schaamrood verschijnt nog net niet op Perkamentus zijn LEGO hoofd, maar de kijker kan een glimlach niet onderdrukken. Niet alle filmpjes zijn zo leuk als deze en daar komt die valkuil weer om de hoek kijken. Als je ongeveer 38 animatiefilmpjes over Harry Potter in LEGO stijl wilt maken, dan kan het niet anders of vijf zijn er gewoon slecht. Hier is niets aan te doen en over het algemeen blijft, door de korte duur van de filmpjes en de mogelijkheid ze bij een volgende keer over te slaan, de frustratie beperkt. Grafisch haalt de gameplay het natuurlijk niet bij het niveau van de filmpjes. Op de NDS doet de LEGO wereld wat “getekend” aan en getekende LEGO blokjes zijn lang niet zo leuk als echte LEGO blokjes. Maar door de helderheid van de graphics is de spelbeleving toch ruim voldoende.
De gameplay is niet vernieuwend, vernuftig of verslavend, en de ontwikkelaars hebben hier ook geen prioriteit aan gegeven. Als Harry, of een ander personage uit de serie, loop je rond door de bekende gebieden die de magische wereld rijk is. En of je nou in het verboden bos bent of op Zweinstein, het doel is hetzelfde: opdrachten uitvoeren en muntjes verzamelen. Dit betekent, voor de DS versie, lekker sliden en drukken met je stylus of d-pad. Natuurlijk bevat ook deze Harry Potter game de nodige toverspreuken waarmee objecten gerepareerd, of juist stukgemaakt kunnen worden. Daarnaast kun je objecten de wetten van de zwaartekracht naast zich neer laten leggen en… Nou ja, het moge duidelijk zijn alles wat een tovenaarsleerling van Zweinstein kan, kan in het spel. Zoals gezegd opent dit de weg naar veel, leuke puzzels. Het wordt al gauw duidelijk dat het spel gericht is op een brede doelgroep. Het uitvoeren van toverspreuken is een kwestie van een bepaald figuurtje tekenen met je stylus en een puzzel is binnen enkele minuten opgelost. De moeilijkheidsgraad is precies geschikt voor kinderen van zes jaar en ouderen van 43, maar bevind jij je ergens halverwege dit spectrum, dan speel je dit spel eigenlijk met één hand in je broekzak uit.


Ondanks dat Harry één grote vijand kent die garant zou moeten staan voor zinderende eindbaas gevechten, vind je hier in het spel niets van terug. De Heer van het Duister is niet moeilijker te verslaan dan die rare trol die Hermelien lastig valt, terwijl ze op het meisjestoilet zit te sobben. Hierdoor voelt het spel op bepaalde momenten wat vreemd aan en is de spanning ver te zoeken. Een ander voorbeeld zijn de “kijk-uit-dat-je-niet-gezien-wordt” puzzels. Het bereiken van je doel is vaak gemakkelijk. Echter, als je ondertussen ook alle muntjes en andere bijzondere items wilt pakken, zoals toverhoeden en de altijd-terugkerende-kaarten van tovenaars, kan het voorkomen dat zo’n puzzel meerdere keren overgespeeld moet worden. Dit gaat wel frustrerend werken. De muziek en geluidseffecten kunnen dit gelukkig met gemak compenseren. De muziek die automatisch in je hoofd begint te pingelen bij het horen van de naam “Harry Potter”, wordt op LEGO-achtige wijze in de game verwerkt. Daarnaast is dood gaan nog nooit zo leuk geweest. Dood gaan kun je het niet eens noemen, het personage spat in talloze LEGO stukjes uit elkaar, wat begeleid wordt door het geluid van vallende LEGO blokjes. Zelfs na zeven keer deed dit mij nog glimlachen en vol goede moed begon ik aan mijn volgende poging om langs dat lastige stukje heen te komen.
Elk personage in het spel beschikt zo over zijn eigen plus- en minpunten. Zo beweegt Hagrid zich erg log en traag, maar kan hij wel zware objecten verplaatsen. Harry is de enige die de onzichtbaarheidsmantel om kan doen en jammerende Jenny kan op plekken komen die voor de levenden onbereikbaar zijn. Er bestaat waarschijnlijk geen spel waarin je over zoveel speelbare personages beschikt. Noem een naam die voorkomt in een Harrry Potter boek en het karakter is speelbaar in het spel. Je moet hiervoor soms het karakter unlocken door levels geheel te voltooien. Dit is dan ook de uitdaging in de Free Play spelmodus, die gespeeld kan worden naast de Story Mode. Dit geeft de game een aanzienlijke replay waarde, maar daar moet je dan nog wel zin in hebben. Gelukkig is de Story Mode gemakkelijk in twintig uur uit te spelen, wat de speler moed geeft om nog een keer zo’n twaalf uur in de Free Play modus alle levels te doorlopen. Spreuken die je in het eerste jaar nog niet kon gebruiken in de Wegisweg staan na de Story Mode voltooid te hebben wel tot je beschikking. Eindelijk kun je die gesloten deur met “Alohamora” openen om weer een opdracht of verzamelobject tegen te komen. Eén ding is duidelijk: Harry heeft meer dan genoeg te doen!