Leon Achternaam Even kijkt Link mij vertwijfeld aan maar springt dan zelfverzekerd zijn prinses Zelda achterna. Een sprong in de diepte, en ik weet dat ons een nieuw avontuur te wachten staat. Natuurlijk kan Link op mij rekenen als het gaat om het redden van Zelda. Samen hebben we de prinses nog nooit in de steek gelaten. En terwijl het intro filmpje aan mijn ogen voorbij trekt denk ik kort terug aan de avonturen die we al hebben beleefd. Onbewust en onuitgesproken sluiten Link en ik weer een verbond om elkaar bij te blijven staan, wat dit avontuur dan ook mag brengen…
Aan alles uit de intro blijkt dat dit spel zich op en rond zee afspeelt. Eenmaal aangespoeld op een eiland en vergezeld met een spirit genaamd Celia, kan het spel beginnen. Het eerste wat opvalt is dat het spel 100% met de stylus bestuurd kan worden. Alhoewel dit op het eerste gezicht niet heel handig lijkt, blijkt het perfect te werken. De besturing is vloeiend en voelt heel natuurlijk aan. Het maken van een koprol is af en toe was lastig, maar ook zonder deze gymnastiek beweging vaak te maken kan het spel uitstekend gespeeld worden. Daarnaast is het mogelijk om aantekeningen te maken op je map, dit is uitermate handig, want af en toe kun je een geheugensteuntje wel gebruiken.
Natuurlijk is Link niets zonder schild en zwaard, maar het duurt een paar minuten voordat je deze in je bezit hebt. Het zwaard krijg je van een van de sleutelfiguren in het verhaal en het schild koop je even later in een van de vele shops, waar meerdere handige items te koop zijn.
Al gauw blijkt het avontuur te bestaan uit island hopping. Link vaart, onder toeziend oog van een dubieuze, geldbeluste, laffe kapitein van eiland naar eiland om daar missies te voltooien. Eerst moeten er spirits bevrijd worden en vervolgens metalen gevonden worden die nodig zijn voor het ultieme zwaard om de eindbaas mee te verslaan. Ondanks de grote hoeveelheid monsters en quests op het eiland, blijft het spel zijn dungeon karakter houden. Of het nou grot, tempel of een andere benaming heeft, het principe is gelijk. Ga de tempel binnen, versla vijanden, verzamel sleutels en andere objecten, verkrijg wat je moet hebben of versla de tempelbaas en je verlaat de tempel. Dat het principe vrij simpel klinkt, betekent echter niet dat het ook simpel is. Integendeel, de tempels bevatten een grote variatie aan monsters en puzzels en soms moet je je doel binnen een bepaalde tijd bereiken. De ene tempel maakt je wat meer gefrustreerd dan de andere, maar qua spelplezier hebben de ontwikkelaars het goed in balans weten te houden. De main quest kan grofweg in zo’n 16 uur uitgespeeld worden en niet elke side quest of mini-game is even interessant om uit te spelen, waardoor gemiddeld genomen zo’n 20 uur spelplezier gegarandeerd is.
Grafisch biedt Phantom Hourglass je wat je van de DS kan verwachten. Geen mooie ronde vormen, maar vooral hoekige en ruwe textures vooral als objecten dichtbij komen. Toch hindert dit niet of nauwelijks tijdens het spelen. De kleur contrasten zijn zo gemaakt dat iemand van 12 er even veel plezier aan beleefd als iemand van 20 en gezien de doelgroep is dit een goede keus. De moeilijkheidsgraad van het spel is hier echter ook op afgestemd en dat maakt dat het spel soms kan gaan vervelen bij de meer ervaren gamer. Af en toe biedt een walkthrough de oplossing voor de echt pittige stukken, als je geen zin meer hebt om het zelf uit te zoeken, maar dit komt hoogstens een keer of twee voor.
Dat de gevechten ‘stylus based’ zijn geeft het gevoel dat je echt Link aanstuurt, alsof je achter hem bij de hand neemt en aanwijzingen geeft wat hij moet doen. Natuurlijk is zwaardvechten met een stylus makkelijk voor te stellen, maar ook de boemerang en kruisboog zijn op deze manier makkelijk hanteerbaar. Voor het zwaardvechten gebruik je point-and-tap, maar ook kun je door zijwaartse of cirkel bewegingen te maken efficiënte klappen uitdelen. De boemerang en kruisboog bedien je door de L of R knop in te houden en met je stylus uit te tekenen of te klikken waar je de boemerang of kruisboog op wilt richten. Dit vereist aan het begin misschien enige oefening, maar het is snel en makkelijk onder de knie te krijgen. Bij boss fights moet je vaak je creativiteit gebruiken om een ‘boss’ uit te schakelen. Dit is een welkome afwisseling, want alle andere monsters zijn vaak makkelijk te verslaan.
Eén soort monster kan echter niet verslagen worden in dit spel, en dat zijn de zogenoemde Phantoms. Deze moeten ten alle tijde ontweken worden, dit kan door handig gebruik te maken van bepaalde veilige zones. Een leuke spelletje is om een Phantom achter je aan te laten rennen, want Link is veel sneller. Link vermaakt zich dan ook opperbest, want de Phantoms zien er gevaarlijker uit dan ze daadwerkelijk zijn. Het reizen per boot kost gaandeweg het spel vordert minder tijd, door bepaalde shortcuts. Hier hebben de ontwikkelaars goed over nagedacht, want het varen komt je op een gegeven moment de keel uit. Side quests krijg je vaak aangeboden door personages in het spel. Zelf hebben Link en ik weinig plezier beleefd aan de side quests en mini-games, maar wij waren natuurlijk uitermate gefocust om de prinses te redden! Ook hebben de ontwikkelaars grapjes in het spel ‘verstopt’, zoals het Dee Ess eiland, een she-pirate en een zeemeermin, waarvan de echtheid nog bepaald moet worden.
Als de laatste boss fight achter de rug is, en Zelda en de prinses weer verenigd zijn kijken ze mij gelukzalig aan. Link zijn gedachten zijn in mijn hoofd duidelijk hoorbaar, zijn dank voor mijn hulp is groot en hij kijkt er naar uit om met mij het volgende avontuur tegemoet te gaan. Maar eerst is het tijd om van de overwinning te genieten. Zelda en Link kiezen het ruime sop en tevreden leg ik dit spel weg. De replay value is niet erg hoog, maar ik weet zeker dat ik het spel over een paar maanden nog een keer uit de kast haal!