Ben3576 
Een gezin is compleet wanneer dit bestaat uit een moeder, een vader en minstens één kind. Het leven lijkt dan compleet en je probeert er met elkaar het beste van te maken. Je houdt van elkaar, je vertrouwt elkaar en je kan eigenlijk niet meer zonder elkaar. Het plaatje zou immers niet meer compleet zijn als er een onderdeel van zou ontbreken. Dit is precies de reden dat het verlies van een gezinslid zo hard aankomt. Je mist nu iets, waarvan je verwacht had het altijd te kunnen hebben. Voor ouders is het verliezen van een kind hun grootste nachtmerrie. Kinderen horen hun ouders te overleven hoor je vaak, of ouders zouden hun kinderen niet moeten begraven. Een man die dit alles meemaakte en meer was Harry Mason en dit…. Is zijn verhaal.
Harry Mason is een doorsnee man en heeft een doorsnee gezin. Een man en een vrouw die een kind ter wereld hebben gebracht en dit kind proberen te beschermen van kwade invloed, zonder het kind iets tekort te laten komen. Helaas voor Harry zou hij niet lang van deze ideale situatie mogen genieten. Tijdens een autorit met zijn dochter crasht hij met zijn auto tegen een hek. Hij klimt er geschokt en gehavend uit om er meteen achter te komen dat zijn dochter niet meer in de auto zit. Wat is er nu precies gebeurt? Leeft ze nog? Hoe is ze er zelf in godsnaam uitgekomen? Allemaal vragen die ongetwijfeld door zijn hoofd schoten terwijl hij probeerde te achterhalen wat er nu precies gebeurt is. Het ene moment geniet je nog van een rustig leventje in Silent Hill en de dag erop lijkt dit leventje veranderd te zijn in een nachtmerrie van helse proporties. Het verliezen van een kind is al tragisch genoeg, maar het missen van een dochter zonder te weten wat er met haar is gebeurt lijkt me nog erger. Dit is nog maar het begin van zijn verhaal, zijn queeste om de dochter te vinden die hij in zijn hart heeft gesloten. Het is een sterk verhaal en de basis van de hele game. Het is een groot mysterie en de drang om dit op te lossen wordt steeds groter als je verder komt in de game. Nog beter is het wanneer je denkt alles door te hebben en dan gebeurt er iets, dat alles op zijn kop zet en je sprakeloos en met open mond achterlaat.
Maar niet alleen het verhaal laat je sprakeloos. Ook de sfeer die door de hele game hangt is heerlijk en bijna perfect uitgewerkt. De mist die de meeste Silent Hill games typeerde is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor sneeuw en ijs. Het beeld van een bevroren stad is een apart beeld, zeker wanneer dit zekere stadje helemaal verlaten is. Je loopt door Silent Hill op zoek naar aanwijzingen die er niet lijken te zijn. De straten zijn leeg en je hoort de wind suizen in je oor. Je gaat een winkel binnen, maar er lijkt niemand te zijn. Maar ergens in deze zaak hoor je een ruisend geluid. Je besluit om dit geluid te gaan onderzoeken, je wil weten waar dit vandaan komt. Het geluid wordt harder en harder en dan opeens een flits en een TV springt van zijn plank. Je hart stopt even met kloppen en net wanneer je van de schrok bekomen bent krijg je een sms’je van iemand die je helemaal niet kent.
Het zijn die kleine dingetjes die deze game net wat specialer maakt. Het is allemaal een combinatie tussen verhaal, geluid, beeld en gameplay. Het sluit allemaal naadloos op elkaar aan. De klassieke flikkerende lichten, de onverklaarbare geluiden, die rare schim aan het eind van de gang. Je kan eindeloos huizen doorzoeken met je zaklamp die een waar lichtspektakel vormen in de duisternis, maar er is één ding wat deze game perfect definieert en dat is het woord ijs. Wanneer onze beste Harry een nachtmerrie heeft of een inzinking krijgt zie je de wereld om hem heen langzaam kristalliseren in een koude hel waar je geen uitweg uit kunt vinden. Krijsen overal om je heen en je kan dit helemaal niet plaatsen. Het is dat moment dat je nekharen recht overeind gaan staan, omdat je weet dat er iets gaat gebeuren…. Je weet alleen nog niet wat. Deze ijsvorming is misschien niet zo mooi als op de Wii, maar dit heeft alles te maken met de kracht van het beestje. Het zou raar zijn wanneer een ‘next-gen’ console het zou verliezen van een handheld. Voor PSP begrippen ziet deze game er geweldig uit en is er verbazingwekkend veel detail aanwezig. Hij hoeft niet op te kijken naar zijn grotere broer, omdat hij even hoog staat.
Het puntje van kritiek zit hem dan ook niet zo zeer in het audiovisuele gebied. De puzzels die je moet oplossen om dat nieuwe stukje informatie te verkrijgen zijn soms wel erg makkelijk. Het is een beetje de standaard opzet die je wel vaker in mysterieuze games terug vindt. De deur openen door een knopje te vinden of een nummer vinden dat op een kaart staat geschreven. Ik vind de zoektocht altijd wel prettig, dan voel ik me net een inspecteur op een plaats delict. Ik kan me echter ook wel voorstellen dat er mensen zijn die dit niet onwijs kunnen waarderen en graag wat meer variatie hadden gehad. Gelukkig is dit het enige heikele puntje waar je jezelf over heen moet zetten als je deze draagbare versie aanschaft. Er zijn zat mooie momenten in de game te vinden om een heel boek mee te vullen. Het bijzondere aan dit spel is dat het een wisseling is tussen het spelen van het verhaal en bezoekjes aan de psychiater. Hij zal je allerlei vragen stellen en opdrachten laten uitvoeren om erachter te komen wat voor een soort mens je nu eigenlijk bent. Dit heeft effect op het verloop van de game. Dit is niet nieuw, maar het wordt erg weinig gebruikt in games, en zulke vernieuwingen weet ik altijd wel te waarderen. Het komisch hoogtepunt hiervan is dat als de stad bevriest en je geconfronteerd wordt met zijn onverslaanbare bewoners, je deze gedrochten wel een extra cupmaat kan aanmeten. Door allerlei seksueel getinte vragen positief te beantwoorden, zullen de monsters grotere meloenen krijgen en alleen de gedachte al doet me schaterlachen.
Maar even alle gekheid op een stokje. Deze monsters zijn echt doodeng als je ze voor het eerst tegenkomt. Je kan je niet verweren. De enige optie die overblijft is vluchten en dat is precies wat je zult doen. Hard rennen, zo hard als je kunt, door deuren, onder een balk door en weer een andere gang in. De snelheid waarmee je moet handelen is duizelingwekkend en zonder je mobiel zou je geheid rondjes lopen en de weg kwijt raken. Dit mobieltje bezit handige functies zoals een plattegrond van de omgeving. Je kan hier je route uitstippelen en kijken welke weg je bewandeld hebt. Ook zal je de game moeten saven via je mobieltje en je kan zelfs controleren hoe vol je accu nog zit. Echt een veelzijdig apparaatje, maar dit is nog geeneens alles. Je kan er ook nog eens foto’s mee maken van flikkerende schaduwen die beelden zijn uit het verleden. Je ziet wat ze ooit waren en je krijgt vervolgens hun verhaal te horen waar soms aanwijzingen in verstopt zitten. Als je eenmaal de juiste route bewandeld hebt, dan voel je je trots. Na al die monsters van je afgeschud te hebben ben je weer vrij, tenminste, dat denk je. Het enige wat ik kon denken na een lange sessie met de game was: ‘oh mijn god, dit is de eerste derde persoonsgame op de PSP die echt werkt!’.
Er valt ook deze keer zat te genieten in Silent Hill. Een nieuwe insteek in de franchise die meer dan welkom was. Als je aan het eind van de rit bent, kan je altijd terugkomen voor meer. Vul gewoon andere antwoorden in bij de psychiater en je zult merken dat het net is alsof je een ander spel speelt. Ook is het leuk om alle eindes vrij te spelen, want er zitten een paar hele originele bij. Ik raad je dan wel aan het internet te raadplegen, want het is een hele opgave om dit alles zelf te ontdekken.