Joey de Mol Ieder klein kind heeft zo zijn of haar fantasieën. Ze wanen zich een held, leven samen met pratende wezens en beleven de spannendste avonturen. Drie jonge kinderen – Jared, Simon en Mallory – hadden precies dezelfde fantasieën. Alleen werden hun hersenspinsels werkelijkheid in het spannende avontuur van The Spiderwick Chronicles.
The Spiderwick Chronicles is een spel gebaseerd op de gelijknamige film, die op zichzelf weer is gebaseerd op het eerste deel van een serie boeken. Het verhaal is dan ook één van de sterke punten aan deze titel. Middels een aantal sfeeropwekkende tussenfilmpjes en dialogen ontpopt zich de vertelling van drie kinderen die zijn verhuisd naar het oude landgoed Spiderwick, dat ooit in het bezit was van hun oudoom. Wanneer het jonge broertje Jared een oude veldgids van zijn oudoom opent, ontvouwt zich een wereld vol mysterieuze wezens. Met het vinden van de veldgids lopen Jared en zijn familieleden ernstig gevaar, een vreselijk monster wil dit naslagwerk kosten wat kost bemachtigen. Het verdere verhaal wordt op een kindvriendelijke wijze gepresenteerd en vormt de leidraad voor de rest van het spel.
Het hebzuchtige monster stuurt namelijk verschillende goblins op je af, om zo de veldgids te bemachtigen. De drie kinderen Jared, Simon en Mallory doen er natuurlijk alles aan dit te voorkomen, wat resulteert in een flink potje vechten. Alle drie hebben ze een ander wapen, maar in praktijk komt het op hetzelfde neer, op de A-knop rammen of zwaaien met de controller. Van echte diversiteit is dus weinig sprake. Naast het vechten speelt ook het ontdekken en zoeken van voorwerpen een belangrijke rol. De wereld is lekker magisch en ziet er – net als de rest van het spel – visueel best netjes uit, maar het jammerlijke is dat je maar één weg kunt volgen, waardoor de vrijheid nogal is ingeperkt. Verder blijkt de verzamelwoede van de hoofdpersonages ook niet echt op een variërende gameplay uit te draaien, omdat de puzzels om ze te bemachtigen erg identiek zijn en vaak niet verdergaan dan het plaatsen van bijvoorbeeld een stop in een stoppenkast.
Erg leuk is het idee om insecten te vangen die elk een andere kracht met zich meebrengen. Een bepaald insect jaagt goblins weg, terwijl een ander je geneest. De eerste maal dat je een insect vangt moet je hem tekenen door met je analoge stick of Wiimote over een wit scherm te bewegen. De volgende keren dat hetzelfde insect gevangen wordt zul je hem… gewoon weer moeten tekenen. Weer een repetitief aspect van de gameplay dat beter uit de verf had gekomen als het wat minder op de voorgrond was geplaatst. Nu ben je in feite het hele spel bezig met het tekenen van insecten, het repetitief rammen van de tegenstander en het rondlopen over een voorruitgestippeld pad.
Gelukkig draait niet alles om de drie kleine koters. Zo nu en dan kun je namelijk ook eens lekker klimmen en klauteren met hun aparte elfenvriendje Timbletack. Het kleine mannetje voert diverse opdrachten uit in de kleine ruimten van het Spiderwick-landgoed om Jared, Simon en Mallory te helpen met hun missie. Het springen en rondsnuffelen in de kruipruimtes voelt als een welkome afwisseling, maar bevat ook wat haken en ogen. Zo springt Timbletack automatisch, waardoor de uitdaging ver te zoeken is. Het rondloodsen van het dwergje is dus eigenlijk het enige wat je doet. Toch is dit niet heel vervelend, want gedurende zijn missie gooit hij er allerlei leuke rijmpjes uit.
Wat er nu staat is een aardige titel die soms wat repetitief is, maar zeker voor de kleineren onder ons erg vermakelijk is. Nu is er eigenlijk nog maar één aspect dat de titel volledig kan maken of breken; de besturing. De Wii-versie heeft twee besturingsmogelijkheden. Of je gebruikt de klassieke controller en je hebt geen bewegingsgevoelige implementaties, of je schudt en beweegt er lekker op los met de Wiimote en Nunchuk. Ik betrapte me erop steeds te wisselen van besturingsmethode. Het positioneren van de camera – die sowieso op de raarste plekken blijft hangen – met de Nunchuk is namelijk niet erg makkelijk, terwijl het tekenen van de insecten weer makkelijker werkt met de Wiimote dan met de analoge stick. Verder verschillen beide besturingsmethoden niet veel van elkaar en zal het vechten telkens uitdraaien op het herhaaldelijk uitvoeren van handelingen (een knop indrukken of flink zwaaien). Hoewel niet perfect, doet de besturing niet veel afbreuk aan dit grappige, maar ietwat saaie spelletje.