LarsvdHulst The Saboteur; een game met een geweldig concept. Een game die ongelooflijk goed uit zou kunnen pakken, een game waar erg veel potentie inzat. Een game die een perfecte sfeer zou neerzetten en een game die de Tweede Wereldoorlog en de daarbij behorende Nazi’s op een geheel andere manier aan het licht zou brengen. Een game waarvan ik stiekem best veel had verwacht en een game dat een enorm goed begin had…
Op er maar meteen op door te gaan, de mensen die The Saboteur hebben (gespeeld) zullen vast en zeker weten wat ik bedoel met het begin van de game. Het klinkt ietwat puberaal – wat het eigenlijk ook is – maar in de allereerste minuut van de game krijg je plat gezegd twee heerlijke tieten in beeld. Nu ik dit zeg doet me dit meteen denken aan André van Duin; toen ik destijds bij hem in de show zat deed hij een typetje na van de Burgerlijke Stand, hij hield toen een toespraak voor een bruidspaar het zou het mooiste moment in hun leven zijn. Maar zijn mooiste moment was; toen die voor het eerst tieten zag!
Enfin, de review gaat niet over de show van André van Duin maar over Pandamic’s nieuwste en ook laatste creatie: The Saboteur. De hoofdpersoon waarmee je in de game speelt is Sean Devlin, een racecoureur uit Ierland. Om mee te doen aan verschillende wedstrijden heeft hij de Franse hoofdstad gekozen als vestigingsplaats en laat het Ierse landschap achter zich. Kort gezegd wordt Sean overgehaald om zich bij het Franse verzet te voegen en zo het leven van de Nazi’s zuur te maken. Hoewel hij zich daar eigenlijk totaal niet mee wil bemoeien, omdat het meer het type is van feesten en vrouwen, raakt hij toch betrokken bij de oorlog. Hij heeft hier en daar wat eigen redenen en belangen en leeft zich zonder pardon uit op de Duitsers.
Je bent in principe vrij om met Sean door Parijs te gaan en staan. Althans, voor zover de Duitsers het gebied niet onder druk houden. In het begin is de game vrijwel volledig zwart/wit, dit zijn alleen de gebieden die door de Duitsers bezet zijn. Het geeft een perfecte grauwe sfeer aan de game, wat er in die tijd natuurlijk heerste. Maar zodra je de Duitsers verjaagd uit een bepaald gebied, ofwel je saboteert de boel, wordt je zwart/wit televisie ineens een kleurentelevisie; ze kunnen toveren tegenwoordig in die game-industrie! Door de Duitsers te saboteren is het gebied dus vrij. Je moet bijvoorbeeld eerst een Nazi omleggen, om vervolgens zijn pak aan te trekken, waardoor je kunt infiltreren in het gebouw van de Duitsers en zo de boel kunt opblazen. Je moet dan natuurlijk niet te dicht in de buurt komen van je “collega’s” want anders weten ze meteen dat jij geen Nazi bent. Hier hoort vanzelfsprekend ook het humoristische loopje van de Duitsers bij, die je als hoofdpersoon van de game na moet doen.
Hoewel de grafische kant, zoals gezegd, de sfeer goed naar voren zet, ziet de game er maar matig uit, het eerste wat in me opkwam toen ik in stad rond reed was; The Godfather II. The Saboteur voelt vrijwel hetzelfde aan, wat toch vrij opmerkelijk te noemen is. Het zwart/witte deel van de game, met alleen de Nazi-vlaggen die rood gekleurd en zijn de ramen die een gele kleur hebben, zijn de ‘texturen’ van zeer laag niveau. Maar zodra Parijs wordt overgoten met een beetje kleur, wordt het toch iets beter. Met je bek openvallen door de graphics van de game zit er dus niet in, zelfs door extreme explosies die er ook zeer matig uitzien. Toch zijn de weergaven van de personages, en gezichtsuitdrukkingen daarbij in het bijzonder wél goed. Dit is dan meestal wel weer in de cutscenes en niet ingame.
Zoals gezegd ben je in The Saboteur vrij om te gaan en te staan. Een soort sandbox game, waarbij het de bedoeling is om zoveel mogelijk sabotage opdrachten uit te voeren. Bijna elk gebouw in Parijs is te beklimmen en dit vergroot je mogelijkheden aanzienlijk. De mini-map wijst, zoals bijna altijd, je de juiste weg naar je opdracht om het verhaal verder te voltooien. In het geval dat de Duitsers je door hebben, geeft de map aan in welk gebied te Duitsers naar je opzoek zijn, wat je eigenlijk kunt vergelijken met de politie in Grand Theft Auto IV. Naast de hoofdverhaallijn in de game kun je ook nog allerlei extra dingen doen om geld te verdienen en je personage te upgraden met bijvoorbeeld betere moordwapens. De variatie is eigenlijk van het begin prima voor elkaar. Zo doe je in het begin van de game een racewedstrijd, waarbij het autorijden goed aanvoelt en zul je nog veel meer andere dingen moeten doen in de lijn van het verhaal. Verder zijn de missies meestal het saboteren van de Duitsers, maar dit gaat bijna elke keer weer op een andere manier.
Toch neemt aan het eind van de game de variatie sterk af en beginnen sommige dingen in de herhaling te vallen. Vooral als je steeds naar een bepaalde plek in de stad moet rijden om je missie uit te voeren, waar enorm veel tijd in gaat zitten. Natuurlijk is het volgen van het verhaal of je eigen pad op gaan helemaal je eigen keuze, maar om de game uit te spelen zul je de missies moeten doen die worden opgedragen. Al met al ben ik er zo’n twaalf uurtjes mee bezig geweest, wat toch redelijk is voor een game. Hiermee reken ik natuurlijk enkel het hoofdverhaal, die eigenlijk best vermakelijk was.