Rene Koops Ik ben een liefhebber van muziek waarin gitaren voorkomen, dus alles wat met rock te maken heeft en de vele stromingen daarnaast genieten mijn voorkeur. Ik kan oprecht genieten van prachtige solo’s, de riffs die soms verzonnen worden. Sommige nummers kunnen, als ze goed gespeeld worden, voor kippenvel zorgen. Om een lang verhaal kort te maken: gitaren en de muziek die ze produceren zijn gaaf. Daarom was ik in 2005 razend enthousiast over een nieuwe game die verscheen op de Playstation 2, namelijk Guitar Hero. Oké, de game had dan niet de masterrecordings maar wat is het toch hip om met zo’n plastic gitaartje al die nummers te spelen. Jammer dat het alleen zou blijven bij dit grappige avontuur op de PS2. Want laten we eerlijk zijn, een game waar je minimaal € 80 voor moet neerleggen…die gaat nooit groot worden natuurlijk!
De geschiedenis weten we inmiddels, Guitar Hero werd nog populairder dan welke game dan ook. Mensen van alle leeftijden pakten een plastic gitaartje op om zo lekker mee te raggen met de nummers die op de eerste drie Guitar Hero games aanwezig waren. Toen besloten de creatieve geesten achter Guitar Hero over te stappen naar MTV games, waar ze Rock Band ontwikkelden. En ja, Rock Band zou niet alleen een plastic gitaar ondersteunen, maar ook een drumstel en een microfoon. Bij Activision konden ze natuurlijk niet achterblijven en introduceerden daarom ook Guitar Hero World Tour. Hun eerste game waarin het mogelijk is om ook te spelen op een drum-set of mee te zingen door de microfoon te gebruiken. Met andere woorden: mensen met teveel geld konden met zijn vieren als een band samenspelen. Geldklopperij? Ja. Leuk? Zeker weten.
De gameplay is inmiddels bekend. Als een ritmespel is het in Guitar Hero de bedoeling om de noten die voorbijkomen op het juiste moment te raken door de juiste fretbuttons in te drukken op de gitaar-controller. Het is wel noodzakelijk om de strumbar op en neer te bewegen om zo muziek te produceren. Weet de speler dat goed te doen, dan kan deze lange combo’s maken. En hoe langer je combo’s worden, hoe meer punten je als speler kunt binnenhalen. Het principe is bekend, maar Neversoft/Viscarious Visions heeft de tijd genomen om toch weer nieuwe elementen toe te voegen. Zo hebben ze bij de nieuwe gitaar die World Tour met zich meebracht een Star Power-knop toegevoegd. In de originele games was het nodig om de gitaar controller omhoog te kantelen zodat Star Power geactiveerd kon worden. Nu hebben ze dus die knop toegevoegd, die zowel een vloek als een zegen is. Aan de ene kant lijkt het makkelijk omdat de knop dicht bij je handpalm zit. Zo kan Star Power verschrikkelijk snel geactiveerd worden. Het nadeel daarvan is dat wanneer men bezig is met een bijzonder moeilijk nummer een druk op de knop eigenlijk al te veel gevraagd is. Wanneer zo’n risico toch wordt genomen, zal het dan ook wel eens gebeuren dat een noot niet wordt geraakt en een combo wegvalt.
Toch is de moeilijkheidsgraad van World Tour nooit oneerlijk. De game heeft wel een goede balans en is op bepaalde punten zelfs wat vergevender dan zijn voorganger Legends of Rock, maar het zal ook nooit te makkelijk worden. Op de hogere niveaus zal de game meer van de speler vragen, maar daar kan men aan voldoen door te blijven oefenen. Oefenen helpt overigens niet bij de sliderbar. Het idee achter de sliderbar is om deze te gebruiken naast de fretbuttons tijdens moeilijke solo’s. De bedoeling is dan om op die sliderbar zachtjes te “tappen” zodat noten worden geraakt. Jammer genoeg is deze veel te gevoelig en zal de gemiddelde speler niet verder kijken dan de fret buttons. De basgitaar daarentegen heeft wel een goede toevoeging mogen ontvangen. Deze heeft er nu de open noot bij gekregen. Die wordt geactiveerd door alleen te strummen. Dit geeft de basgitaar in de game wat extra’s, iets dat zeker welkom is. Niet alleen de bas natuurlijk, maar ook de drums en zang in dit deze game zijn nieuw, maar daar kan ik eerlijk gezegd weinig over zeggen. Deze game is enkel gespeeld met een gitaar, al valt het me op dat de Wii-versie van World Tour wel een duur grapje kan zijn. De hele bandset is verkrijgbaar, maar ieder instrument heeft zijn eigen Wiimote nodig. Dit in verband met het feit dat de game draadloos is en dat instrumenten in dit geval eigenlijk plastic omhulsels zijn. Wel zonde dat er veel geld neergeteld moet worden om het maximale uit de game te halen.
Aan de andere kant is de kwaliteit van de omhulsels uitstekend en speelt het heerlijk weg. Guitar Hero World Tour heeft zijn mankementen, maar de basis is dik in orde. Zeker wanneer de setlist behoorlijk varieert ten opzichte van de vorige games. Nu is muziek een kwestie van smaak en valt dat moeilijk te beoordelen vanuit het perspectief van één persoon. Toch is het zeer geslaagd te noemen, al zijn er natuurlijk tracks te vinden waar men vraagtekens bij kan zetten. Persoonlijk kan ik het wel waarderen dat er veel oldschool muziek aanwezig is zoals “One way or another” van Blondie, “Rebel Yell” van Billy Idol en zelfs wat genialiteit van Jimi Hendrix zoals “Purple Haze”. Als dit gegeven alleen de nostalgische mensen onder ons weet aan te spreken, dan niet getreurd. Ook bands zoals Interpol met “Obstacle One” of de Foo Fighters met “Everlong” zijn van de partij. Mocht dat ook niet genoeg zijn, dan is er altijd nog het zwaardere werk met de jongens van Metallica, System of a Down of de oudgedienden van Motorhead. Voor ieder wat wils. Natuurlijk zijn er ook zwakke broeders te vinden binnen de setlist zoals een Linkin Park, Tokyo Hotel en The Beastie Boys. Niets tegen de Beastie Boys overigens, maar die horen gewoonweg niet thuis in een Guitar Hero game.
Alle tracks die in de game aanwezig zijn, worden ontgrendeld in de Career mode. In deze modus moeten alle 86 nummers uitgespeeld worden op een moeilijkheidsgraad naar keuze. Waar de career mode mee start is trouwens ook iets nieuws, namelijk een “Create-a-Rocker”-mogelijkheid. Zoals de naam al zegt, is het mogelijk om een rocker te maken en de opties zijn eindeloos. Je kunt zelfs tot in de kleinste details de rockers bewerken. Niet alleen qua gezichtsopties of lichaamsbouw, maar ook poses en gitaren kunnen helemaal gepimpt worden. Dus de spelers met een fetish om characters te ontwerpen kunnen hun lol op. Voor de mensen die denken “maar de Wii heeft natuurlijk Mii’s, hoe zit het daar mee?” heeft ontwikkelaar Viscarious Visions in de Wii versie een exclusieve optie gestopt genaamd “Mii freestyle”, waarmee spelers met hun Mii kunnen rocken. Zoals de naam al doet vermoeden, is het gewoon rammen op de gitaar (zonder dat er een track gespeeld wordt!) en stelt het niet veel voor. Zie het maar als een gratis versie van Wii Music. Het gezegde “je mag een gegeven paard niet in de bek te kijken” is dan ook van toepassing hier.
Als laatste grote nieuwtje heeft GH World Tour nu zelfs zijn eigen muziek studio, genaamd de Music Studio. Hierin is het mogelijk om je eigen songs te maken en het moet gezegd worden: het is geen afgeraffelde feature. De studio gaat vrij diep en dat is ook wel nodig als er degelijke nummers verzonnen moeten worden. (men kan natuurlijk ook bestaande nummers proberen na te bootsen) Toch is de functie vrij groots en dat zal sommigen dan ook enigszins afschrikken. Wat best wel jammer is eigenlijk, want deze custom tracks kun je dus uploaden en aanbieden op GH Tunes. Andere spelers kunnen deze tracks downloaden en ook beoordelen. Dat is echt heel gaaf, maar dan moet de Music Studio wellicht eerst wat gebruiksvriendelijker worden. Daarnaast zou zang opnemen ook wel wenselijk zijn, al zal dit natuurlijk wel redelijk moeilijk zijn om te realiseren. Over het geheel genomen is de Music Studio dus wel aardig gelukt. Het is niet perfect, maar daar kan altijd aan gewerkt worden. Dat geldt trouwens voor World Tour in zijn geheel. Er is ruimte voor verbetering, maar de fun is aanwezig.