Zevenberge Wegens het tekort aan zogenaamde hardcore games, heeft menig Wii-bezitter zijn heil gezocht in het spelen van spellen als MadWorld. Wie echter minder bloeddorstig is, ziet al snel de opmars van de wat meer op de familie gerichte games. Hoewel in dat soort spellen het bloed eerder op de controller zit dan op het scherm, hoeft menig volwassene zich zeker niet te schamen dat hij dat soort spellen speelt. Schamen is wel het allerlaatste waar je aan denkt tijdens het spelen van New Super Mario Bros. Wii. Geef toe, een beetje nostalgie uit het NES-tijdperk kan toch geen kwaad?
Na het succes van zijn voorganger op de Nintendo DS, gaat ook New Super Mario Bros. Wii door waar men het spoor bijster is geraakt sinds de overgang van 2D naar 3D. In tegenstelling tot de DS versie, wat haast een remake was, voegt de Wii-broer naast gemoderniseerde graphics ook nieuwe gameplay-elementen toe. Meteen in wereld 1-1, wat sinds de invoering van getallen het startpunt van Mario-spellen is, wordt de voorheen statische omgeving eens flink aan het werk gezet. Zo zijn er draaiende schijven met een pijp erin, die proberen om de speler de pijp uit te laten gaan, mocht hij niet op tijd in de pijp zitten.
Behalve de bewegende en roterende platformen zijn er ook interactieve varianten ingestopt. Daarbij valt te denken aan een balk die, door het kantelen van de Wii-afstandsbediening, om zijn as gaat draaien.
Hèt meest memorabele level vond ik het level waarin alles hartstikke blij aan het dansen was. Van muntjes en vraagtekenblokjes tot hele platformen, alles bewoog in het simpele ritme van het vrolijke deuntje.
Om de speler nog meer het nostalgische gevoel van de NES-spellen te geven, is de basisbesturing identiek aan de klassieke. Door de afstandsbediening te kantelen is er links een vierpuntstoets en rechts twee knoppen (1 en 2) die dezelfde functie hebben als destijds de A- en B-knop. Voor oude rotten in het vak zal de besturing als aangeboren aanvoelen.
Naast de terugkeer van de ouderwetse Super Mario Bros. 3-wereldkaart, is er nog een leuke minigame van dat spel overgenomen. Nintendo Memory is weer terug van weggeweest. Het basisprincipe is nog steeds hetzelfde, namelijk dat twee gelijke kaarten dezelfde power-up geven. Het verschil zit echter in de uitvoering van het spel. Om met dit spel succes te hebben, hadden wij bij de NES letterlijk tientallen papiertjes liggen met mogelijke speelvelden om zo het veld zo snel mogelijk leeg te hebben. Na de tweede fout was het namelijk finito. De sloddervossen onder ons hoeven gelukkig niet te vrezen voor het ergste. Nu mag er doorgegaan worden tot er een paar met Bowser of Bowser-Jr. wordt blootgelegd. Hoewel dit makkelijker lijkt, eindig ik nu per keer met hooguit 3 power-ups.
Hoewel dit spel toch grotendeels gebaseerd is op de DS versie, en uiteindelijk op Bros. 3, zijn er toch wat opmerkelijke verschillen aangaande de power-ups. De meest jammerlijke is het in de vergetelheid raken van mini-Mario. De paddenstoel die Mario tot microniveau deed krimpen, wordt in het spel nauwelijks meer toegepast. Dat leidt uiteindelijk tot een mager aantal minipijpjes, waar alleen hele kleine helden doorheen passen.
Naast het bijna geheel ontbreken van die power-up zijn er twee gloednieuwe toegevoegd aan het spel. Naast de klassieke rode paddenstoel, de vuurbloem, de onoverwinnelijkheidsster en de iets modernere ijsbloem, mag Mario ook in een pinguïnpak kruipen en een propellerhelm opzetten. Het pinguïnpak is een geavanceerdere ijsbloem. Naast het gooien van vanille-ijs heeft Mario ook de mogelijkheid om een buikschuiver te maken en daarmee vijanden te verslaan.
De meest opmerkelijke toevoeging is de propellerhelm. Ik hoopte op de terugkeer van het wasbeerblad, waarmee Mario in het derde deel de mogelijkheid kreeg om met zijn aangetoverde staart (en een aanloop) een stuk door de lucht te vliegen. Waarschijnlijk doordat de multiplayer modus erg chaotisch kan verlopen, heeft Nintendo gekozen voor een iets snellere manier van opstijgen. In plaats van een goed geplande aanloop is nu alleen maar een lichte beweging van de afstandsbediening nodig om Mario de lucht in te laten gaan.
Iets wat niet echt onder de categorie power-up valt, maar toch een positief effect heeft op de vaardigheden van Mario, is ons aller vriend Yoshi. Naast de klassieke groene zijn er ook familieleden die een likje verf hebben gehad, dit om de herkenbaarheid van spelers op het scherm te bevorderen.
Hoewel de single-player erg leuk is, is het beste van het spel toch de multiplayer. Samen minstens één vriend (en voor de populisten onder ons; maximaal drie) mogen de levels onveilig gemaakt worden. De moeilijkheidsgraad van de single-player, die eigenlijk net te laag ligt, neemt door het aanwezig zijn van een vriend een angstaanjagende vorm aan. Niet in de minste plaats omdat het samenwerken toch verdraaid lastig blijkt te zijn, maar vooral omdat levels uitgestippeld zijn voor twee personen. Eén enkele speler zal na een sprong op een ‘eilandje’ tussen twee afgronden waarschijnlijk ruimte overhouden. Met twee van die forse loodgieters is het al gauw dringen geblazen en zal er, ogenschijnlijk vaker dan lief is, eentje af worden geduwd.
Na het overlijden van de wederhelft blijft er geen weduwnaar over. Na de dood keert een speler voortijdig terug uit het hiernamaals in een bubbel. Alleen als de speler al zijn levens verspeeld heeft, zal hij bij God op de koffie blijven.
Dankzij die bubbel hoeft een level niet te worden herstart bij een fataal ongeluk. Het level moet wel vanaf het begin af aan worden gedaan als alle spelers het loodje leggen. Als er meerdere ervaren spelers tegelijk spelen, zal een herstart haast nooit plaatsvinden, ondanks dat er een groot aantal levens verloren gaan. Dit doet het spel enigszins te kort, omdat het dankzij deze handreiking van Nintendo mogelijk is om je door de verschillende werelden te ‘kopen’. Door een groot aantal levens te hamsteren, is er vrij weinig vaardigheid nodig om door lastige hindernissen te komen.
De multiplayer heeft een hele krachtige power-up die de single-player niet heeft: de andere speler. Door je vriend als projectiel te gebruiken is het vaak mogelijk om lastige munten zonder veel moeite te pakken. Om dit nadeel voor de Einzelgänger te compenseren, zijn er de dappere Toads. Als hulpjes van Peach, doen ze wat hun meesteres ook doet: ontvoerd worden. Hoewel ze vrij irritant zijn in het transport, ze willen namelijk per se gedragen worden, en een item-hutje als beloning geven, hebben ze ook hun goede kanten.
Eenmaal bevrijd uit hun gevangenis, een vraagtekenblokje, lopen ze wat paniekerig heen en weer. Een echte speler weet dan Toad te pakken en zoekt dan naar de dichtstbijzijnde afgrond om hem in te gooien. Het liefst moet Toad tijdens de val nog een starcoin aanraken, zodat de coin als verzameld kan worden beschouwd.
De starcoins in New Super Mario Bros. DS dienen tot het kopen van tussentijdse saves. Aangezien er in de Wii-versie een quicksave-optie is, is de noodzaak tot het kopen van plaspauzes ontnomen. De speciale munten dienen om filmpjes in het koninklijk theater Peach te kopen. Daarin is te zien hoe te geraken bij een geheime uitgang bijvoorbeeld. Indien je dat een spoiler vindt, kan je ook gewoon kijken naar de superskills van medewerkers van Nintendo, die van zo’n gelegenheid graag gebruik maken om op te scheppen over hun kunnen.