Benjamin Ben Waarom zijn er toch altijd spellen die qua kwaliteit veel te wensen over laten, maar die je om een of ander vage reden toch blijft spelen?Van die spellen die je keer op keer frustreren en die je meerdere malen de neiging geven je controller weg te smijten. Van die spellen waarbij je je iedere keer afvraagt; Waarom speel ik dit?! Nou, juist dat soort spellen zijn de spellen die mijn voorkeur hebben.
Evil Twin is zo’n spel. Evil Twin is een platvorm game die origineel uitkwam voor de pc, en later werd geport naar de playstation 2. Een platform spel voor de pc uitbrengen is in mijn ogen al niet een al te strak plan aangezien het gewoon verrot bestuurt. Ik zelf speelde de game op de playstation 2. En ik moet zeggend dat het me met gemengde gevoelens achter liet.
Je speelt in Evil Twin een eigenaardige jongen genaamd Cyprien. Hij doet het je gelijk denken aan een kruising tussen je gothic broertje en een verlepte palmboom. Cyprien en zijn vrienden wonen in een weeshuis en zijn een stel rare snuiters bij elkaar. Helaas voor hen worden ze opgezogen door een groot zwart gat dat hen transporteerd naar een andere wereld. Wanneer Cyprien wakker wordt komt hij erachter dat hij gedropt is in één of andere droomwereld. Hij merkt dat hij als enige vrij is en dat zijn makkers gevangen zijn elders in deze wereld. En hij is , hoe kan het ook anders,de enige die hen kan redden.
Dat is in grote lijnen wel zo’n beetje wat het verhaal inhoud. Wat gelijk opvalt is dat de droomwereld bestaat uit grauwe kleuren. Er is in de textures veel bruin,grijs en groen gebruikt. Dus verwacht geen happy,happy,joy,joy,kus de kleurige paddenstoel uitstraling want Evil Twin is erg een erg duistere platvormer. Wel is alles mooi vorm gegeven en heeft het een unieke stijl. De wereld heeft echt een wacky en droomachtige sfeer. Deze sfeer is vrij uniek en je zult dingen tegenkomen die leuk bedacht en goed uitgewerkt zijn. Zo heb je het misvormde olifantje Wilbert die elk moment op zijn schommel te voorschijn kan komen. Ook zijn er veel verschillende werelden die per thema varieren, zo heb je de bekende natuur,vuur en ijswerelden maar zul je ook rondzwerven op een luchtschip en rondlopen in een land bestaande uit aan elkaar genaaide lappen stof en knopen. Wat jammer is, is dat alles wel erg low-poly is en dat de textures vrij grof zijn. Maar met de totale sfeer zit het dus wel goed en dat is dan ook gelijk de nummer één reden dat je dit spel speelt.
Wat een minder goede reden is om dit spel ook maar een kans te geven is de gameplay. Want Mijn god wat is dit een frustrerend spel. Het spel is gewoon enorm moeilijk terwijl het dat helemaal niet hoeft te zijn. Dit alles is te wijden aan de besturing. Alles voelt houterig en stroef aan. Het springen van het een naar het andere platform is een virtuele loterij waarbij je hoopt dat je in de prijzen valt; Het is zo enorm ongecoördineerd. De camera neemt vaak de meest onmogelijke posities waardoor de sprongen een echte (onnodige)uitdaging worden. Vaak denk je goed te springen maar kletter je vervolgens net zo hard de afgrond in. En dat kletteren in de afgrond zal je overkomen, keer naar keer naar keer…
Nu heeft het spel ook 2d platform levels. Deze spelen een stuk beter en zijn een verademing vergeleken met de bagger ervoor. Ook het gebruiken van items en wapens is gewoon verrot. Bij het gebruiken van wapens is het maar ent de vraag of je de vijand ook echt raakt. Ook heeft dit spel veel last van grote bugs als door platforms heen springen en het “Wtf moet ik doen en waar moet ik heen” syndroom. Vaak zul je het spel spelen zonder dat je weet wat je moet doen. Zo heb ik uren in een level rondgelopen en elke mogelijkheid benut die er te benutten viel zonder ook maar een centimeter verder te komen.
Verder heeft de game een grote future; Super Cyprien. Ja, ja onze Cyprien kan met de nodige powerups veranderen in een suprieure alter ego. Dit idee is zo cheesy en zo cliché dat het gewoon erg tof is. De uitwerking ervan is geinig maar niet om van naar huis te schrijven. Je krijgt extra krachten als sneller rennen en hoger springen en ook zul je nieuwe aanvallen kunnen gebruiken. En dat is het dan ook. Deze Cyprien zal al snel je voorkeur krijgen . En dit alleen al omdat je in de lucht kan gliden en zo je jumps dus beter kunt inschatten.
De gamplay mag de nobelprijs dan mislopen maar daar tegenover staat dat de soundtrack erg goed is. De deuntjes en melodieën zitten prima in elkaar en versterken de droomachtige sfeer van het spel. Ze werken erg aanstekelijk en binnen de kortste keren neurie je ongemerkt mee met elke track. De voice-acting daarentegen is hopeloos slecht. Cyprien is een droogkloot eerste klas die ongeïnspireerd zijn teksten uitkraamt. Hij praat echt alsof hij geen idee heeft wat hij uitkraamt. Dit komt omdat de dialogen totaal niet interessant of vermakelijk zijn en dit blijkt hij te weten. Er wordt best een enkele keer humor in de dialogen gestopt, alleen komt deze door de voice-acting zo knullig over dat het gewoon niet grappig is. Maar juist die slechte voice-acting heeft zijn charme en je zult vaak moeten lachen op momenten wanneer dat niet bedoelt is. Denk aan het bekende “Wilbert,Wilbert wake up i’ve got a camera”… briljant. Het hele verhaal wist mij totaal niet te boeien en het wordt echt gebruikt als de lijm die alle platvorm levels bij elkaar houdt. En dit zijn niet de dure potten lijm van de Bruna. Toch zitten er nog enkele interessante personages in die wel enige indruk achter laten en die de cutscenes toch nog het bekijken waard maken.
Evil Twin is dus een spel dat je puur speelt om de gehele sfeer en niet om de geweldige gameplay. Ik heb er tot op enige hoogte best plezier aan beleefd en de verschillende werelden, personages en ideeën wisten me vaker dan eens te boeien. Een spel dat ondanks de vele bugs,fouten,en foute voice-acting toch zijn charme heeft en het spelen meer dan waard is. Doorzettingsvermogen en een hoge irritatie grens zijn hierbij een vereiste.