Payaso De laatste tijd klimmen er verdomd veel gamers op hun hoge hardcore-gaming-paard en wordt er getreurd over het feit dat onze prachtige industrie een dramatische koerswijziging zou hebben genomen. Games zouden namelijk te makkelijk en kinderachtig zijn geworden. Neem een kijkje in de games-sectie van een Intertoys-catalogus en er zijn ondersteuningen zat voor deze uitspraak: er is weer een nieuwe uitgave van Laura’s Passie, en er is ook een nieuwe minigame-compilatie voor de DS uit. Wat is het dan ook fijn dat er een spel als Guitar Hero: Metallica is, dat easy to learn- en difficult to master-gameplay combineert met doodshoofden, moeilijke nummers en ladingen pure testosteron. Anno 2009 is dat een verademing.
Deze Guitar Hero is namelijk de moeilijkste ooit verschenen. Al vanaf het allereerste openingsfilmpje beland je in een haat-liefde-verhouding met deze game. Guitar Hero: Metallica heeft namelijk een grondige hekel aan je, en dat zal je weten ook: willen je vingers even tot rust komen en wil je een makkelijk nummertje doen? Pech gehad, je zult het moeten doen met zieke solo’s op gitaar, dubbele baspartijen op drums, en geschreeuw en gekrijs op de zang. Maar dat is helemaal niet erg, al snel verlang je alleen maar naar méér van deze game. Want wat is dit spel, tussen de game-over-schermen door, een genot om te spelen!
Vraagje aan alle gitaristen: zou het niet fijn zijn als je de garantie hebt dat élk nummer dat je speelt sowieso één zieke gitaarsolo heeft? Op een handvol nummers na is dit altijd het geval in Guitar Hero: Metallica, de ene solo is nog leuker dan de ander. Alles, maar dan ook alles wat je in de voorgaande Guitar Hero’s geleerd hebt, komt voorbij en wordt nog verder uitgebouwd. Dit kan in het begin overweldigend zijn, maar later wil je niet anders. Ook fijn om te weten: de slidernoten zijn gefikst! Waar deze “paarse” noten in Guitar Hero: World Tour nog wel eens lastig tot onmogelijk te raken waren (voor insiders ook bekend als het Satch Boogie-syndroom), is dat in dit spel nooit het geval en zijn ze ook met de normale knoppen te spelen als de normale noten.
Mocht de indruk gewekt zijn dat de nummers alleen voor gitaristen leuk zijn om te spelen, laat me je dan uit de droom helpen: ook voor drummers is een groot percentage van de setlist genieten geblazen. Drummers kunnen genieten van een breed scala aan snelle, en vermakelijke drumroffels. Plug je echter een tweede pedaal in je drumkit, dan openbaart zich een nieuwe dimensie: Expert+. Dan speel je één op één mee met werkelijk iedere beweging die drummer Lars Ulrich maakt, wat fantastisch is om te doen. Tel daarbij een aantal vermakelijke baslijntjes en een verbeterd zangsysteem op, en je hebt een game die fenomenaal is voor de hele band.
Maar Guitar Hero: Metallica is meer dan alleen een muziekspel, het is ook een ode aan de grootste metalband aller tijden. Alle vier de bandleden zijn rechtstreeks overgezet naar de game, en hun animaties zien er waanzinnig uit. Zanger James Hetfield trekt bij elk woord dat hij zingt (of schreeuwt) precies het juiste gezicht, en ook zijn bandgenoten schudden een paar uitstekende moves uit de mouw. Allemaal ademt het Metallica, wat de game sowieso een must maakt voor de fans. Deze fans kunnen bovendien rekenen op exclusieve live-beelden, songteksten, weetjes en informatie over álle nummers uit de game en verwijzingen naar de indrukwekkende geschiedenis van de band. Zelfs het klassieke orkest waar Metallica ooit mee heeft opgetreden zit in de game verwerkt. Kijk, dat noem ik nou een strakke aankleding.
Natuurlijk is de game niet perfect, nog altijd zitten er enkele eigenaardigheden in de game. Zo is het nog steeds onmogelijk om duidelijk je scores te overzien, krijgt Hetfield het voor elkaar om af en toe gitaar te spelen zonder deze aan te raken en de online-interface had ook wel wat duidelijker gemogen. Een extra weekje speuren naar foutjes had geen kwaad gekund, maar alsnog weet Neversoft met Guitar Hero: Metallica een uiterst solide rockgame neer te zetten.