slimdavy Iron Man is de officiële videogame van de gelijknamige blockbuster, waarin Robert Downey Jr. de rol vertolkt van Tony Stark. Tony is de immorele en stinkendrijke eigenaar van Stark Industries, een bedrijf dat geavanceerde wapens produceert. Wanneer Stark in het Midden-Oosten zijn nieuwste wapen demonstreert, wordt hij ontvoerd door de Ten Rings-terroristengroep. Zij dwingen hem om een clusterbom te maken, maar in plaats daarvan knutselt hij een ijzersterk harnas in elkaar waarmee hij kan ontsnappen uit handen van de terroristen. Stark beseft dat zijn wapens gebruikt worden voor de verkeerde doeleinden en besluit om de productie van zijn bedrijf te stoppen. Hij optimaliseert zijn ijzeren pak en als superheld ‘Iron Man’ wil hij alle wapens die reeds in omloop zijn, vernietigen.
De game volgt het verhaal van de film, maar dikt het geheel aan met enkele subplots en personages, die fans wellicht herkennen uit de strips. Toch blijft het verhaal tijdens de game erg onduidelijk. Zo springt het regelmatig van de hak op de tak en wordt het tevens aan de man gebracht door lelijke tussenfilmpjes en zwakke dialogen. De aanwezigheid van de echte stemmen van acteurs Robert Downey Jr. en Terrence Howard brengen daar weinig verandering in. Beide heren slagen er op geen enkele moment in om hun virtuele personage tot leven te brengen.
Hierdoor krijg je al bij het aanschouwen van het eerste tussenfilmpje het idee dat Iron Man een haastklus is geworden. Iets dat tijdens de campagnemodus die dertien missies lang duurt, wordt bevestigd. Neem nu de onlogische besturing; je hebt absurd veel knoppen nodig om de superheld in de lucht te houden en tegelijkertijd af te rekenen met een eindeloze stroom aan tegenstanders. En alsof dat nog niet vingerbrekend genoeg is, moet je ook nog klooien met de camera omdat die steeds slecht geplaatst is. Weliswaar went dit na een tijdje, maar het gevoel dat het allemaal beter uitgewerkt kon zijn, blijft overheersen.
Toch is dit niet de grootste dooddoener van de game. Die eer gaat naar het repetitieve karakter van de missies. Na een drietal missies zou je in principe al kunnen stoppen met spelen, want naar mate het spel vordert, wordt het nooit gevarieerder. Steeds weer moet je hier en daar wat dingen kapotschieten, moet je afrekenen met hetzelfde type tegenstanders en krijg je af en toe een eindbaas voor de kiezen. Wel aardig is de mogelijkheid om raketten op te vangen en terug richting afzender te sturen, helikopters in stukken te breken en tanks uit elkaar te rammen. Toch gaat ook dit snel vervelen, omdat je steeds naar dezelfde animatie kijkt. De optie om na elke gespeelde missie je pak te upgraden had de slaapverwekkende campagnemodus uit het slop kunnen trekken, maar in de praktijk heb je nergens het gevoel dat de aanpassingen daadwerkelijk effect hebben op je prestaties. Toch is dit, samen met het vrijspelen van extra outfits in de One Man Army-modus (waarin je in een tijdspanne van tien minuten een tachtigtal vijanden moet verslaan), verreweg het leukste aspect van de game.
Dat is, gezien de vele onvolmaaktheden die typerend zijn voor de hele game, niet zo verrassend. Zo heeft Iron Man ook nog last van domme vijanden die steeds tegen hetzelfde object aanvliegen, serieuze framerate-problemen door de onophoudelijke chaos op je scherm, onscherpe textures en kale omgevingen. Ik zou nog een heleboel minpunten kunnen vermelden, maar volgens mij heb ik ondertussen wel duidelijk gemaakt dat Iron Man een teleurstellend spelletje is geworden.