Bert Hekman Het kaart-spelletje pesten, wie heeft dat nou niet gespeeld? Waarschijnlijk is het een van de meest gespeelde kaart-spelletjes in Nederland. UNO is een variant op pesten en werd in 1971 ontwikkeld door ene Merle Robbins, zodat er geen verwarring meer kon bestaan over de regels. (Je kent het wel: is een acht nou dat de volgende de beurt moet overslaan, of mag je dan zelf nog een keer?) De rechten van UNO zijn 10 jaar later verkocht aan Mattel en die hebben ondertussen al meer dan 150 miljoen van die kaart-spelletjes verkocht. Dat was dus genoeg reden voor ontwikkelaar Carbonated Games om het spel om te zetten naar een xbox live arcade spel. Maar zijn ze er in geslaagd om de sfeer over te brengen? Zit je nog steeds keihard te lachen als degene na je vier kaarten moet trekken?
Het verschil tussen pesten en UNO zit hem in de kaarten. In plaats van de traditionele “kleuren” harten, schoppen, klaveren en ruiten worden de echte kleuren rood, geel, blauw en groen gebruikt. De nummering gaat van 0 tot 9 en er zijn een aantal pestkaarten. Als je een “Draw two” opgooit, dan moet de volgende speler twee kaarten trekken, als je een “Skip” opgooit, dan moet de volgende speler een beurt overslaan en als je een “Reverse” opgooit, dan draait de speelrichting om. Als laatste heb je de “Wild” en de “Wild Draw Four”. Hierbij mag je de kleur kiezen die de volgende speler moet opgooien. En bij de laatste moet de volgende speler vier kaarten trekken. Als een speler uit is, dan krijgt hij de opgetelde score van alle kaarten, die nog bij de andere spelers in hun handen zit. Een een is een punt, een acht is acht punten, een pestkaart is twintig punten en een “Wild”-kaart vijftig. De gene die het eerst bij 250 (of de ingestelde limiet) is wint.
De pret van die spel zit hem niet in de single player. Tegen computers spelen gaat erg snel vervelen als je het spel en de regels eenmaal door hebt. De multiplayer is waar het allemaal om draait. Lokaal multiplayeren kan niet, omdat je dan te makkelijk in elkaars kaarten zou kunnen kijken. Dit gaat dus alleen over xbox live en dit werkt dan ook gewoon goed. De meeste spelers maken gebruik van hun headset, dus kun je ze uitlachen terwijl jij die “Wild Draw Four”-kaart neerlegt, of ze twee kaarten laten trekken omdat ze vergeten waren UNO te roepen, toen ze nog maar een kaart over hadden.
Naast traditioneel UNO kun je ook partner UNO spelen. Het werkt hetzelfde als normale UNO, maar je werkt samen met de persoon die recht tegenover je zit. Als er een iemand uit is, dan winnen de beide partners. En dan heb je nog house rules UNO, waarbij je zelf de regels kan aanpassen.
De animaties in UNO zijn netjes en de rustige muziek past goed bij het spel. Het uitdelen van de kaarten verloopt lekker rap, waardoor de snelheid van het spel er in blijft. Het enige wat de snelheid eruit haalt is het kiezen van een kleur bij een “Wild”-kaart. Er zit een soort pauze in, voordat je de kleur kan kiezen. Maar gelukkig hoef je dit niet al te vaak te doen.
Nu, zo’n twee-en-een-half jaar na de release zijn er drie theme-decks te downloaden voor UNO. Elk van deze decks voegt een of meer extra kaarten toe. De gratis 35th anniversary deck heeft bijvoorbeeld een 35 kaart. Hierop moet de volgende speler een 3 of een 5 leggen. Dit is leuk, maar voegt niet al te veel toe.