sailone Stel je voor: het is 1950, de tweede wereldoorlog heeft nooit plaatsgevonden. Jij zit lekker thuis te genieten van de Amerikaanse goedheid. Plots word je opgeroepen om te vechten in Europa! Vallen de Duitsers alsnog aan? Nee, je zou wensen dat het de Duitsers waren. Europa wordt belaagd door iets anders, iets veel duisterder. Europa word aangevallen door de Chimera. Een mutatie van de mensheid die jij in je ergste nachtmerries nog niet wilt tegenkomen.
Jij bent Nathan Hale, een Amerikaanse soldaat die word uitgezonden naar Europa. Er heerst totale chaos. Heel het continent word overspoeld door de Chimera. Aan het begin wordt Nathan gedropt in Engeland, om daar mee te vechten tegen de Chimera. De totale game zal zich dan ook in Engeland afspelen. Je knokt jezelf heel Engeland door om uiteindelijk in een niet nader te noemen hoofdstad de beslissende strijd te leveren. Onderweg zal je worden bijgestaan door mede soldaten, maar een aardig deel van de game zal je ook op jezelf aangewezen zijn. Je mede soldaten hebben geen stro in hun hoofd en zullen je waar het nodig is bijstaan. De AI is dus dik in orde.
Ook de Chimera waar je tegen vecht zijn redelijk intelligent en vormen vaak ook een uitdaging om tegen te strijden. Ze proberen je te flanken en tevens zul je ook de nodige granaten moeten ontwijken. Dat brengt me bij een nieuw punt in Resistance : FoM en dat zijn de wapens. Aangezien de tweede wereldoorlog nooit heeft plaatsgevonden hebben de Europeanen blijkbaar genoeg tijd gehad om wapens te ontwikkelen want deze zijn heel anders dan wij die kennen uit de twintigste eeuw. Ook de Chimera hebben niet stilgezeten toen ze aan het muteren waren want de wapens van hen zijn ook erg doordacht. Nooit heb je het gevoel dat je echte sience fiction wapens gebruikt, maar ook niet dat je met geweren aan het schieten die meer op pijl en boog lijken. Persoonlijk kan ik deze balans van wapen ontwerp erg waarderen .
Elk wapen heeft een primaire en secundaire schietfunctie. De primaire schietfuncties zijn gewoon je kogels. Echter, je secundaire schietfunctie is bij elk wapen verschillend wat weer een leuke variatie met zich meebrengt. Zo is er een Chimera wapen dat als secundair schot een richtkogel schiet. Als deze richtkogel het doel raakt dan gaan al je primaire kogels naar je richtkogel toe en is de vijand alles behalve blij. De wapens zijn over het algemeen goed uitgebalanceerd maar soms had ik het gevoel dat ik met een chimera wapen het lichte voordeel had.
Dit klinkt natuurlijk allemaal als lofzang voor Resistance: FoM maar helaas zijn er een aantal minpunten. Tenminste als je ze minpunten kan noemen. Zo heb je weleens dat afgeslachte chimera in de lucht blijven hangen of door de muren steken . Maar dit zijn slechts futiliteiten die het speelplezier van deze game zeker niet in de weg zitten. Ook is Insomniac erin geslaagd om de SIXAXIS controller op een goede manier te integreren. Stel dat een Chimera je bijvoorbeeld vastpakt dan is het de bedoeling dat je met de controller schudt om deze zo van je af te schudden. Ook als je een richtkogel of dergelijke op je hebt kan je door te schudden deze van je afwerpen.
De Singleplayer van Resistance: FoM is leuk maar op multiplayer gebied excelleert de game vooral. Om te beginnen is daar de mogelijkheid om met maar liefst 40 man online te spelen. Deze gevechten worden gekruid door de bekende multiplayermodi zoals deatmatch, team deatmatch en Capture the flag. Tevens zijn er ook nieuwe modi toegevoegd zoals Team Conversion. Hierbij krijgt elke speler vijf levens als mens en zodra deze alle vijf op zijn verandert de speler in een Chimera en begint jacht te maken op de laatste mensen. De speler die het langst mens blijft heeft gewonnen. Dit is natuurlijk slechts een voorbeeld en er zijn dan ook meerdere andere modi die voor online shooter fans urenlang speelplezier beloven. En als kers op de slagroom is er nog de mogelijkheid om als mens of Chimera te spelen, met elk hun verschillende voordelen.
Resistance: Fall of Man is een game die niets fout doet maar helaas ook niet met vernieuwingen komt die hedendaags zo gewild zijn in het shootergenre. Het pakt goede onderdelen van bestaande games en laat de foute onderdelen weg. Op die manier ontstaat een net singleplayer avontuur van rond de twaalf uur. Opzich heb ik me niet geërgerd aan het feit dat Resistance: FoM geen wereldschokkend nieuw concept bedenkt. Ik heb me er lekker doorheen geknald en uiterst vermaakt en daar draait het toch allemaal om als we tegenwoordig gamen. De singleplayer is wellicht een herhalingsoefening, maar wel een verdomd leuke herhalingsoefeningen. Op multiplayer gebied verdient Resistance echter een pluim want Insomniac heeft een ijzersterke online functionaliteit neergezet die Resistance een flink lange levensduur meegeeft.