Brawler Ratchet & Clank zijn weer terug in een nieuw avontuur. De serie keert op de PlayStation 3 weer terug naar z’n roots na een aantal minder geslaagde experimenten, tenminste, dat heb ik gehoord. Dit is namelijk mijn eerste Ratchet & Clank avontuur en ik was tot nu toe nog helemaal niet bekend met de serie.
Het sterkste punt van de game is de gameplay, de variatie in de gameplay welteverstaan. Want voor het verhaal hoef je het niet echt te doen. Voor een ieder die zich afvroeg wát Ratchet nu precies voor een dier is: Ratchet is een Lombax. De laatste Lombax van het universum, welteverstaan. Clank is zijn mechanische vriend, een robotje dat het grootste gedeelte van de game achterop je rug hangt. Anyway, de twee vrienden leiden een vredig leventje in de stad Metropolis op de planeet Kerwan, tot de stad ineens aangevallen wordt door Percival Tachyon. Percival is een Cragmite, en hij heeft een heel leger met zich meegenomen. In het verhaal wordt al snel duidelijk dat de Cragmites vroeger uitgemoord zijn door het Lombax-ras, logisch dus dat Percival een grote bedreiging in Ratchet ziet. Maar waar zijn de Lombaxes nu? En waarom hebben ze Ratchet achtergelaten? Samen met Clank spring je in een ruimteschip en vlieg je van de ene planeet naar de andere om te ontsnappen aan Percival én om Ratchet’s verleden te ontdekken. Het verhaal wordt heel komisch gebracht, en weet precies de juiste noot te raken. Af en toe gortdroog, met leuke gezichtsuitdrukkingen en goed stemmenwerk. Tijdens de vele cutscenes zal je dan ook met een grote glimlach op je smoel zitten te kijken, en af en toe moest ik zelfs eens smakelijk lachen.
Het verhaal doet er niet zoveel toe, het is vooral een drijfveer voor de game zélf om je zoveel mogelijk gameplay-elementen voor te schotelen. Over het algemeen zal je je het meest bezighouden met het neerschieten van Percival’s onderlingen. De variatie zit hem hierbij in de wapens, want dit zijn er echt een heleboel. En ze zijn ook zo lekker uniek en gek. Ik zal een paar voorbeelden noemen. Zo vind ik de Groovitron echt briljant. Je kunt ze niet oneindig gebruiken, maar dan zou de game ook wel erg makkelijk worden. Zodra je de Groovitron gooit, zullen alle tegenstanders in de buurt gaan dansen. Nu kun je ze heel makkelijk uitschakelen met één van de andere vele wapens die je hebt. Een andere favoriet is het wapen waarmee er een tornado tevoorschijn wordt getoverd. Door de SIXAXIS te kantelen kun je de tornado sturen, om zo meerdere tegenstanders te raken. Andere voorbeelden zijn een viervoudige homing-missile, de standaard granaten, een voorwerp waarmee je je tegenstander in een pinguin kan veranderen, of een electrische aanval voor bepantserde tegenstanders. En dit is nog niet eens een kwart van alle wapens en voorwerpen die je in het spel tegen zult komen.
Het andere grote gameplay onderdeel is toch wel het klimmen, klauteren, rennen en springen. Ratchet heeft aardig veel moves, al dan niet geholpen door Clank. Clank kan namelijk vleugels krijgen op bepaalde punten en hij kan dienst doen als helikopter, zodat je verder kunt springen. Tja, wat kun je hier nu over vertellen? In tegenstelling tot de wapens is het ‘platformen’ vrij standaard. Dit neemt niet weg dat het hartstikke leuk is om te doen, mede door de strakke controls. Deze zijn gewoon heel logisch en meteen vanaf het eerste level heb je het gevoel Ratchet goed onder controle te hebben. Niets op aan te merken dus.
De actie en het rennen en springen wordt vrij vaak onderbroken door andere gameplay-elementen. Zo moet je soms alleen met Clank aan de slag, en deze stukken zijn vaak gericht op het oplossen van omgevingspuzzels. Als je weer met Ratchet speelt, zal je soms op een grind-rail klimmen, waarbij je automatisch wordt bestuurd maar je wel heen en weer moet springen om objecten te ontwijken. Af en toe zal je tussen de planeten handmatig met je schip moeten reizen. Okay, het is wel on-rails, maar het is aan jou om alles kapot te knallen wat je tegenkomt. Dit is nog het meest te vergelijken als het vliegen met de Gummy-ship in Kingdom Hearts, alleen dan een stuk minder uitgebreid. Het werkt wel lekker, en het is een leuke afwisseling van de rest van de gameplay. Vooral de grote baasgevechten die hierbij standaard aan het einde van een level zitten.
Andere gameplay-elementen zien we vooral terug door het gebruik van de SIXAXIS-controls, die voor de verandering eens goed werken. Je kunt ze gebruiken om Ratchet mee te besturen als hij vliegt, of als hij een vrije val maakt. Hierbij moet je oppassen dat je niets raakt, want dat doet pijn. Het komt ook van pas bij het hacken van deuren en computers, waarbij je een stroompje moet geleiden naar de ‘uitgang’. Stuk voor stuk leuke toevoegingen waardoor de game eigenlijk constant lekker fris blijft.
Tot nu toe niets dan lof voor de game, maar ik wil wel even stil blijven staan bij een aantal foutjes in de game die behoorlijk storend zijn. Er zitten namelijk best wel veel bugs in de game. Zolang je het pad volgt dat de makers voor je hebben klaargelegd, is er vaak niets aan de hand. Maar ga je zelf wat op onderzoek uit, dan moet je niet vreemd opkijken als de game niet weet hoe hij hier mee om moet gaan. Ineens zijn er onzichtbare muren, blijf je vastzitten in rotsen en bergen en zo zijn er ook nog wel een aantal grafische bugs. Op een gegeven moment verdween zelfs het hele level als ik vanuit een bepaalde camera-hoek keek, en dit is gewoon erg slordig. Ook vervelend: Je kunt op sommige plekken zwemmen, maar niet overal. Het is een beetje sneu dat je op bepaalde plaatsen een mooi zwempak aanhebt, maar dat je ergens anders doodgewoon verzuipt. Als laatste wil ik nog even het checkpoint systeem aankaarten. Dit is vrij frustrerend te noemen. Toegegeven, ToD is geen moeilijke game, maar je zult zeker wel een aantal keer sterven. Vaak zul je dan een groot stuk van het level overnieuw moeten doen, omdat de checkpoints heel erg ver uit elkaar liggen. En er is voor mij niets vervelender dan telkens hetzelfde stuk overnieuw te spelen, alleen maar om weer op hetzelfde punt te sneuvelen. Daar komt nog eens bij dat, als je besluit te stoppen, je de volgende keer weer helemaal aan het begin van het level begint. Een hele vreemde design-keuze, het enige dat het doet is zorgen dat je de game niet weer op wilt starten… wat je stiekem later toch wel weer doet, want de gameplay staat voor de rest als een huis.
De game is ook best lang, en voor de verzamelaars is het helemaal smullen. Door de wapens die je kunt upgraden, de bepantsering die je voor jezelf kunt kopen, en door alle extra’s die je kunt vinden, zul je de game niet zomaar aan de kant leggen. Het leuke hierbij is dat je na het uitspelen van de game, dit nog een keer kunt doen met al je wapens en overige voortgang nog intact, al dan niet op een hogere moeilijkheidsgraad. Iets dat overigens elke game zou moeten hebben. De vele planeten die je aan zult doen zijn ook lekker gevarieerd en precies lang genoeg, hoewel het begin van de game –tevens het stuk dat je in de demo te spelen krijgt- ook meteen de mooiste planeet is. Metropolis is echt een mooie stad met al z’n vliegende voertuigen en enorme draw-distance, iets dat je verder niet heel vaak tegen zult komen. Bepaalde planeten kunnen een beetje saai overkomen, en sommige achtergronden zijn erg statisch en soms zelfs lelijk. Over het algemeen ziet het er erg goed uit hoor, maar het zogenaamde Pixar-niveau wordt echt nog niet gehaald.