de vent De helikopter zet me af in York, waar alles verwoest is. Ik moet meteen aan de bak. Eerst moeten die Chimera dood. Tijd om te verkennen is er niet. Wordt ik niet geraakt door al die explosies om me heen? Ik krijg een soort machinegeweer en ik kan lekker op die creeps knallen. Ja, knallen. Daar gaat het vooral om in Resistance: Fall of man.
Het verhaal.
Het is 1950, er is nooit een wereld oorlog geweest. Rusland wil oorlog voeren en creert daarom een soort monsters om ze te helpen. Helaas mislukt hun experiment en werkt het juist tegen hun. Tegen de mensheid. Ze willen de wereld overnemen en Europa hebben ze al. Behalve Engeland. Maar Engeland verdedigt zich goed, met de help van Amerika. Zo ook Nathan Hale, een Amerikaanse soldaat.
Jij speelt Nathan Hale. Het eerst level. Een aanval op York door de Chimera moet worden tegengehouden. Dat lukt ze niet echt. Maar goed. Al snel in het verhaal wordt onze held geinfecteerd door het virus. Hij overleeft het: Hij blijft gewoon mens. Maar vertoont symptonen van de Chimera monsters. Uiteindelijk komt hij terecht in een mutatie centrum. Waar hij weet te ontsnappen en belangrijke informatie heeft ondervonden. Zo kunnen de mensen aanvallen uitoefenen op de Chimera. Nathan Hale vecht mee. Maar hij is anders. Zijn gezondheid hersteld zich gedeeltelijk, hij kan ongewone wapens hanteren en zijn ogen geven een raar onmenselijk licht.
Tot dit punt in de singleplayer is het verhaal echt interresant en lekker eng. Maar, na ongeveer 2 uur spelen zakt het verhaal in en beperkt het zich tot veldslagen en verkenningen in de ”holen” van de Chimera.
Dit zorgt wel voor voldoende afwisseling.
De uiteindlijke speelduur van de singleplayer is zo’n 13 tot 17 uur.
Wapens.
De wapens zijn groot van omvang en dat ziet er dan ook vet uit op je (hd)tv scherm. Ieder wapen heeft een eigen specialiteit en daar maak je ook nuttig gebruik van tegen verschillende vijanden. In de singleplayer heb je een aantal extra wapens tot je beschikking in vergelijking met de multiplayer.
Gameplay.
De gameplay is goed, maar niet perfect: Het richten werkt gladjes. En ik heb geen framedrops
kunnen bespeuren. Wel in de offline multiplayer. Je levensbalk kan zich gedeeltijk opladen. Dat is leuk gedaan, maar dat maakt het spel wel makkelijk. Maar áls je dood gaat, kan je een level weer vanaf je laatste controlepunt opnieuw opstarten. Dit zorgt voor de nodige problemen. Kijk maar naar het kopje Audiovisueel.
Audiovisueel.
De game ziet er toppie uit en de special effects met het geluid zijn van een hoog niveau. De muziek is heel gepast. En als er geen muziek is, is er een doodse stilte die zeker bijdraagt aan de sfeer. Ook geluidsefecten zorgen voor angstige momenten. Als je dood gaat, kom je weer langs zo’n ”scene.” De speler weet nou wat hij kan verwachten, en warempel, weer op dezelfde plek valt een mortier!
Multiplayer.
In de multiplayer draait het alleen maar om de multiplayer-fun. De maps komen uit het singleplayer verhaal, maar dan zonder geluid of sfeer. Nee, het draait puur om de lol. En dat is goed gelukt. In bijna alle speltypen, voornamelijk deathmatch kan je ervaringspunten verdienen waardoor je een hogere rank krijgt. Maar als je eenmaal de top hebt berijkt, kan het saai worden.