Limoenlichtje. Elk jaar duiken er wel een stel slechte games op. Deze komen in verschillende vormen en maten. Zo is de één slecht doordat bepaalde aspecten van de gameplay niet goed zijn uitgewerkt en is de ander louter ongeïnspireerd. Het komt echter zeer weinig voor dat je een game aantreft waarbij al deze verschillende soorten bij mekaar komen. Als deze games verschijnen zijn ze zo slecht dat ze eigenlijk al alleen daarom een vermelding waard zijn. In 2004 lukte het een Russische studio om precies zo’n game te maken, een game die tot nog toe bij menig redacteur rillingen over zijn rug laat lopen. Ik heb het natuurlijk over Big Rigs: Over The Road Racing.
Bij de beschrijving van de game staat dat je in Big Rigs als een trucker speelt die zich een weg moet banen over grote Amerikaanse wegen en daarbij de politie moet zien te ontwijken. Tevens zou je op maarliefst vijf (!) verschillende banen kunnen racen tegen andere bestuurders van “Big Rigs” in een bloedstollende race tegen de klok. Als je op deze beschrijving afgaat en denkt dat de game iets voor jou is, ga je echter gruwelijk de fout in. Het enige wat klopt aan deze beschrijving is namelijk dat er vijf banen zijn, waarvan er eentje onvermijdelijk een crash in je game veroorzaakt. Is er dan helemaal geen plot in de game? Simpel gezegd: nee. Het enige wat Big Rigs bevat is een checkpoint-race en zelfs dat overduidelijke concept kan Big Rigs niet goed voor mekaar krijgen.
Om een goed racespel neer te zetten, heb je tegenstanders nodig, daar is iedereen het over eens. Echter bewegen je tegenstanders in Big Rigs nooit, maar dan ook echt nooit. Ik heb eens voor de lol een halfuur voor de startlijn gewacht om te kijken of er iets gebeurde, maar in dat halfuur was de enige actie die ik te zien kreeg een timer die langzaam maar zeker steeds verder naar de dertig minuten opschoof. Tevens bevat de game geen tijdslimiet of iets dergelijks, de enige uitdaging is om niet in slaap te vallen onderweg naar de finish. Alwaar je wordt opgewacht door je nog steeds dode tegenstander en de triomfantelijke woorden You’re winner. Serieus, waar valt hier voldoening in te vinden? Alsof menig gamer het leuk vind om elke race weer op z’n dooie gemakkie naar de finish te rijden en die woorden te zien, men wil liever een uitdagend racespel spelen.
Maar ja, stel je voor dat die uitdaging er inderdaad was geweest doordat de AI werkte. Zelfs dan zou de game niet veel beter af zijn. Big Rigs bevat namelijk de meest vreselijke besturing voor een racegame die je ooit zou kunnen bedenken. Het komt in feite alleen maar neer op het indrukken van één van de vier pijltjestoetsen. Simpelweg omhoog om naar voren te gaan, links en rechts om te keren en omlaag om naar achteren te gaan, en daar blijft het dan ook bij. Er zijn geen verschillende versnellingen, geen gebruik van handrem, niks, nada, noppes. Tevens reageert je truck nergens realistisch op. Om maar als voorbeeld te geven, het duurt minstens tien seconden om fatsoenlijk de bocht om te gaan en remmen duurt minstens een halve minuut. Het leukste/meest trieste is misschien nog wel het feit dat je truck in z’n vooruit niet harder dan 120 km/uur kan gaan, maar in z’n achteruit maarliefst de achtduizend km/uur kan halen binnen de minuut. Waar halen ze die nonsens dan weer vandaan? Als dat echt zo zou zijn, zou het wel erg gevaarlijk worden als er weer eens een verhuiswagen achteruit moet rijden.
Maar ja, in feite zul je de besturing nooit echt nodig hebben, behalve dan het pijltje omhoog. Er is namelijk geen enkel gevaar dat je truck schade oploopt. Alles wat in de weg staat, kun je net zo makkelijk doorheen rijden. Elk huis, elke boom, elke muur die ook maar in je weg staat, kan je doorheen. Tevens bestaan in de vreemde fictionele wereld van Big Rigs bruggen niet. Nee, bruggen zijn alleen maar gemaakt om als extra decoratie te dienen. In realiteit “zink” je door een brug heen en kom je aan het einde van de brug net zo simpel weer met je truck naar boven gedreven. Maar het meest opzienbarende in deze vreemde truckerwereld is nog wel dat je op volle snelheid in een hoek van negentig graden een berg kan beklimmen, je kan zelfs in het niets dat achter de berg ligt rijden. Niks is te min voor deze dappere trucker!
Naast een gameplay die absoluut niks voorstelt, is de audiovisuele prestatie van de game ook niet om naar huis te schrijven. Sterker nog, zelfs al doe je dat en wikkel je het in een gouden papiertje, kan je jezelf de komende maanden niet meer thuis vertonen. De reden hiervoor is heel simpel. Alleen al de eerste helft van het woord audiovisueel is in Big Rigs nergens terug te vinden. Tenminste, elke keer dat ik het spel speelde was het enige wat ik hoorde mezelf. Terwijl ik me hardop afvroeg wat Alex Burton, de man die volgens de credits verantwoordelijk is voor het geluid, in godsnaam heeft uitgevreten tijdens de ontwikkeling van het spel. Dit geklaag over het missen van geluid is echter niet geheel juist, er is namelijk een beperkt aantal spelers die tijdens het spelen van deze game wel geluid hoorde. Echter kwam dat geluid volgens diegenen niet veel verder dan een repetitief technogeluidje wat al snel op ieders zenuwen ging werken.
Qua visuele mogelijkheden zit het echter ook niet al te best met Big Rigs. Toen deze game in 2004 uitkwam werd er al van verschillende kanten geroepen dat de game grafisch het slechtste was wat de PC ooit heeft geproduceerd en dat is nu niet veel beter. De omgevingen zien er saai uit en de probeersels van de makers om de boel nog een beetje op te vrolijken door om de tien meter een bushokje te plaatsen werken ook niet echt. Tevens heeft de game ernstig last van problemen met de ondergrond, waardoor je regelmatig een stuk zand plots ziet uitsteken boven asfalt. Ook de trucks zelf zijn niet al te mooi, met een vreselijk design en onderdelen die in de lucht zweven. Wat overigens ook het probleem is bij de checkpointmarkers die je in de game tegenkomt. Nee, ook van de grafische kant kan Big Rigs zich niet bewijzen.