Limoenlichtje. Al ruim een jaar lang kan menig gamer genieten van rockmuziek en games gemengd met de game Guitar Hero en zijn opvolger. Zowel op de PlayStation 2 en Xbox 360 kon men met een plastic gitaar de beste solo’s uit rockgeschiedenis naspelen. Op de PC bleef dit echter een lange tijd achter, waardoor PC gamers alleen maar verzoening konden vinden in het gratis te spelen Frets On Fire waarbij je jouw toetsenbord inventief als gitaar moest gebruiken. Nu Guitar Hero III: Legends of Rock in de winkels ligt, is er ook een PC versie van diezelfde game verschenen. Maar is deze wel net zo tof als de consoleversies?
Op zich verschilt de PC-versie niet zo enorm veel van de andere versies. De game is gewoon een exacte port en dat is te zien. De gameplay is precies hetzelfde en de songlist verschilt ook voor geen centimeter van de consoleversie. Voor de mensen die nog nooit van Guitar Hero hebben gehoord, zal ik de gameplay nog even snel uitleggen. Met de game krijg je een gitaar geleverd waarop vijf grote knoppen pronken. Je speelt de liederen na door op de juiste momenten de juiste knop ingedrukt te hebben en met behulp van de zogenaamde strumbar de noot aan te slaan. Des te meer noten je goed raakt, des te hoger je multiplier wordt en des te meer punten je haalt. Het concept is op zich redelijk simpel, maar is al vier (inclusief Rocks the 80’s) delen lang zo heerlijk uitgewerkt dat het nog altijd nooit verveeld. Sterker nog, je kan in de meeste gevallen al bij velen van een verslaving van massieve proporties spreken.
Een ander verslavend aspect van de Guitar Hero serie is de hoge moeilijkheidsgraad bij de games, zo ook bij deel drie. Sterker nog, de makers van de game gooien er nog een schepje bovenop. Zelfs de veteranen in Guitar Hero die de vorige delen op expert hebben uitgespeeld, zullen het moeilijk krijgen in dit deel. De songs bevatten namelijk snellere solo’s dan tevoren en nummers als Welcome to the Jungle en Knights of Cydonia gaan na verloop van tijd pijn doen aan je vingers. Gelukkig zijn er voor de beginnende spelers dan ook de gemakkelijkere niveaus waar je helemaal wordt klaargestoomd voor hard en expert. Op dat punt levert de game ook goed af, de moeilijkheidsgraden worden goed opgebouwd en je waant je zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad een echte rockster.
Maar wat valt er toe te voegen aan deze zo goed als perfecte gameplay? Daar heeft Neversoft, de ontwikkelaar, eens goed over nagedacht. Na een lange tijd kwam een slimme medewerker met het idee om een battle-modus in de game te stoppen, deze naast de oorspronkelijke multiplayer modi. In deze modus kan je, zoals de naam al doet vermoeden, tegen elkaar spelen in een epische gitaarstrijd, voor mensen die de film Crossroads hebben gezien zal dit geen onbekend scenario zijn. In die gitaarbattles speel je tot de ander erbij neervalt, dit doe je echter niet door geheel eerlijk te spelen. In plaats van de in de gewone modus aanwezige star power, die dient om je score te verhogen, vind je hier namelijk speciale noten die je foutloos moet spelen voor power-ups. Deze krachten maken het voor de tegenspeler lastiger om het lied te spelen, bijvoorbeeld door de noten plots op linkshandig te zetten of alle knoppen te laten flikkeren.
De battles zijn overigens niet alleen te spelen tegen een andere speler. In de carrière zul je namelijk ook meerdere keren echte gitaarhelden tegenkomen tegen wie je moet vechten. Deze twee gitaarhelden zijn Tom Morello van Rage Against the Machine en Slash van Guns ’N Roses. Deze twee professionele gitaristen hebben in de studio van Neversoft hun bewegingen laten opnemen en hebben tevens een speciaal lied gemaakt voor de gitaarbattles. Heel erg tof natuurlijk, maar toch had ik een vreemd gevoel bij die battles, ze voelen in de carrière namelijk ietwat uit hun element. Waar namelijk de complete carrière draait om goede shows af te leveren, stapt dit van het realisme af en gooit daarvoor in plaats een gevecht met power-ups. Daarnaast voegt het niet belachelijk veel toe. Drie battles zijn namelijk gewoonweg niet genoeg om echt als grootschalige toevoeging te dienen. Daarom blijf ik ook bij het standpunt dat de battle-modus alleen goed tot zijn recht komt in de multiplayer.
Ik noemde in de eerste alinea al de gitaar waarmee je de game dient te spelen. Deze gitaar is echter alles behalve hetzelfde dan de gitaar bij de andere versies. Waar je namelijk bij die andere versies lekker draadloos kan rocken met een mooie Gibson, is Guitar Hero III op de PC uitgerust met de X-Plorer, oftewel de Guitar Hero II gitaar. Zelfs de knoppen van de Xbox 360 zijn er nog op terug te vinden. Ik vraag me toch echt serieus af wat hiervoor de reden was. Is het dan zo moeilijk om een draadloze gitaar te maken voor de PC? Of is Aspyr Studios, degene die de game geport heeft, gewoon ontiegelijk lui? De oorspronkelijke X-Plorer gitaar was namelijk ook al compatibel met de PC, dus dat is lekker goedkoop.
Wat mij nog meer opviel aan de PC versie is dat je om de game te spelen al snel een enorm krachtige PC in bezit moet hebben. De systeemeisen liggen namelijk ongeveer zo hoog als Crysis en Gears of War op de PC. Met deze systeemeisen zou je dan tenminste een game verwachten die met kop en schouders uitsteekt op het grafische vlak. Dit is echter niet het geval. Hoewel de grafische stijl zeker leuk is gedaan, is het toch net iets minder scherp en iets minder goed uitgewerkt dan de grafische perikelen in de consoleversie en dan met name de next-gen versies. Nog een nadeel van deze hoge systeemeisen is dat het op de PC’s hier met toch enige hapering verloopt en dat is, zeker in een ritmegame als Guitar Hero, dodelijk. Menig keren miste ik een hammer-on of een snelle solo, die ik op de andere versies wel foutloos kan doen, omdat de noot zich op het laatste moment door een hapering terugtrok. Alsof je op het punt staat een meisje te zoenen en zij op het laatste moment besluit om je toch maar een klap in het gezicht te verkopen.
Dan bevat de game ook nog een aantal vrij irritante bugs op de PC. Zo is het best vaak het geval dat het geluid voor of achterloopt op het beeld. Dit is natuurlijk, naast hapering, het meest irritante wat je tegen kan komen in een muziekspel. Doordat hij namelijk niet gelijk loopt met het beeld, kan je ernstig gedesoriënteerd raken en de hele draai van het lied uiteindelijk niet meer vinden. Uiteraard kan je dit debacle via het menu aanpassen, maar om nou eeuwig proberen tot het geluid eindelijk weer synchroon loopt, is een hels karwei. Tevens lijkt het alsof de online multiplayer niet helemaal naar behoren werkt. Tenminste, negen van de tien keer dat ik probeer geeft hij aan dat hij de servers van Aspyr niet kan vinden, een beetje vreemd vind je niet?
Gelukkig is de songlist, en daarbij meteen de audio, aanwezig als een lichtpuntje aan de sterrenhemel. Die is namelijk net zoals bij de andere versies subliem. Niet alleen zijn er tussen de songs meer originele tracks terug te vinden dan voorheen, maar er zijn ook steeds meer bekendere en meer algemenere nummers. Waar de songlist van de vorige game namelijk vooral bestond uit Metal, is er nu een meer gevarieerde en vooral ook klassiekere muziekkeuze in de game gestopt. Nieuwere nummers zoals 3’s and 7’s en Stricken worden afgewisseld met echte klassiekers als One en Paint it Black. Het mooiste is nog dat iedereen wel iets van zijn smaak kan terugvinden in de songlijst en zo hoort het. Helaas zijn de downloadable tracks die de andere versies sieren op de één of andere manier compleet afwezig in de PC versie, wat toch wel een gemis is voor degenen die genoeg hebben van de zeventig nummers die sowieso al in de game zitten.