Limoenlichtje. Wat maakt films als James Bond zo gaaf? Is dit het charisma dat de hoofdpersoon bevat, als hij tijdens het vechten koddige oneliners eruit gooit, of is het soms de actie en de techniek die in de films voorkomen. Nee, zeg ik dan, dat is niet wat die films zo intrigerend maakt. In mijn ogen zijn het namelijk de mensen die de held bevecht die de film maken zoals hij is. Ik heb altijd een soort compassie gehad voor deze figuren en dat zal ook nooit veranderen. Daarom kwam in 2005 een game waarvan ik dacht dat hij speciaal voor mij gemaakt was, namelijk een game waar je eens de andere kant kon spelen en de wereld kon veroveren. Deze game ging onder de naam Evil Genius door het leven, maar doet de game de klassieke bad-guy wel eer aan?
Zoals ik al zei neem je in Evil Genius de rol aan van een kwaadaardige genie dat de wereld wil overheersen. Dit overheersen van de wereld gaat aan de hand van een Riskachtige kaart waarop je alle units als pionnetjes ziet. Op gegeven momenten verschijnen er missies op de kaart die de vorm hebben van een oplichtend puntje, deze kan je vervolgens spelen door een aantal van je hulpjes erop af te sturen. Zodra je een missie hebt voltooid, krijg je wat poen, een standbeeld of een gijzelaar mee. Waar de missies echter allemaal om draaien zijn niet de prijzen die je krijgt bij het uitspelen, maar het feit dat je beruchter wordt als kwaadaardig genie. Hoe groter de missies, des te meer punten er aan je notority worden toegevoegd, wat automatisch ook weer resulteert in meer missies, sterkere agenten van wereldwijde organisaties en meer invloed. Je kan echter nog veel meer doen op de kaart dan missies. Zo kan je ook een groepje mensen erop uit sturen om banken te beroven of de wereld te scannen voor meer mogelijke missies om te voltooien. Het leuke is dit hele systeem echt werkt. Waar in de meeste games de vernieuwing nooit echt goed is uitgewerkt, kan je duidelijk zien dat ze hier tijd in gestopt hebben. Wat je dan wel weer kan zien als een teleurstelling is de manier hoe de missies zijn aangepakt. Er komt geen gevoel van voldoening bij je op als je ze voltooit, omdat er alleen maar een timer staat met aan het eind een bericht of je het hebt gehaald of niet. Dit leidt ertoe dat het op den duur ongelooflijk saai wordt.
Echter, voordat je gaat beginnen met missies en het bedreigen van de wereld, moet je eerst je basis opbouwen. Dit werkt een beetje op dezelfde manier zoals dat ook gaat in je normale strategiegame, met als groot verschil dat je in een berg moet bouwen. Je moet dus allereerst de gangen uitgraven met behulp van dynamiet om vervolgens op dezelfde manier de kamers te maken, daarna deel je ze in en daar heb je jouw basis. Echter komt hier al meteen het eerste nadeel om de hoek kijken, je hebt namelijk maar gelimiteerde ruimte om te bouwen. De berg kan niet uitvergroot worden en dus kwam ik na een tijdje een probleem tegen waar we hier in de Randstad ook wel last van hebben: ruimtetekort. De benodigde kamers en apparatuur pasten gewoonweg niet meer in mijn hoofdkwartier en daardoor moest ik op bepaalde fronten gaan matigen in afmeting, waardoor ik na een tijd daar ook weer in de problemen raakte met bijvoorbeeld mijn stroomvoorziening. Ik kon er geen nieuwe generatoren meer bij bouwen, terwijl er wel steeds meer stroom werd verbruikt. Eigenlijk moet je dan ook al vanaf het begin tot op de naad toe inplannen hoe je alles gaat indelen en als je dat dus niet doet, begint de frustratie al op te bouwen.
Deze frustratie wordt echter verder vergroot naarmate je verder komt. De makers hebben het de gamer namelijk erg moeilijk gemaakt om ook maar iets te behalen in de game, je moet jezelf met ongelooflijk veel dingen tegelijkertijd bezighouden. Maar laten we even dieper ingaan op het feit waarom het dan precies zo frustrerend is. Om je basis draaiende te houden heb je als opperheerser een aantal trouwe volgelingen onder je hoede. Deze volgelingen zijn erg gevarieerd in hun taken en daar zit dan ook een sterk punt van de game. Geen enkele minion voelt aan alsof hij vervangbaar is. Je hebt ze namelijk altijd wel hard nodig. Als er toeristen op je eiland verschijnen, moet je ze laten vermaken in hotels en daarvoor heb je dan weer loopjongens nodig. Tegelijkertijd heeft je basis ook bewakers nodig om vijandelijke agenten buiten te houden en moet je ook genoeg werkers hebben om je basis verder te bouwen. Helaas zit bij die constante behoefte aan meer minions ook een addertje onder het gras, je basis heeft namelijk een limiet van honderd onderdanen. Je zou denken dat de game hier rekening mee houdt, door op een bepaald moment geen verdere minions te eisen, maar dan heb je het fout. De aantallen moeten steeds hoger worden om de missies te voltooien en dat kan redelijk op de zenuwen gaan werken. Een ander punt van frustratie bij de minions, is hun gebrek aan loyaliteit of hersenen. Je moet ze letterlijk elk moment in de smiezen houden om te kijken of alles nog wel goed met ze gaat. Als bijvoorbeeld hun loyaliteit in het geding raakt, stelen ze een deel van je geld en vluchten ze van je eiland weg. Let je echter niet op hun intelligentie, dan gaan ze als een dodo met een zenuwinzinking voor je basis staan en weigeren ze ook maar iets te gaan doen.
Gelukkig kan je op meer vertrouwen dan alleen maar je minions. De makers hebben namelijk ook henchmen aan de game toegevoegd. Deze kameraden staan jou bij door dik en dun en zullen dan ook geen daling in loyaliteit of intelligentie meemaken. Ze zijn extreem sterk en kunnen er dan ook voor zorgen dat hordes agenten in prachtig mooie lijkzakken terecht komen. De henchmen werf je op een redelijk speciale manier. Naarmate je bekender wordt over de hele wereld, kan je nieuwe henchmen vrijspelen door er minions op af te sturen en hem naar jouw groep te halen. De henchmen zijn ook op zichzelf erg gevarieerd. Ze hebben allemaal andere speciale krachten en ogen ook elke keer anders. Zo is de ene erg sterk in het schieten van geweren, terwijl een ander liever met een paar hakmessen aan de gang gaat. Deze figuren zijn ook haast onverwoestbaar en kunnen alleen maar verslagen worden door de zogenaamde superagenten, de aartsvijanden van jouw kwaadaardige persoonlijkheid. Deze superagenten verschijnen nadat een bepaald niveau van notority is behaald en kunnen dezelfde trucjes uithalen als jouw henchmen. Ze kunnen je minions verleiden of omkopen en ze zijn in staat je basis op te blazen met behulp van bommen, dit moet jij natuurlijk zien te voorkomen. Maar ook de superagenten zijn zo goed als onverwoestbaar.
Wat ongeveer net zo’n sterk punt is als het originele concept van de game, is de humor die de game bevat. Als je de game speelt, zal je constant met een big smile op je gezicht achter je PC zitten en ontsnapt er af en toe een lachje. De uitspraken en de bewegingen van de personages zijn zo overdreven gedaan dat het echt te belachelijk voor woorden is. Een beetje psychopathische henchman hoor je in zichzelf praten over hoe hij de doden zal klaarmaken en je zal vaak een minion vinden die de moonwalk doet om een bepaald persoon te ondervragen. Ook sommige uiterlijke kenmerken van figuren zijn hilarisch en ten slotte is er nog het feit dat je aan het eind van een missie een radioprogramma hoort met de meest cheesy oneliners die je maar kan bedenken. Lachen is gegarandeerd.