Geen enkel gamepersonage heeft volgens mij een dusdanige verandering ondergaan als Conker. In het begin was deze eekhoorn het toonbeeld van de kindvriendelijke games van Nintendo. Toen het echter voor het eerst werd getoond, was niet iedereen er even blij mee en werd het bekogeld met het feit dat het de zoveelste platform game voor kinderen op de Nintendo 64 was. Ontwikkelaar Rareware liet toen heel lang niks meer horen van de game en plots verscheen daar een Conker game die een complete make-over had ondergaan. Weg was het lieve eekhoorntje, de nieuwe Conker was geboren.
Al voordat het menu is opgestart, is het duidelijk dat dit niet de kindergame is die ze op de E3 in 1997 hadden laten zien. Als het Nintendo 64 logo verschijnt, wordt hiermee namelijk al snel korte metten gemaakt door een kettingzaag. Als je een nieuwe game start, wordt de echte filmfan ook nog eens beloont met een hommage aan A Clockwork Orange. Die film zat vol met geweld en controversiële termen en dat is ook hoe je deze game het beste kan omschrijven.
[p]De gameplay zelf bevat ook veel humor en vooral veel variatie. Waar je in de eerste aantal missies een typische platformer speelt, à la Banjo Kazooie of Super Mario 64, begin je later echt met de afwisseling. Zo moet je de ene keer puzzels oplossen, aan de hand van het pissen op stenen mannen, en speel je de andere keer een survival-horror game in de trend van Resident Evil na. Die variatie in gameplay is iets wat je nauwelijks tegenkomt in games, maar het zet je wel enorm aan om door te gaan met het spel en het verminderd de saaiheidfactor. Wat wel een nadeel is aan de gameplay, is dat het soms immens moeilijk is. Over het algemeen is het spel zelf best te doen, maar soms lijkt een bepaald iets totaal onmogelijk om te behalen. Zo heb je een level waar je in vier minuten uit een legerbasis moet ontsnappen, waarbij je pad wordt gekruist door lasers, waardoor je in één keer dood gaat. Het is natuurlijk erg frustrerend als dat je telkens weer net niet lukt. Het verhoogd echter wel de tevredenheid als je dan na de honderdste keer dat ene stukje eindelijk haalt. Wat ook best wel vreemd is, is dat soms de camera niet helemaal goed meewerkt. Zo kan je soms niet zien wat er voor je is en dat is redelijk rot, vooral als er veel vijanden zijn. Nog een klein minpunt is, is dat je het spel helaas heel snel uitspeeld. Hoewel de inhoud van sommige levels zo meesterlijk is dat je die best wel opnieuw zou willen spelen, is lang niet zo bij elk level.[p][screen id=79832]Gelukkig heeft Rare hier ook een oplossing voor gevonden. Voor het eerst sinds een lange tijd stopten ze namelijk weer eens een multiplayer in een spel. Deze bestaat bij Conker uit maarliefst zeven uitlopende soorten multiplayer. Zo heb je, de inmiddels oude bekende, deathmatch. Hierin heb je keuze uit een enorm aantal maps waarin je kan spelen en die spelen allemaal weer net iets verschillend. Daarnaast heb je een soort hoverboard race, een tank multiplayer en verschillende speciale missie gerelateerde multiplayer spellen. Tot de leukste van die laatsten horen vast en zeker Heist en Raptor. Bij Heist moet je samen met een aantal anderen zo snel mogelijk een bank beroven. Hierdoor ontstaan er vaak spannende multiplayer games, waarbij je heel lang zit te vechten om die ene geldzak te bemachtigen. In Raptor speel je of de holbewoners of de dinosauriërs. Als holbewoner moet je eieren stelen en die op de braadpan gooien, om zo te kunnen eten. Terwijl de dinosauriërs de eieren juist moeten beschermen, tot deze uitkomen. Hier is ook snelheid en tactiek van groot belang. De overige modi zijn wel leuk om te spelen, maar minder leuk dan deze twee.[p]Als je gaat kijken naar de graphics van Conker’s Bad Fur Day, kom je al snel tot de conclusie dat Rare echt alles uit de Nintendo 64 heeft geperst. Deze game kan namelijk zonder enige twijfel de mooiste Nintendo 64 game genoemd worden, het ziet er zelfs beter uit dan Zelda: Ocatina of Time, wat in die tijd ook hoge ogen sloeg. Het valt vooral op hoe gedetailleerd alles is vormgegeven in Conker. Vooral bij het zogenaamde strontgedeelte in de game, valt het goed op. Zo stroomt van de enorme strontberg de uitwerpselen eraf en krijg je zelfs een beetje misselijk gevoel. Aan dat gevoel helpt de audio die je daarbij hoort ook nog eens extra mee. Zo hoor je een muziekje waar af en toe een scheet in wordt gelaten en hoor je een geluid van opspattende vloeistof als je in de stront valt. Niet alleen hier is de audio natuurlijk goed gedaan. Door de hele game heen hoor je zoete tonen die de speelervaring enorm goed maken. Er zit net als in de missies ook enorme variatie in de muziek. In het horrorlevel hoor je namelijk een bijpassend eng muziekje en midden in de oorlogszone hoor je een Saving Private Ryan achtige tune. De voice-acting verdient ook een plusje, deze is namelijk van hoge kwaliteit. Zeker als je je bedenkt dat bijna alle stemmen door één en dezelfde persoon zijn ingesproken, is het erg knap dat je een duidelijk verschil hoort. “> [p]De gameplay zelf bevat ook veel humor en vooral veel variatie. Waar je in de eerste aantal missies een typische platformer speelt, à la Banjo Kazooie of Super Mario 64, begin je later echt met de afwisseling. Zo moet je de ene keer puzzels oplossen, aan de hand van het pissen op stenen mannen, en speel je de andere keer een survival-horror game in de trend van Resident Evil na. Die variatie in gameplay is iets wat je nauwelijks tegenkomt in games, maar het zet je wel enorm aan om door te gaan met het spel en het verminderd de saaiheidfactor. Wat wel een nadeel is aan de gameplay, is dat het soms immens moeilijk is. Over het algemeen is het spel zelf best te doen, maar soms lijkt een bepaald iets totaal onmogelijk om te behalen. Zo heb je een level waar je in vier minuten uit een legerbasis moet ontsnappen, waarbij je pad wordt gekruist door lasers, waardoor je in één keer dood gaat. Het is natuurlijk erg frustrerend als dat je telkens weer net niet lukt. Het verhoogd echter wel de tevredenheid als je dan na de honderdste keer dat ene stukje eindelijk haalt. Wat ook best wel vreemd is, is dat soms de camera niet helemaal goed meewerkt. Zo kan je soms niet zien wat er voor je is en dat is redelijk rot, vooral als er veel vijanden zijn. Nog een klein minpunt is, is dat je het spel helaas heel snel uitspeeld. Hoewel de inhoud van sommige levels zo meesterlijk is dat je die best wel opnieuw zou willen spelen, is lang niet zo bij elk level.[p][screen id=79832]Gelukkig heeft Rare hier ook een oplossing voor gevonden. Voor het eerst sinds een lange tijd stopten ze namelijk weer eens een multiplayer in een spel. Deze bestaat bij Conker uit maarliefst zeven uitlopende soorten multiplayer. Zo heb je, de inmiddels oude bekende, deathmatch. Hierin heb je keuze uit een enorm aantal maps waarin je kan spelen en die spelen allemaal weer net iets verschillend. Daarnaast heb je een soort hoverboard race, een tank multiplayer en verschillende speciale missie gerelateerde multiplayer spellen. Tot de leukste van die laatsten horen vast en zeker Heist en Raptor. Bij Heist moet je samen met een aantal anderen zo snel mogelijk een bank beroven. Hierdoor ontstaan er vaak spannende multiplayer games, waarbij je heel lang zit te vechten om die ene geldzak te bemachtigen. In Raptor speel je of de holbewoners of de dinosauriërs. Als holbewoner moet je eieren stelen en die op de braadpan gooien, om zo te kunnen eten. Terwijl de dinosauriërs de eieren juist moeten beschermen, tot deze uitkomen. Hier is ook snelheid en tactiek van groot belang. De overige modi zijn wel leuk om te spelen, maar minder leuk dan deze twee.[p]Als je gaat kijken naar de graphics van Conker’s Bad Fur Day, kom je al snel tot de conclusie dat Rare echt alles uit de Nintendo 64 heeft geperst. Deze game kan namelijk zonder enige twijfel de mooiste Nintendo 64 game genoemd worden, het ziet er zelfs beter uit dan Zelda: Ocatina of Time, wat in die tijd ook hoge ogen sloeg. Het valt vooral op hoe gedetailleerd alles is vormgegeven in Conker. Vooral bij het zogenaamde strontgedeelte in de game, valt het goed op. Zo stroomt van de enorme strontberg de uitwerpselen eraf en krijg je zelfs een beetje misselijk gevoel. Aan dat gevoel helpt de audio die je daarbij hoort ook nog eens extra mee. Zo hoor je een muziekje waar af en toe een scheet in wordt gelaten en hoor je een geluid van opspattende vloeistof als je in de stront valt. Niet alleen hier is de audio natuurlijk goed gedaan. Door de hele game heen hoor je zoete tonen die de speelervaring enorm goed maken. Er zit net als in de missies ook enorme variatie in de muziek. In het horrorlevel hoor je namelijk een bijpassend eng muziekje en midden in de oorlogszone hoor je een Saving Private Ryan achtige tune. De voice-acting verdient ook een plusje, deze is namelijk van hoge kwaliteit. Zeker als je je bedenkt dat bijna alle stemmen door één en dezelfde persoon zijn ingesproken, is het erg knap dat je een duidelijk verschil hoort. “>