TradeMark Dat Call of Duty: World at War alleen al in de buurt zou komen van Modern Warfare, geloofde bij ons op de redactie bijna niemand. Maar toen de beta kwam en we het spel op wat beurzen speelden begon het langzaam door te dringen dat het best eens goed kon komen. En wat blijkt: met World at War hebben we er nóg een topper bij.
Het grootste verschil in deze nieuwe Call of Duty is het thema. Maakte Modern Warfare nog een sprong naar de recente oorlogen, World at War speelt zich plots weer af ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. En hoewel het een persoonlijke voorkeur is, voelt die keuze voor mij toch als een stapje terug. Het argument van ontwikkelaar Treyarch is dat het Pacifische deel van de oorlog tot nu toe onterecht onderbelicht is gebleven en dat daarom voor deze setting is gekozen. Dat is voor een deel ook waar, want vooral de Japanse eilanden als strijdtoneel hebben we nog niet eerder in Call of Duty gezien. Maar verder neem je het met de Russen en Geallieerden voor de zoveelste keer op tegen de Jappen en… de Duitsers.
Kun je echt geen Duitsers of Tweede Wereldoorlog meer zien? Dan heb je in World at War dus een probleem. Iedereen die daar geen moeite mee heeft, gaat hele mooie momenten met de nieuwe Call of Duty beleven. Vooral de gevechten tegen de Japanners zijn memorabel. We weten allemaal dat de Jappen geen lieverdjes waren en nooit opgaven en dat komt in de game erg goed naar voren. Zeker als je voor het eerst in een val loopt en iedereen in paniek “ambush!” schreeuwt. In een mum van tijd verschijnen van alle kanten vijanden uit het gras, uit bomen, uit het water en vliegen ze met een ware kamikaze-actie op je af. En zo zitten er in de singleplayer-missies meer toffe momenten. Bijvoorbeeld een scène waarin je met je maten in een boot zit en aan land wilt gaan van een Japans eiland. Het eerste waar ik op dat moment aan moest denken was de bekende scène uit Medal of Honor: Allied Assault als je op D-Day met een boot aankomt en het strand op moet. Of een missie waar je voor dood achter gelaten begint en je niets anders kunt dan rondkijken. Om je heen pikken kraaien in de lijken waar je tussen bezaait ligt, en de soldaten die nog half leven krijgen nog wat extra lood door hun lichaam gepompt.
De missies zijn zoals we van de serie gewend zijn weer lekker gevarieerd. Het ene moment ren je met je infanterie de frontlinie in, terwijl je een missie later een sniper rifle in je handen krijgt gedrukt. Natuurlijk is een sniper-missie niet nieuw in de serie, maar de missies bieden toch voldoende nieuwe omgevingen en elementen waardoor hij weer absoluut de moeite waard is om te spelen. Wat verder opvalt is hoe grauw deze Call of Duty is. Voor het eerst in de serie heeft het spel een 18+ rating en dat is te merken ook. Een granaat rukt met gemak een paar ledematen van je lichaam en het bloed vloeit als nooit tevoren. In het begin stond ik hier even van te kijken, maar dat deel van de oorlog was nou eenmaal zo gruwelijk en de Jappen waren meedogenloos. Dus om die reden past het prima in het totaalplaatje en draagt het goed bij aan de sfeer.
Wie de singleplayer van Call of Duty 4 wat aan de makkelijke kant vond, zit met World at War gebakken. Meer en slimmere vijanden maken de game een stuk pittiger en veel intenser. Dat merk je op regular al, maar vooral op hardenend stelt het spel je veel meer op de proef dan deel vier. Op een gegeven moment beland je in een een-tegen-een gevecht met een sluipschutter en je wilt niet weten hoe vaak de computer me te snel af was.
Het grootste gemis in Modern Warfare was het ontbreken van een co-op en het is dan ook goed dat die optie er nu wel is. Wat Treyarch erg slim heeft gedaan, is het toevoegen van een puntensysteem. Voor elke kill krijg je punten, voor elke keer dat je iemand uit je eigen team raakt gaan er punten vanaf. Door dit systeem krijg je een kleine competitie tussen jou en degene met wie je de missies speelt en daardoor ga je automatisch beter je best doen. Verder hoef je echter geen diepgaande samenwerking te verwachten. Elkaar healen als je dood bent en af en toe een andere positie kiezen, dat is het wel. Maar dát de mogelijkheid erin zit is al een verrijking van de singleplayer.
De multiplayer hebben we gisteren al in een apart artikel behandeld, maar bottom-line komt het er op neer dat hij in grote lijnen identiek is aan die van Modern Warfare. Wel is hij door het thema van de Tweede Wereldoorlog wat langzamer, vooral om dat je met oudere wapens speelt die niet zo snel herladen en reageren als het high-tech arsenaal van Modern Warfare. Ook de toevoeging van de logge tanks komt de snelheid van de multiplayer niet ten goede. Neem je dat voor lief dan houd je de multiplayer van Modern Warfare over, met hier en daar een toffe nieuwe perk (vlammenwerper) die het zeker de moeite waard maken om tot level 65 door te spelen.