heavenshallburn Nog een halve ronde, 3de. Maar de nummer 2 bevindt zich vlak voor me. Ik zou hem zo kunnen voorbijscheuren maar ik plak hem eerst nog even tegen de vangrail voor wat extra turbo. Ik gebruik de turbo en met nog 2 bochten te gaan is de leider in zicht. Al boostend ga ik hem vlak voor de laatste bocht voorbij.. aaaarggh!! Wat deed die tanker daar nu in het midden van de weg??
Dit is Burnout 3: Takedown. Misschien wel de beste arcaderacer ooit. Voor mij is het bijna de perfecte game geworden. Maar wat is er nu precies allemaal te doen?
Wel, de hoofdbrok van de game is de worldtour-mode. Je kiest uit verschillende events: race, tijdrit en afvaller spreken voor zich maar roadrage en crash vragen toch even wat meer uitleg. Bij roadrage is het de bedoeling om zoveel mogelijk takedowns(waarover later meer) te scoren. Bij crash moet je met je voertuig op een of andere drukke plaats zoveel mogelijk schade zien te veroorzaken.
Takedown!
Het belangrijkste gameplay-element in deze game is het uitvoeren van takedowns. Hierbij laat je je tegenstander crashen door tegen hem aan te rijden of gewoon te hinderen. Als je daarin lukt zie je in slow-motion wat er met de wagen gebeurt en dit is soms erg spectaculair. Er zijn verschillende soorten takedowns en ook enkele speciale die je alleen op een bepaalde plaats op een bepaalde track kan uitvoeren. In het begin gaat dit niet gemakkelijk en zal je je eigen wagen meer stukrijden dan die van een ander maar na een tijdje schakel je moeiteloos de ene tegenstander na de andere uit. Hierdoor krijg je ook veel meer turbo dan voor een drift of andere gevaarlijke toeren die uithaalt.
Graphics en geluid
Hier valt echt zo goed als niets op aan te merken. De graphics waren voor die tijd echt prachtig, misschien wel de beste tot dan toe op ps2. En ook de soundtrack is een sterk punt van Burnout 3. Onder andere ‘My Chemical Romance’ en ‘Atreyu’ zijn te horen. De liedjes zijn echter wel allemaal rock of metal, wat misschien niet iedereen kan boeien.
Toch niet helemaal van grond..
Je hebt dus waarschijnlijk al begrepen (of ervaren) hoe geweldig deze game wel is. Adrenaline en concentratie gaan samen met een overdosis aan fun. Toch zijn er ook enkele minpuntjes. Er zijn erg veel crash-events. Na een tijdje beginnen ze te vervelen maar je moet er toch doorheen wil je alle wagens kunnen unlocken. Ook staan er geen echte schansen en dergelijke op de weg waardoor je zo goed als nooit van grond komt. Maar deze kleine minpuntjes kunnen niet beletten dat deze titel een echte ps2-topper is geworden.