Kaoz Command & Conquer is terug! Terug met de met live acting, terug is de Tiberium harvester, terug is GDI, terug is The Brotherhood of Nod. En misschien nog wel het mooist van alles, Nod-leider Kane is terug! Tiberium Wars speelt als de oerversie van Command & Conquer, Tiberium Sun. Maar dan in een nieuw jasje, een nieuwe smaak met veel meer missies en veel betere missiestructuur. Zal EA hiermee hun betrouwde fans terug krijgen?
Wat nou zo jammer is aan deze game is de Scrin-campagne. Om deze campagne te kunnen spelen, moet je eerst de GDI- en Nod-missies voltooid hebben. Maar de Scrin-missies geven je allerminst het gevoel beloond te worden voor het harde werk. De campagne is belachelijk kort (een missie of vijf, zes en dat was het) en het was EA blijkbaar te veel moeite om een bezoekje aan Roswell te brengen en wat echte aliens op film te zetten. Resultaat: geen FMV’s met live acting tussen de missies door, maar sfeerloze computer graphics. Deze campagne voelt dan ook afgeraffeld aan, al maakt het wel het verhaal af – en op de een of andere manier is het alleen al daarvoor de moeite waard om ook deze missies uit te spelen. Ook wat wapentuig betreft is de Scrin apart te noemen. Bij GDI en Nod kennen we de meeste eenheden al uit voorgaande delen, met uitzondering van robuuste nieuwkomers als de Juggernaut (GDI’s nieuwe artillerierobot) en de Avatar Warmech (Nod’s vernietigende superrobot). De wapens die deze eenheden gebruiken zijn net zo traditioneel, al ziet het geweld er stukken spectaculairder uit door de fancy lichteffecten. Zo niet bij de Scrin. Deze aliens zijn zo’n beetje de ‘uitvinders’ van Tiberium en hebben dan ook enkele van hun wapens en munitie gebaseerd op dit dodelijke goedje. Hierdoor worden de maps tijdens een veldslag niet alleen gesierd door kogelregens en lasershows, maar ook door zwevende dodelijke druppels Tiberium. Het ziet er erg cool uit, maar helemaal consequent is Tiberium Wars hier niet. De nieuwe desastreuze liquid-Tiberium-bom die Nod heeft ontworpen, doet het hele aardoppervlak golven wanneer het tot ontploffing wordt gebracht. Het goede hieraan is dat je hier minder gebouwen kapot mee kunt maken.[p]Dit klinkt dan wel een beetje vreemd maar is wel heel erg logisch. Hierdoor blijven de facties namelijk lekker in balans. De GDI heeft zo’n beetje de sterkste eenheden, maar deze kosten je dan ook de meeste credits en de gebouwen vreten stroom. De Nod kent veel goedkope units die je snel en massaal de barakken uitjaagt en is gezegend met compacte, maar kwetsbare gebouwen. De Scrin zit er een beetje tussenin en heeft enkele fantastische superunits, zoals het Mothership. Dit moederschip beweegt zich erg traag over de plattegrond, maar als ie eenmaal zijn doel bereikt heeft, knalt ie met een enkel laserstraaltje de Construction Yard van je tegenstander naar de eeuwige slagvelden. Bovendien heeft iedere factie zijn eigen superwapen: het aloude ion-canon van de GDI is toffer uitgevoerd dan ooit, Nod’s atoombom kenden we ook al, en de Scrin hebben hun eigen ‘Rift’, waarmee het doel door een soort van draaikolkachtige wormhole wordt opgeslokt. Dat geldt eigenlijk wel voor de gehele game: C&C3 weet grafisch absoluut te overtuigen. Dit zit hem op zich niet in de maps en de units zelf: de engine, die EA eerder gebruikte voor Battle for Middle-Earth 2, is duidelijk van een extra laagje lak voorzien, maar oplettende gamers zullen zeker de nodige overeenkomsten ontdekken – bijvoorbeeld in de gebrekkige mogelijkheden om in en uit te zoomen. Het gigantische oog voor detail weet echter veel te verbloemen: je ziet de Tiberium harvester daadwerkelijk individuele brokken Tiberium bijeenrapen en aan flarden geschoten gebouwen storten netjes gefaseerd in elkaar. De grote grafische plus zit ‘m in de geniale lichteffecten: tijdens een beetje gevecht wordt je beeldscherm gevuld met allerhande lasers, Tiberium-druppels, kogelsporen en weet ik veel wat allemaal nog meer – en samen zorgen ze voor een spectaculaire lichtshow, zoals je die van Command & Conquer anno nu zou verwachten. [p]
Een hele grote verbetering zijn de tekens waarmee je selecteert, eindelijk zijn de makers afgestapt van het linkermuiskliksysteem. Sinds jaar en dag selecteer en geef je in C&C opdrachten aan je troepen met de linkermuisknop. De afgelopen jaren is dat verworden tot een archaïsch aanvoelend stukje charme van de serie. Bij iedere zichzelf respecterende RTS-game geef je commando’s met de rechterknop, simpelweg omdat dat veel handiger is. Tot en met Generals aan toe heeft C&C met de neus in de lucht vastgehouden aan het oude mechanisme, maar met Tiberium Wars is die arrogantie eindelijk losgelaten. Noem me een muggenzifter, de gameplay voelt er meteen anders door. Het voelt stukken beter, het begint old-skool te voelen. En aan dat old-skool gevoel, zit er ook nog eens goede voice-acting bij. In plaats van een spottend ‘Let me shoot something!’ krijgen we een droog (maar alsnog goed gecast) ‘Avatar ready’ te horen, als er een unit uit de fabriek komt rollen. De ouderwetse pathfinding-problemen zijn weer terug; Tiberium harvesters die elkaar in de weg zitten, units die niet meer uit de War Factory kunnen… Al moet gezegd: dat laatste komt gelukkig niet al te vaak voor en wordt ongetwijfeld opgelost met een patch. Ook de individuele unit-upgrades uit Generals, zoals de Drones waarmee je je voertuigen kon uitrusten zijn ook niet meer terug te vinden in C&C 3.[p]De verschillende smoelwerken van de facties worden beter dan in welk C&C-deel dan ook uiteengezet in de campaigns. Waar bij veel RTS-games de campagnes een beetje uit de kluiten gewassen tutorials zijn, vormen ze daardoor bij Tiberium Wars een onmisbaar onderdeel van de game zelf. Zelden is er zo een sterke verhaallijn met verrassende plotwisselingen tegengekomen in een RTS game. Bovendien mag C&C3 zich de eerste game noemen, die FMV in HD-resolutie op een vol scherm tovert. Er is flink geïnvesteerd in een professionele cast en dat resulteert in de beste FMV-belevenis van de afgelopen tien jaar. Hierdoor zijn de campagnes geen leuke bijkomstigheid meer, mocht je eens niemand online vinden om tegen te spelen, maar verplichte kost. Tip: speel de missies van GDI en Nod niet door elkaar, maar speel eerst de GDI-campaign uit en daarna die van Nod. Zo leer je het beste hoe je C&C 3 moet spelen. [p]
Met de graphics zit deze game erg goed waardoor we bij een groot pluspunt komen van dit spel en de perfecte prestatie van de ontwikkelaars: de performance. Terwijl het spel er erg netjes uitziet, heb je absoluut geen super computer nodig om van deze game te kunnen genieten. Dat C&C 3 zelfs op mijn laptop op de maximale settings wilde draaien bij een resolutie van 1920×1200, spreekt boekdelen. Nu is dat niet de misselijkste laptop, maar de verhalen op internetfora onderbouwen de indruk dat ook de minder bedeelde pc-gamer zich in de Tiberium Wars kan mengen. Tel daarbij op dat de besturing en menu’s zo toegankelijk zijn als het maar kan en we kunnen concluderen dat C&C 3 alles in zich heeft om een absolute multiplayerhit te worden. Gelukkig heeft EA niet al te veel gerommeld met de opzet van het onmisbare multiplayer-onderdeel. De regels zijn voor ieder potje nog steeds individueel in te stellen. Heb je geen zin om je basis gedurende een massale kruistocht tegen de vijand plat gegooid te zien worden, dan zet je toch lekker de superwapens uit. Ondertussen zijn er meer dan genoeg modi om uit te kiezen. Voor de turtles onder ons is er nu een mode, waarin spelers gedurende de eerste minuten niet kunnen aanvallen, zodat ze gerust hun basis, verdediging en leger op poten kunnen zetten. De kunstmatige intelligentie van computertegenstanders is ondertussen, zoals het een hedendaagse RTS-game betaamt, in te stellen op verschillende ‘karakters’.”>
Wat nou zo jammer is aan deze game is de Scrin-campagne. Om deze campagne te kunnen spelen, moet je eerst de GDI- en Nod-missies voltooid hebben. Maar de Scrin-missies geven je allerminst het gevoel beloond te worden voor het harde werk. De campagne is belachelijk kort (een missie of vijf, zes en dat was het) en het was EA blijkbaar te veel moeite om een bezoekje aan Roswell te brengen en wat echte aliens op film te zetten. Resultaat: geen FMV’s met live acting tussen de missies door, maar sfeerloze computer graphics. Deze campagne voelt dan ook afgeraffeld aan, al maakt het wel het verhaal af – en op de een of andere manier is het alleen al daarvoor de moeite waard om ook deze missies uit te spelen. Ook wat wapentuig betreft is de Scrin apart te noemen. Bij GDI en Nod kennen we de meeste eenheden al uit voorgaande delen, met uitzondering van robuuste nieuwkomers als de Juggernaut (GDI’s nieuwe artillerierobot) en de Avatar Warmech (Nod’s vernietigende superrobot). De wapens die deze eenheden gebruiken zijn net zo traditioneel, al ziet het geweld er stukken spectaculairder uit door de fancy lichteffecten. Zo niet bij de Scrin. Deze aliens zijn zo’n beetje de ‘uitvinders’ van Tiberium en hebben dan ook enkele van hun wapens en munitie gebaseerd op dit dodelijke goedje. Hierdoor worden de maps tijdens een veldslag niet alleen gesierd door kogelregens en lasershows, maar ook door zwevende dodelijke druppels Tiberium. Het ziet er erg cool uit, maar helemaal consequent is Tiberium Wars hier niet. De nieuwe desastreuze liquid-Tiberium-bom die Nod heeft ontworpen, doet het hele aardoppervlak golven wanneer het tot ontploffing wordt gebracht. Het goede hieraan is dat je hier minder gebouwen kapot mee kunt maken.[p]Dit klinkt dan wel een beetje vreemd maar is wel heel erg logisch. Hierdoor blijven de facties namelijk lekker in balans. De GDI heeft zo’n beetje de sterkste eenheden, maar deze kosten je dan ook de meeste credits en de gebouwen vreten stroom. De Nod kent veel goedkope units die je snel en massaal de barakken uitjaagt en is gezegend met compacte, maar kwetsbare gebouwen. De Scrin zit er een beetje tussenin en heeft enkele fantastische superunits, zoals het Mothership. Dit moederschip beweegt zich erg traag over de plattegrond, maar als ie eenmaal zijn doel bereikt heeft, knalt ie met een enkel laserstraaltje de Construction Yard van je tegenstander naar de eeuwige slagvelden. Bovendien heeft iedere factie zijn eigen superwapen: het aloude ion-canon van de GDI is toffer uitgevoerd dan ooit, Nod’s atoombom kenden we ook al, en de Scrin hebben hun eigen ‘Rift’, waarmee het doel door een soort van draaikolkachtige wormhole wordt opgeslokt. Dat geldt eigenlijk wel voor de gehele game: C&C3 weet grafisch absoluut te overtuigen. Dit zit hem op zich niet in de maps en de units zelf: de engine, die EA eerder gebruikte voor Battle for Middle-Earth 2, is duidelijk van een extra laagje lak voorzien, maar oplettende gamers zullen zeker de nodige overeenkomsten ontdekken – bijvoorbeeld in de gebrekkige mogelijkheden om in en uit te zoomen. Het gigantische oog voor detail weet echter veel te verbloemen: je ziet de Tiberium harvester daadwerkelijk individuele brokken Tiberium bijeenrapen en aan flarden geschoten gebouwen storten netjes gefaseerd in elkaar. De grote grafische plus zit ‘m in de geniale lichteffecten: tijdens een beetje gevecht wordt je beeldscherm gevuld met allerhande lasers, Tiberium-druppels, kogelsporen en weet ik veel wat allemaal nog meer – en samen zorgen ze voor een spectaculaire lichtshow, zoals je die van Command & Conquer anno nu zou verwachten. [p]
Een hele grote verbetering zijn de tekens waarmee je selecteert, eindelijk zijn de makers afgestapt van het linkermuiskliksysteem. Sinds jaar en dag selecteer en geef je in C&C opdrachten aan je troepen met de linkermuisknop. De afgelopen jaren is dat verworden tot een archaïsch aanvoelend stukje charme van de serie. Bij iedere zichzelf respecterende RTS-game geef je commando’s met de rechterknop, simpelweg omdat dat veel handiger is. Tot en met Generals aan toe heeft C&C met de neus in de lucht vastgehouden aan het oude mechanisme, maar met Tiberium Wars is die arrogantie eindelijk losgelaten. Noem me een muggenzifter, de gameplay voelt er meteen anders door. Het voelt stukken beter, het begint old-skool te voelen. En aan dat old-skool gevoel, zit er ook nog eens goede voice-acting bij. In plaats van een spottend ‘Let me shoot something!’ krijgen we een droog (maar alsnog goed gecast) ‘Avatar ready’ te horen, als er een unit uit de fabriek komt rollen. De ouderwetse pathfinding-problemen zijn weer terug; Tiberium harvesters die elkaar in de weg zitten, units die niet meer uit de War Factory kunnen… Al moet gezegd: dat laatste komt gelukkig niet al te vaak voor en wordt ongetwijfeld opgelost met een patch. Ook de individuele unit-upgrades uit Generals, zoals de Drones waarmee je je voertuigen kon uitrusten zijn ook niet meer terug te vinden in C&C 3.[p]De verschillende smoelwerken van de facties worden beter dan in welk C&C-deel dan ook uiteengezet in de campaigns. Waar bij veel RTS-games de campagnes een beetje uit de kluiten gewassen tutorials zijn, vormen ze daardoor bij Tiberium Wars een onmisbaar onderdeel van de game zelf. Zelden is er zo een sterke verhaallijn met verrassende plotwisselingen tegengekomen in een RTS game. Bovendien mag C&C3 zich de eerste game noemen, die FMV in HD-resolutie op een vol scherm tovert. Er is flink geïnvesteerd in een professionele cast en dat resulteert in de beste FMV-belevenis van de afgelopen tien jaar. Hierdoor zijn de campagnes geen leuke bijkomstigheid meer, mocht je eens niemand online vinden om tegen te spelen, maar verplichte kost. Tip: speel de missies van GDI en Nod niet door elkaar, maar speel eerst de GDI-campaign uit en daarna die van Nod. Zo leer je het beste hoe je C&C 3 moet spelen. [p]