Ataraxia Het is avond, rond 8 uur: ik zet wat Faithless, System of a Down en Rage Against the Machine op om in een lekker rebbelistische stemming te komen. Waarom? Om Freedom Fighters optimaal te spelen, om met de deur in huis te vallen.
Loodgieter
Jaja, je leest het goed, dit spel draait om een loodgieter. Maar denk nu niet aan paddestoelen, bewegende platformpjes en een prinses om te redden; nee het gaat hier om iets groots, misschien wel het belangrijkste land in de wereld: de Verenigde Staten van Amerika redden. De Sovjet Unie heeft namelijk de 2e wereldoorlog gewonnen en veroverden naast Berlijn gelijk heel Europa. Zo komt de VS alleen te staan tegen de Russen, om de Koude Oorlog maar even wél interessant te maken. Op een dag valt de Sovjet Unie Amerika binnen met een Blitzkrieg tactiek en verovert zo gelijk heel de oostkust.
Op diezelfde dag gaat loodgieter Christopher Stone met zijn broer Troy Stone naar het huis van Isabella. Maar terwijl ze hier naartoe gaan valt de Sovjet Unie aan. In het huis van Isabella bevind zich ook Mr. Jones, die je helpt ontsnappen en je zo – misschien wel ongewenst – meeneemt in het verzet. Om je vervolgens de nodige uurtjes aan je console gekluisterd te houden, om jou dat arme stukje techniek eens flink te mishandelen door middel van het gesmijt van controllers.
De vlaggen hangen uit
Freedom Fighters (vanaf nu voor het gemak FF) begon voor mij als een redelijk normale third person shooter. Je loopt rond, schiet op alle russen die je zien kan en gooit er wild op los met typische Molotov Cocktails. Kort daarna kom ik erachter dat dit slechts een verkapte tutorial is. Op het moment dat ik, in de eerste echte missie Isabella (leider van het verzet) red krijg ik zogenaamd Charisma. Dit Charisma laat mij andere verzetsstrijders commanderen. Ook aan deze optie zit een tutorial, ik moet mijn verse. manschappen commanderen en mij zo helpen alle russen op een pleintje uit te moorden. Hierbij stuitte ik op nóg een optie, namelijk het gebruik van gebouwen overal in het level. Hier ging het om simpele bunkertjes met daarop munitie, de bekende EHBO pakketjes een flink zwaar machine geweer. Na het slagen in deze tutorial moest ik in een andere missie het benzine station opblazen met C4, om me kennis te laten maken met een vorm van Objectives op te lossen. Na deze, ietwat simpele missie begin ik pas echt kennis te maken met het spel. Ik moet wat munitie ophalen bij de politie agenten die op straat bezig zijn met hun vorm van verzet, maar na dit krijg ik iets moeilijks te doen: verover het gebouw hier in de buurt, vol met russen. Gelukkig zijn de sluipschutters in de buurt al uitgeschakeld doordat ik het benzine station opblies (de sluipschutters lagen hierop). Dit laat je op zijn plaats weer kennis maken met het tactische aspect van FF: in elk “chapter” heb je drie missies, die op willekeurige volgorde voltooid kunnen worden, voltooi je echter eerst de missie waarin je een Russische barrak moet vernietigen, dan zullen er minder russen rondlopen in de andere missies, elk chapter heeft zo’n keuze. Nu terug naar het veroveren van het gebouw. Na een hele zwerm russen lek te hebben geschoten met mijn revolver kom ik, door logisch een pad te volgen, op het dak uit. Hier staat een flinke rus, met een bijpassend flink geweer: ik moet deze doden. Na dit gedaan te hebben loop ik naar de vlaggenpost en druk op de “A”-toets. Christopher hijst nu de Amerikaanse vlag, en zo heb ik dit gebouw veroverd en eindigt deze missie. Na deze eerste simpele missies begint FF pas echt. Je krijgt honderden vijanden voorgeschoteld en zoals het hoort worden ze moeilijker naarmate je vordert in het spel. Gelukkig zijn er de mede verzetsstrijders die je kan besturen. De AI van deze mede Che Guevara’s zijn voor de tijd dat FF uitkwam eigenlijk best wel slim. Het besturen van deze kameraden gaat ook lekker simpel. Als je op “Y” drukt vallen ze de positie aan die je ze aanwijst, met “X” verdedigen ze de positie die je aanwijst en met de “A” knop volgen ze je. Simpel doch zeer effectief kan ik je zeggen. Je vriendjes reageren hier zeer goed op, en ook zonder teveel gecommandeer kunnen ze prima overleven. Dit geld ook voor de tegenstander: zo zullen ze soms dekking zoeken om hun onvermijdelijke dood eventjes uit te stellen.
Licht aan het einde van de tunnel
Minder is, is dat je na een paar uur flinke actie het einde al in zicht krijgt, wat enigszins als een verlossing komt na het vele gezweet, want ja FF kan knap lastig zijn. Het misschien te snelle einde is echter niet erg, je hebt een subliem verhaal meegemaakt en door de vele moeilijkheidsgraden blijft FF zeker wel een tijdje interessant. De hele gang van het verhaal zal ik toch geheim houden aangezien dit een van de pluspunten is van de hele game: je gaat helemaal op in het verhaal, althans dat ging ik.
De graphics zijn (voor die tijd weliswaar) goed, vandaag de dag zal je wel even met je ogen moeten kipperen, maar het went altijd wel (we zijn gewoon verwend met GoW-achtige capriolen). Helaas gaat FF, zoals vele games, na een tijdje toch wel vervelen, de flink aanpasbare moeilijkheidsgraad doet helaas niet veel meer dan veel meer russen geven om te doden.
Zoals ik in de inleiding al een soort van vertelde, is de sound niet echt