ingridje Je spoelt aan op een strand. Je weet niet wie je bent of wat er is gebeurt en je verliest steeds je bewustzijn. Gelukkig is er iemand van de reddingsbrigade die je naar de EHBO post brengt. Ze stelt vragen die je niet kan beantwoorden dus adviseert zij je te gaan liggen. Plotseling hoor je schoten en wordt de vrouw die je net gered heeft neergeschoten. Je pakt snel wat werpmessen en vermoord de eerste man die je tegenkomt. Bij de deur zie je een andere man staan; ook hem werp je een mes toe en vermoord hem met een goed gemikte worp in de nek. Je ontsnapping begint, zo ook het avontuur van nummer XIII.
De game begint met de moord op de president. Het lijkt allemaal veel op de moord van President John F. Kennedy. Het zet ook meteen de toon voor de game. Het verhaal is de spil van de game. Het houdt het erg spannend en zorgt ervoor dat je door wil spelen tot het einde. Het zal vele mensen dan ook geïrriteerd hebben dat je aan het eind van game het zinnetje ‘to be continued’ leest en er tot nu toe nog niets vernomen is van het vervolg. De geheimzinnigheid en de samenzweringen die in het verhaal zitten maakt het een verhaal dat moeilijk te voorspellen is. Tot het einde blijft het erg moeilijk te raden wie nou die geheime nummer I is, het hoofd van de organisatie waar jij als nummer XIII ook ooit toe behoorde. XIII wordt verteld als een stripverhaal inclusief kreten als ‘KABOOM’ en ‘ARRR’ zoals het in een echte strip gaat. Dit is weer eens een andere manier van verhaaltjes vertellen en ik moet zeggen dat ik het erg geslaagd vind.
Het eerste wat natuurlijk opvalt zijn de graphics. Veel mensen zullen de cell shaded look die de game heeft; niet vinden passen bij de serieuze sfeer die XIII heeft. Daar ben ik het niet mee eens. De game is namelijk gebaseerd op een stripserie met dezelfde naam en brengt dus die sfeer met zich mee. Het voegt heel wat toe aan de game en geeft het net dat extra beetje wat het onderscheid van de andere shooters die ik heb gezien. En maakt het dus geen dertien in een dozijn shooter. Wel ziet het er af en toe een beetje grauw en hoekig uit wat het lelijker maakt. Maar dit komt niet vaak voor. Vooral als je in binnenin een locatie zit valt dit erg op. De variatie in locaties is erg groot, vooral in locaties die buiten zijn. Je zult van het strand naar de besneeuwde bergen en naar een zonnig kamp in Mexico gaan; het zal je blijven verassen. Helaas lijken de locaties binnen nogal veel op elkaar. Altijd blijf je die grijze wanden zien die zich in elke locatie die zich binnen afspeelt bevinden en dat wordt op den duur een beetje saai. Ook al is de aard van de locaties anders zoals een gekkenhuis, een bank of een militair kamp. Als XIII een flashback krijgt zie je alles in een soort grijze waas dit brengt ook weer extra sfeer met zich mee.
First Person Shooter is een genre wat ik maar zelden speel. Daarom heb ik maar weinig tot geen vergelijkingsmateriaal om te bepalen of deze shooter goed of slecht is. Maar ik kan natuurlijk wel vertellen of de besturing mij beviel of niet. De game is goed te besturen, schieten doe je met R1 (was met een trigger natuurlijk fijner geweest maar dan had ik de xbox versie maar moeten kopen). Her verwisselen van wapens gebeurt met het vierkantje en rondje, het kruisje is de actie knop en met L2 kniel je. Na een tijdje raak je eraan gewend en speelt het erg natuurlijk en soepel. Bij de meeste wapens verschijnt erop je scherm een soort vizier waardoor het duidelijker is of je een vijand raakt en waar je hem dan precies raakt. Met een headshot ben je natuurlijk sneller van een vijand af; in plaats van maar een beetje in het wild gaan staan schieten. Ook geven grote rode pijlen aan elke kant van het scherm de richting van vijandelijke kogels aan. Hierdoor hoef je dus nooit te raden vanaf welke kant je wordt beschoten en kan je snel reageren. Als je iemand met één schot dodelijk raakt krijgt je een soort zoom in stripvorm, hier zie je precies waar je hem hebt geraakt. De A.I. werkt erg goed, ze schuilen als ze beschoten worden en rennen weg als ze een granaat hun kant op zien komen. Soms lopen ze jou kant op en maken ze het makkelijk voor je, maar dit gebeurt niet vaak. Meestal volgen de vijanden een vast pad, wat de Trial ’n error gameplay in deze game groot maakt.
In de vorige alinea noemde ik het al, Trial ’n error. Vooral bij de levels waar je niet gezien mag worden door soldaten komt dit erg naar boven. Door de level heen zitten een aantal vallen. Elke keer als je in een val bent gelopen gebeurt dit natuurlijk geen tweede keer. Iedereen kent het bekende spreekwoord over de ezel en dat is in deze game zeker van toepassing. Dit is erg jammer want het maakt XIII soms een beetje saai. Gelukkig zitten er door de missies heen checkpoints. Als je eenmaal een checkpoint hebt bereikt dan zal je nooit verder terugvallen. Ook kan je altijd saven wat het erg prettig om te spelen maakt. De weg zal je nooit kwijtraken in deze game want als je met je grapplehook ergens naar een hoger gelegen gebied moet gaan of je een bepaalde hendel om moet zetten wordt je altijd geholpen. Er is namelijk een vierkantje wat je op deze plaatsen wijst. Ook kan je op bepaalde personen die jij niet mag raken niet schieten, wat het voor de wilde roekeloze personen onder ons makkelijker zal maken.
Gelukkig zal je nooit zonder wapens te komen zitten. Elke missie begin je met een handjevol wapens. Overige wapens en ammunitie krijg je van vijanden of vind je in kasten en andere geheime plekken. Ook kan je stoelen, flessen en andere voorwerpen oppakken om iemand mee dood te slaan. Aan je gezondheid hoef je ook niet te denken want er zijn genoeg medkits te vinden. Ik heb de game op het normale niveau gespeeld en daar is het aantal wapens, ammunitie en medkits natuurlijk wel van afhankelijk. Als je een wat hogere moeilijkheidsgraad kiest worden de net genoemde voorwerpen vanzelfsprekend wat schaarser.
Laadtijden zijn aanwezig maar nooit op een irriterende basis. Het duurt niet lang en is alleen op momenten als nieuwe levels worden ingeladen. Je hoeft dus nooit lang te wachten om opnieuw te beginnen. Wat wel irritant is dat als je onverhoopt doodgaat (wat dankzij de trial ’n error gameplay vaak gebeurt) je gesprekken niet door kan spoelen of overslaan. Je bent elke keer weer verplicht om ze te kijken. Na een tijdje wordt je daar wel een beetje moe van. Gelukkig is een van de voordelen van een shooter (uitzonderingen als Metal gear daargelaten) dat de gesprekken nooit lang duren. Maar het is toch een minpuntje.