Crew Rise of the Argonauts vertelt het verhaal van Jason, koning van Iolcus. Zijn vrouw wordt op nota bene hun bruiloft vermoord en dat is voor Jason alle reden om op zoek te gaan naar het Gouden Vlies. Hiermee kunnen, volgens de verhalen, de doden weer tot leven worden gewekt. Tijdens zijn zoektocht ontmoet Jason nieuwe personen die met hem meereizen en hem helpen met zijn belangrijke missie. De game haalt haar inspiratie uit Griekse mythen en sagen en hoewel het vak geschiedenis me vroeger weinig kon boeien, vond ik de Griekse mythologie altijd erg interessant. Met de verwachting meegenomen te worden in een digitaal epos, vol hack & slash-elementen, begon ik dan ook aan mijn reis in het oude Griekenland.
De game begint in ieder geval goed. Nadat het emotionele introfilmpje voorbij is en mijn vrouw dood op de grond ligt, kan ik meteen al mijn woede afreageren. De daders hebben mijn kasteel nog niet verlaten dus het tuig dat verantwoordelijk is voor deze laffe daad kan meteen tot pulp worden geslagen. En dat is me toch een partijtje gruwelijk! Het hacken en slashen voelt heerlijk aan en blijft gedurende de gehele game heerlijk aanvoelen.
Schilden van vijanden kun je helemaal kapot slaan zodat ze niets meer hebben om zich mee te verdedigen. Vervolgens is het aan jou om de laatste aanval uit te delen. Met de langzame knuppel sla je hoofden van rompen af, met het snelle zwaard hak je mensen door midden en met de speer doorboor je iemand. Het geheel wordt daarbij ook nog eens in slow motion in beeld gebracht, waardoor de rondvliegende bloeddruppels stuk voor stuk te tellen zijn.
Jason vecht in de meeste gevallen niet alleen. Hij wordt vanaf het begin bijgestaan door Hercules (ook wel bekend als Herakles) maar naarmate het spel vordert, ontmoet hij nieuwe personen die hem tijdens zijn reis vergezellen. Hoewel ze allemaal verschillende vechtstijlen hanteren, voegen ze niet heel veel toe tijdens het vechten. Natuurlijk is het gruwelijk om te zien hoe de grote Hercules zijn vijanden vastklemt tussen zijn beresterke armen, of om toe te kijken hoe Achilles zwaait met zijn grote dubbelzijdige speer, maar tijdens het vechten vond ik het toch vetter om te zien hoe ik zelf mijn vijanden kapot maakte. Helaas zitten er niet zoveel hack en slash-elementen in het spel als ik had gehoopt. De meeste tijd besteed je namelijk aan het praten met mensen.
Waar Rise of the Argonauts het namelijk vooral van moet hebben is namelijk het prachtige verhaal en de vele, vele cut scenes. De sfeervolle tussenfilmpjes zijn natuurlijk essentieel om het verhaal uit de doeken te doen en daarom sowieso al een must om naar te kijken. Daarnaast krijg je gedurende de gesprekken, die overigens allemaal zijn ingesproken, de mogelijkheid om je eigen antwoord te kiezen. Vaak is ieder antwoord gekoppeld aan één van de vier goden; Ares, Hermes, Apollo en Athena. Het antwoord dat jij kiest, zorgt voor reputatie bij desbetreffende god.
Door genoeg reputatie bij een specifieke god op te bouwen, zijn nieuwe vaardigheden vrij te spelen. Die reputatie verdien je overigens niet alleen door het voeren van conversaties. Wanneer je missies voltooit of een bepaalde hoeveelheid vijanden afslacht, krijg je zogenoemde deeds. Deze zijn het best te vergelijken met Achievements en zijn weer in te leveren bij één van de goden, waardoor je reputatie ook weer stijgt.
Als je een verhaal met diepgang en vele cut scenes geen probleem vindt, zit je goed met deze game. Toch kent Rise of the Argonauts ook nog wat puntjes die echt afbreuk doen aan de spelervaring. Her en der zijn er bijvoorbeeld wat grafische oneffenheden te vinden zoals een ontbrekende texture. Daarnaast is de collision detection bijzonder zwak uitgewerkt. Het komt regelmatig voor dat je één meter voor een object staat en dan toch al niet verder kunt lopen. Met de zijkanten van looppaden is dit ook het geval, en dat ziet er toch wel nep uit.
Het grootste struikelblok ligt hem voor mij echter in het kaartlezen. Je hebt namelijk geen HUD op je scherm en dus ook geen minimap. Nu zou dat niet erg zijn als de kaart onder een bepaald knopje zit, maar je moet eerst op ‘start’ drukken en dan selecteren dat de kaart getoond moet worden. Wat het nog erger maakt is het feit dat je op de kaart slecht kunt zien welke richting je op loopt. Je moet dus eerst kijken waar je staat, dan tien stappen lopen, vervolgens weer omslachtig de kaart erbij pakken en dan kijken welke kant je op bent gelopen. Door dit soort dingen word je compleet uit het spel gehaald en dat is best jammer want het verhaal is tof. En in het originele epos is volgens mij ook niet te lezen dat Jason om de haverklap zijn kaarten moest raadplegen.