Payaso Als je hoge verwachtingen van iets hebt, dan valt het vaak tegen. Een wijsheid die ik heb van een tegeltje op het toilet. Elke keer als ik mijn dagelijkse behoefte doe, kom ik het weer tegen. Toen ik Killzone bij een vriend speelde, voelde het ook weer alsof ik op het toilet zat. Niet dat Killzone een drol van een game was, integendeel, maar omdat “Guerilla’s antwoord op Halo” me door de hoge verwachtingen behoorlijk tegenviel. Ik vreesde even op een déjà vu bij The Elder Scrolls IV: Oblivion, maar volgens de media was dat ongegrond. Dan kan ik hem veilig in huis halen, dacht ik zo.
Blij met mijn nieuwe aanwinst stopte ik het DVD’tje snel in mijn Xbox 360. Voordat ik in de huid van mijn hoofdpersoon kon kruipen, werd ik verplicht er een aan te maken. Als perfectionist wilde ik mijn personage tot in de kleinste details laten kloppen, wat tot gevolg had dat ik met heel veel balkjes en metertjes moest schuiven. Gelukkig zat het wel goed, de game bevatte immers dusdanig veel schuifjes dat ik uren later een character had gemaakt dat wel uniek móést zijn. Zelfs de puntigheid van de neus viel te veranderen. Anderhalf uur later was hij eindelijk klaar, inclusief een mooi bol neusje. Als finishing touch heb ik de oren van mijn personage, die ik eigenlijk wat te groot vond, verkleind.
De uitgebreidheid van het maken van je personage weerspiegelt zich aardig in het spel zelf. Oblivion is namelijk een gigantisch avontuur. Ik ben maar begonnen met het hoofdverhaal, mijn zelf gemaakte held bleek namelijk in de dromen van de Keizer voor te komen (vunzige grappen liggen nu wel érg voor de hand) en ik was voorbestemd om het rijk Tamriel van de ondergang te redden. Over de hele provincie openden namelijk poorten naar Oblivion. Een hel. Het was aan mij om alle poorten te sluiten. Waarbij ik op de hulp kon reken van enkele personages en van de beschermers van de keizer, die al vroeg in dit spel te overlijden komt. De personages zijn erg goed uitgewerkt en trokken me meteen in het hoofdverhaal. Na twaalf uur was Tamriel gered, en ik de nieuwe keizer. En dat vond ik heerlijk, ik heb er namelijk hard voor moeten werken. Iets wat ik niet vaak doe.
“Djezus, voor een groots avontuur is 12 uur wel erg weinig” zul je nu ongetwijfeld denken. Maar dat is natuurlijk niet waar, ik kon me namelijk op een gigantische wereld storten, met talloze…huizen, grotten, alles eigenlijk. Ik besloot eerst maar wat rond te lopen door deze gigantische wereld. Ik kwam aan in een stadje ten zuiden van de hoofdstad. In dit stadje bleek ik een beroemdheid te zijn. Ik zat me af te vragen waarom iedereen me herkende, en voor zover ik wist had ik niet op de voorkant van een ranzig blad voor orcs gestaan (“die waren er toen toch helemaal niet! Gek!” aldus mijn vader). Wat bleek, de mensen herkenden me als “the hero who saved Tamriel” ! Ik was immers de keizer! Het is briljant dat de A.I van de NPC’s invloed heeft op mijn acties. Toen iemand me weer nariep, leek me dat een perfect moment om het nieuwe dialoogsysteem dat in deze game is verwerkt, te testen. Ik had de keuze uit vier acties: ik kon sterke verhalen gaan vertellen, ik kon complimentjes uitdelen, ik kon iemand beledigen en ook een grapje maken was mogelijk. Op al die dingen reageert elke NPC weer anders en dat vond ik tof. Het creëert het gevoel dat je in een dynamische RPG bent beland, en dat bleek nog zo te zijn ook.
Enorm was die wereld, ik keek mijn ogen uit. Ik reisde door de bergen, ik verkende de bossen. Werkelijk overal was wat te doen. In hoofdzaak kan je genieten van de geweldige graphics. Want, mijn god, wat zijn die mooi: bij Bethesda beweert men onderzoek gedaan te hebben naar de groei van bomen om de bossen er zo realistisch mogelijk uit te laten zien. En ik geloof ze. Elke boom zag er namelijk anders uit, en geen enkele struik was identiek aan een ander. Ik liep door het bos, en hier kwam ik een van de hoogtepunten van deze game tegen. Ik liep namelijk een hert tegen het lijf! Dat klinkt niet heel bijzonder, maar impliceert wel dat men hier ziel en zaligheid in deze game gestoken heeft: aan werkelijk alles is gedacht. Dat hert liep namelijk zoals een echt hert ook zou lopen, en zo zag hij er ook uit.
“Foei” was iets wat ik bijna niet tot de developers hoefde te zeggen, want Oblivion deed bijna niets verkeerd. Het spel was (net als de oren van het hoofdpersonage, ik kan er maar niet over ophouden) tot in de kleinste details geperfectioneerd. Helaas heeft men daar wel een prijsje voor moeten betalen, door de hoge prestaties die op audiovisueel gebied geleverd werden, moesten de laadtijden daar een beetje onder lijden: ze zijn namelijk behoorlijk lang uitgevallen. Dat merk je alleen als je een gebouw in of uitgaat, dus de gameplay wordt er niet door verpest, maar het is toch wel jammer. Net als de mogelijkheid om Oblivion vanuit het derde persoonsperspectief te spelen. Als je namelijk je mannetje ziet lopen, dan glijdt hij als het ware door de omgevingen heen, wat vooral vervelend is bij hoogteverschillen. Ik vergeef Bethesda het foutje, het spel is namelijk bedoeld als First Person Role Playing Game, waarbij het overschakelen naar de derde persoon gezien moet worden als een handig extraatje
Grote god, ik had me nu wel over zo’n beetje alles in deze game verbaasd: de geweldige graphics, de goede sound en over de sublieme A.I. Maar over de eerder genoemde grootsheid verbaasde ik me een tweede keer. Ik had inmiddels 2 maanden gespeeld, ik was geliefd geworden door het redden van het rijk, door het opknappen van klusjes voor bewoners, en door het zoeken naar schatten. Ik had iets van 25 quests succesvol voltooid, maar ik was nog lang niet klaar. Ik had nog talloze quests te doen, nog ontelbaar veel kerkers te verkennen. Mensen beweerden dat er zo’n 250 uur aan gameplay in Tamriel te vinden was. En ik was nog lang niet op de helft. Met pijn in mijn hart besloot ik afscheid te nemen van Oblivion. Mijn alter ego was immers niet de enige die een leven had. Ik had er ook een, en die moest maar eens opgepakt worden.