dreamtheater De Nintendo 64. niet mijn eerste spelcomputer van Nintendo maar zeker een mijlpaal in mijn gamegeschiedenis en daarbij misschien wel een van de leukkste cadeaus die ik kreeg op de dag van mijn heilige communie. Een paar weken later (nadat ik Donkey Kong 64 helemaal kapot had gespeeld) hoorde ik van een geweldig spel, waar elfjes op je schouder kwamen zitten en je met je paard over uitgestrekte velden kon galopperen. Ik spurtte vrijwel meteen naar de plaatselijke videotheek (waar ze destijds ook games verhuurden) en zocht daar naar maar één titel: Zelda. Tot mijn grote verbazing trof ik 2 games aan die allebei deze titel op het hoesje hadden staan maar gelukkig verwees de wijze man achter de balie me naar het goedkoop ogende hoesje waar met gouden letters ‘’Ocarina of Time’’ op stond. Zo blij als een 7-jarig jongentje kan zijn rende ik terug naar huis en duwde de card-ridge in mijn grijze bak waarna ik één van mijn meest spectaculaire avonturen ooit zou gaan beleven.
Ik startte de game op en zag een soort van ridder, galopperend over een grote vlakte zoals mij ook gezegd was. Zoals het spel me vroeg, drukte ik braaf op de startknop en vroeg me af wat er ging komen. Ik zag een paar save-games die de personen vóór mij op de card-ridge hadden achtergelaten, daar moest ik natuurlijk niets van hebben en startte een nieuw spel waarna een ellenlange intro volgde, toen begreep ik er natuurlijk vrij weinig van omdat ik het Engels nog niet goed onder de knie had maar nu (7 jaar later) kan ik het natuurlijk wel begrijpen. Destijds vond ik de intro eigenlijk té lang duren en kreeg ik een beetje een vreemd gevoel van binnen, zo’n gevoel van ‘’Is dit het nou?’’ maar ik kwam er al gauw achter dat ondanks dit twijfelachtige begin, mij nog héél veel te wachten stond.
Je avontuur begint in het bos van de Kokiri, de Kokiri zijn een vredelievend volkje dat nog geen vlieg kwaad doet en al vele jaren in vrede leeft (denk maar aan de hobbits uit ‘’the Lord of the Rings’’). Het is jouw taak om de zeer geliefde maar zeer zieke ‘’Deku Tree’’ te redden van zijn ondergang. Net als in voorgaande delen, zul je ook nu verschillende opdrachten moeten uitvoeren. Dit doe je door middel van zogenaamde kerkers te doorkruisen, in dit geval is dat de Deku Tree zelf maar naarmate je vordert in het spel zul je zien dat je, je ook in duistere groten en immense kastelen waant. In deze gangenstelsels zul je vrijwel altijd puzzels op moeten lossen, items verzamelen en uiteindelijk dan een gigantische eindbaas verslaan. Als je de eerste kerker hebt uitgespeeld, is het jammer genoeg al te laat voor de oude boom maar gelukkig weet hij je vlak voor hij sterft dat de kwade tovenaar Ganon komt en hel en verdoemenis zal zaaien over het land. Het dan natuurlijk weer aan jou om hem te stoppen en de vrede in het prachtige land dat Hyrule heet te laten terugkeren. Dat kun je natuurlijk niet in je eentje gaan doen (je bent immers een jochie van een jaar of 10) en daarom wordt je vergezeld door het kleine blauwe elfje Navi. Dit vliegende rondje geeft je altijd aanwijzingen over puzzels en vijanden, ze is dan ook vrij handig als je echt niet weet hoe je ergens uit kunt komen.Behalve dat zegt ze je ook altijd wat je nieuwe opdracht is en dat kan nog wel eens gaan irriteren, maar als je dan dat schattige stemmetje hoort ben je, je eigen irritatie al lang vergeten. Het is zeg maar een soort haatliefde verhouding want soms is ze gewoon heel erg handig en ben je maar wat blij dat ze bij je is maar andere keren lijkt ze net zo irritant als Japie Krekel en zou je haar zo aan je zwaardje willen rijgen.
Op grafisch vlak ziet ‘’the Legend of Zelda: Ocarina of Time’’ (Jezus! Wat een titel) er alles behalve lelijk uit. Je kunt de graphics van deze game het best omschrijven als sfeervol en subliem wat natuurlijk heel wat toevoegt aan de gameplay. Zo waait het gras mee op het ritme van de wind en kabbelt het water als er een heerlijk warm zomerbriesje overheen waait. Een leuk aspect wat de makers in de game hebben gestopt is de dag- en nachtcyclus, het is dan ook daadwerkelijk een element waar je gebruik van zult moeten maken. Zo kun je bepaalde delen van het spel alleen spelen in de nacht en andere juist alleen in het daglicht, zo moet je bijvoorbeeld opschieten als je in het kasteel van Hyrule wilt zijn want de poort sluit vrijwel meteen naar zonsondergang. Maar dat is natuurlijk niet waar ‘’Ocarina of Time’’ over gaat, waar de game wel over gaat doet de titel eigenlijk al vermoeden. Het draait namelijk allemaal of de tijd en een magische panfluit en Shigeru zou Myamoto niet als hij in dit aspect niet van zijn originaliteit gebruik maakte, gelukkig doet hij dat wel en blijft zijn eer gered. Zoals je net al hebt kunnen lezen speel je namelijk als 8-jarig jongentje en je mogelijkheden als held zullen dan ook vrij beperkt blijven (je kunt geen zware wapens dragen en je kunt ook geen paard rijden) maar zodra je de tempel van tijd binnenloopt en je trekt het magische master sword uit de steen gaat de tijd in een keer 7 jaar voorruit. Als je daarna weer terug gaat naar Hyrule zul je zien dat Ganon en zijn monsters het land zijn binnengevallen en alles wat eens zo prachtig was hebben vernield. Ben je dat grimmige wereldje zat of je wilt niet meer met zo’n puberale tiener spelen, dan kun je altijd nog terug naar de ‘’Tempel of Time’’ om weer 7 jaar terug te gaan. Maar let wel op: in grote delen van het spel wordt je verplicht om één leeftijd aan te nemen anders zul je niet verder komen in het spel.
De fluit vervult misschien nog wel een grotere rol als het spelen met de tijd. Op deze magische fluit kun je namelijk prachtige liederen leren en deze handig gebruiken in verschillende situaties. Zo is dit ding noodzakelijk bij het oplossen van de meeste puzzels en zullen sommige deuren alleen open gaan als jij een mooi liedje voor hun fluit. Maar ook als je, je paard kwijt bent komt dit instrument goed van pas want zodra je een mooi nummertje weggeeft (en dat is geen 9derangs nummer van Jantje Smit) zie je het paard vanuit de verte al aankomen. Het paard genaamd ‘’Epona’’ is overigens alleen berijdbaar als je volwassen bent, maar dat is zeker de moeite waard want mocht je even geen zin hebben om het hoofdavontuur te volgen dan ben je gegarandeerd uren zoet met het rijden op je lieve paardje over de uitgestrekte velden van Hyrule.
Van een Zelda-titel verwachten we natuurlijk muziek van topniveau en wees maar gerust, het is ook werkelijk top! Een klein aanmerkingpuntje is de afwezigheid van de legendarische overworld-theme, dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds op mijn I-pod heb staan. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het geluid beneden peil is in deze game, integendeel zelfs want veel van de bekende zelda-muziekjes zijn afkomstig uit dit deel. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de schitterende klanken van ‘’the Song of Time’’ en wie kan het olijke deuntje van ‘’the Lost Woods’’ nou niet vergeten? Stuk voor stuk prachtige muziekstukken die weliswaar in midi-kwaliteit worden afgespeeld, maar behalve deze ‘’drugs voor het oor’’ (het wordt namelijk vechten om deze deuntjes niet te gaan neuriën) zijn er natuurlijk ook nog de geluidseffecten. En ik moet zeggen dat ik daar helemaal niets op aan te merken heb, zoals gewoonlijk ontbreekt de voice-acting natuurlijk maar er worden wel kreten van zowel angst als vreugde geslaakt en ook die klinken prachtig. Maar natuurlijk wordt er ook met je zwaard gezwiept en in het water geplonsd maar ook daar heb ik niets op aan te merken.
Net als de muziek zijn ook de grote eindbazen en de diversiteit van de items een belangrijk punt in de Zelda-serie. Zoals je daarnet al hebt kunnen lezen, zijn de eindbazen inderdaad enorm groot en voel je, je machteloos omdat je gewoonweg niet weet hoe je dat grote monster moet verslaan. Maar als je er eenmaal achterbent hoe hij verslagen dient te worden, dan is het een koud kunstje waar je fluitend doorheen komt. Grappig aan de laatste eindbaas (Ganon) van deze game is dat deze als één van de makkelijkste ooit wordt gezien, maar dat vinden wij natuurlijk helemaal niet erg aangezien het ook één van de meest epische gevechten die ik ooit heb meegemaakt. Maar niet alleen de eindbazen zijn geweldig, ook de eerder genoemde items zijn verschrikkelijk goed. Hoewel ze niet allemaal even nuttig zijn, zijn ze wel allemaal even leuk om te gebruiken. Als je al het bovenstaande bij elkaar gooit dan krijg je naar mijn mening de beste game ooit gemaakt en als er één game is die dat uitstraalt is het wel ‘’the Legend of Zelda: Ocarina of Time’’.