dreamtheater Ik ben altijd een man van de singleplayer-ervaring geweest, de multiplayerzaken hebben mij nooit geboeid. Hoe dit komt weet ik niet precies maar volgens mij heeft dat wat te maken dat ik bijna altijd laatste sta en de graphics ten opzichte van de singleplayer er hard op achteruit gaan. Toch overwoog ik me ‘’Wolfenstein: Enemy Territory’’ aan te schaffen. Of nou ja, aanschaffen? Eerder downloaden. Hoe dit spel me bevallen is kun je in deze review lezen…
Het begon allemaal toen ik bij een vriend op bezoek ging en hij toevallig een of ander spel aan het spelen was wat wel wat weg had van de ‘’Call of Duty’’ multiplayer. Zo speelde ook deze game zich af ten tijde van de 2de wereldoorlog en aangezien ik nog lang niet uitgekeken ben op dat soort games schoof ik aan en vroeg of ik ook eens een keer mocht proberen. Dit viel me echter vies tegen aangezien ik (zoals gewoonlijk) weer eens altijd laatste stond. Maar naarmate ik meer en meer speelde werd ik ook beter en beter. Op een gegeven moment stond ik zelfs 2de en ik was niet meer van de pc weg te slaan, totdat mijn vader me met mijn honkbalknuppel kwam ophalen en me mee naar huis sleurde. Toen wist ik het zeker: ik moest dat spel hebben…….
Ik ging allerlei sites langs om te kijken wat dat spel koste maar zonder resultaat. Totdat ik het in een zekere zoekmachine intikte en zag dat je het helemaal gratis kon downloaden, ineens werd ik heel vrolijk en kreeg ik een kriebelig gevoel van binnen want nu zou ook ik iedereen op internet kunnen gaan ownen. Na een kleine 20 minuten te downloaden installeerde ik het spel en kwam terrecht in het hoofdmenu maar toen ik dit zag was ik geschokt! Waar was de singleplayer?
Na die coole multiplayer ervaring had ik gedacht dat er ook wel een vette singleplayer aanwezig zou zijn maar helaas was er maar een optie: de multiplayer. Nu wist ik gelukkig van tevoren dat deze goed zou zijn mede door de verslavingsfactor maar hoe langer ik het speelde des te sneller elk potje me ging vervelen. Dit kwam regelmatig voor omdat vrijwel elk potje bijna precies hetzelfde is maar vergis je niet want Wolfenstein: Enemy Territory heeft ook weer de nodige spelmodi om je te vermaken. Misschien ligt het ook wel een beetje aan mij aangezien dit een van mijn eerste echte online-games was. Maar ondanks dat ik het na een potje wel weer gezien had was dit toch het ideale spel voor ‘’even snel tussendoor’’.
Zoals ik al in de inleiding concludeerde vond ik dat de grafische kant van multiplayergames nou niet bepaald erg zonnig is. Dit vind ik bij deze game echter best nog wel meevallen, al helemaal omdat deze game helemaal gratis is. Zo zijn de omgevingen erg mooi ontworpen en hebben de personages nog een schijntje van karakter ook. Ook de wapens zijn niet mis hoewel het historisch gezien niet helemaal klopt (ooit een Duitser met een stengun gezien?) neemt dit niet weg dat de wapens er goed uit zien net als de personages en omgevingen. Toch zijn de animaties soms nog wat minder, zo bewegen je medesoldaten wat houterig. Daar krijg je echter voor terug dat de vuur- en herlaadanimaties er best goed uitzien.
De gameplay is van ‘’Battlefield’’ niveau wat natuurlijk alleen maar iets goeds is. Je zoekt namelijk gewoon naar een server, download de nodige bestanden, kiest je kant (Axis of Allies) en unit uit en kunt beginnen met spelen. Deze units zijn vrij uitgebreid en hebben allemaal hun voor- en nadelen. Zo kan een gewone soldaat meerdere wapens dragen, een hospik medesoldaten en zichzelf genezen, een field-ops daarentegen kan om luchtsteun vragen en ten slotte hebben we de covert-ops die misschien wel de meest functionele unit van allemaal is. Hij kan als enige een sniper-geweer meedragen wat veel gamers wel kunnen waarderen daarnaast kan hij ook (nadat hij een vijand gedood heeft) het uniform van de vijand aantrekken. Dit is soms wel irritant voor beide partijen, zo wordt bijvoorbeeld het Duitse leger van binnenuit van de kaart geveegd maar ook jou eigen leger heeft hier niet altijd profijt van omdat je dan makkelijk een teamkill maakt wat natuurlijk kan resulteren in een serverban. Hoe dan ook heb ik hier niet al te vaak last van gehad.
Niet alleen het aantal units is vrij uitgebreid want hetzelfde geld voor de maps, op het eerste gezicht lijken het er vrij weinig maar vergis je niet want er zijn nog genoeg maps via Internet te downloaden. Net als de units zijn ook deze maps vrij gevarieerd, zo strijd je de ene keer in Noord-Afrika waarna je een volgende match op de stranden van Normandië doorbrengt. Gelukkig ontbreekt ook Nederland hier niet aan, hoewel je hem eerst wel moet downloaden. Echter een groot gemis blijft dat je alleen maar op het Europese vasteland kunt vechten en niet in de Pacifische Oceaan. Ook vond ik het jammer dat je geen voertuigen kon berijden maar aangezien ik er nog steeds rekening mee moet houden dat dit een gratis spel is kan ik ook dit ruim door de vingers zien.
Tot slot heb ik nog de sound te bespreken, en toch moet ik zeggen dat ik hier wat minder over te spreken ben dan over de andere onderwerpen. Zo is de voiceacting nog wel goed maar is er bijna geen muziek aanwezig en de geluidseffecten zijn zo net-net. Dit is natuurlijk erg jammer omdat de meeste WO2 games juist enorm scoren op dit onderdeel. Kortom een gemiste kans voor deze game.