dreamtheater Half-Life 2, Brothers in Arms en Call of Duty, stuk voor stuk goede spellen maar voordat ik een serieuze gamer werd speelde ik toch héél wat anders. Ik speelde voornamelijk licentie-spellen maar het spel wat ik het meeste heb gespeeld en tevens ook als een van de eerste games die ik ooit heb gespeeld is ‘’Bugs Bunny: reis door de tijd’’. Ik heb deze game dus gespeeld toen dreamtheater nog een klein dreamtheatertje was, ik verplaatste me weer in die kleine rakker van ongeveer 6 jaar geleden en ging kijken of ik een van mijn eerste game-ervaringen nog steeds zo interessant vond als dat handjevol jaren geleden.
Zo’n 6 jaar geleden
Daar ga ik dan, vol trots kruip ik achter mijn nieuwe enorm grote computerkast om mijn nieuwste game in de cd-romdrive te stoppen en me helemaal dood te spelen. Deze game was natuurlijk ‘’Bugs Bunny: reis door de tijd’’, Geschiedenis is altijd al een van mijn favoriete vakken geweest waardoor ik dacht dat ik enorm veel plezier aan deze game kon beleven. Maar ik had het mis want ik vond hem toentertijd nog beter als dat ik had gedacht. Ik vond het er prachtig uit zien en het speelde ook érg lekker weg. Daarbij vond ik de platformelementen echt supertof (ook wist ik toen nog helemaal niet wat dat was) en klonk het ook nog eens allemaal erg goed, zo had Bugsy de originele (Nederlandse) stem net als alle andere Loony Toones-figuren die helemaal aan hun tijd waren aangepast. Zo is Yosmite Sam bijvoorbeeld een piraat en is Elmer Fud een jager in de prehistorie. De Toon die ik echter miste was ‘’the Tasmanian Devil’’ (alias: Tazz). Maar om dit te snappen zal ik jullie maar even het verhaal uitleggen: Bugs Bunny is op weg naar het wortelcongres maar raakt verdwaalt door een verouderde kaart. Plots komt hij in een schuurtje terecht waar een tijdmachine staat, onze Bugsy ziet deze echter aan voor een wortelsapmachine en gaat erin zitten. Bugs wordt getransporteerd naar een wereld die ‘’nergens’’ heet, hier ontmoet hij Merlijn de tovenaar die hem de kneepjes van het platformen leert (ze hadden beter Mario in kunnen huren). Deze training is me altijd bijgebleven omdat ik het geweldig vond om te boksen tegen zo’n tovenaarssukkeltje. Als je de training hebt afgerond mag je terug naar de tijdmachine waardoor je meteen doorkunt naar de tijd van dino’s en (wat hieruit blijkt) de eerste mensen. Het doel van het spel is in elke tijd zo veel mogelijk klokjes te krijgen zodat Bugsy weer terug naar zijn eigen tijd kan. Zoals gezegd vond ik dit helemaal het einde en was het, het beste spel wat ik ooit had gespeeld.
En wat vind de grote dreamtheater hiervan?
Zoals je kunt lezen was dit voor mij op 7/8 jarige leeftijd dus helemaal het einde, nu zou ik wel eens willen zien of dit spel 6 jaar na dato me nog steeds kan boeien. Om het maar meteen te zeggen: NEE. Het mag dan wel een spel uit 1999 zijn, het ziet er gewoon niet uit. De werelden zijn inspiratieloos en de personages bezitten alles behalve detail en persoonlijkheid. Toch zitten er nog wel een paar positieve punten in, zo vind ik platformen altijd wel een leuke bezigheid maar hier staat wel weer het enorm grote minpunt tegenover dat Bugs Bunny zich helemaal niet lekker laat de besturen de gameplay rammelt dan ook van alle kanten. Ook de speelduur is niet bijzonder, onegveer net zo lang als bijvoorbeeld ’’Lego Star Wars’’ maar dan wel zonder alle extra’s. Kortom vééls te kort dus. Was deze game voor mij vroeger een hele uitdaging, vandaag de dag vind ik het alleen maar irritant om steeds weer dezelfde simpele puzzel op te lossen maar dan steeds 1 tikkeltje moeilijker. En aangezien deze game op kinderen gebaseerd is moeten wij gamers niet veel verwachten van dat tikkeltje. Hoe dan ook is de Loony Toons humor sterk aanwezig wat dus wel weer een groot pluspunt oplevert. Zo is Yosmite Sam nog altijd geïrriteerd, net zoals de andere baddies in de game. Wat echter opvalt is dat je behalve merlijn alleen maar vijanden hebt. Dit maakt niet zo gek veel uit maar toch blijft het raar.
Ruige gamer, blijf hier vanaf!!!
Misschien klink ik behoorlijk negatief over de game, en dan ben ik trouwens ook maar vergeet niet dat dit spel op de wat kleinere kinderen is gebaseerd. Zo is de platformactie veel te makkelijk maar dit wordt wel moeilijk gemaakt door de camera (een fenomeen bij platformers). Toch denk ik niet dat menig kind zich hieraan zal kunnen storen. Net als bij de zeer matige graphics en ook de zeer matige sound (ik heb de voiceacting nog nooit zo beroerd gehoord). Ook de moeilijkheidsgraad is aan de doelgroep aangepast. Kortom verwacht geen puzzels á la ‘’the Legend of Zelda’’ en geen minigames á la ‘’Mario Party’’.