Solid_Aap Dragon Ball Z was als tekenfilm grensverleggend. De spanning die er ontstond wanneer er iets onverwachts gebeurde. Het verhaal wat erg spannend was, en ook grappig en emotioneel. Al deze factoren werden het gevolg van een enorme hype. Een hype die voor elke leeftijd gelde(zelfs mijn ouwe heer keek ernaar). Hier was een game natuurlijk voor gemaakt, die er ook kwam. Op de PSX was zijn eerste game. Een behoorlijk afgeraffelde game, wat ook geldt voor game die daarna kwam. Teleurgesteld waren de fans, en bij de launch van de PS2 kwam er nog een erg zwakke DBZ-game (Budokai). Verondersteld dat er nooit een goede DBZ-game zou komen, gebeurde dat wel. Het was niet echt goed te noemen, maar Budokai 2 was al een stap in de goede richting. Toen het derde deel uitkwam had ik hem meteen gekocht. Zou dit de game zijn waar ik al jaren op wacht?
Het verhaal doe je dit keer via de Dragon Universe. Je begint vertrouwd weer in de Saiyan-Saga, waar je op de aarde bent. Je bent dan ook echt op de aarde, je moet zelf naar je bestemmingen toe vliegen. Wat in het begin leuk is, maar al snel zal dat gevoel vervagen. Je kunt daar meer dingen, zoals rondvliegen totdat je dit tegen komt: ‘‘????’’. Als je daar gaat landen krijg je een item of wat geld. Als je gewoon het rode puntje volgt ga je verder met het verhaal. Wat bij mij lichte irritaties opwekte, want het verhaal is nog steeds hetzelfde. Je moet speciale handelingen doen om het verhaal een twist te geven. Waar nou niet echt heel veel mensen op zitten te wachten. Dit keer werk je ook met een nieuw soort vechtsysteem. Je personage wordt sterker gemaakt door middel van vechten. Het werkt als een soort van RPG, als je net als het verhaal dezelfde handelingen (bijvoorbeeld bij het juiste gevecht Spirit Bomb) doet krijg je ook extra ervaringspunten. Zo kun je 10 verschillende dingen van je versterken, je hebt die in het begin wel nodig om verder te komen. Anders begint het al knap lastig voor je, en zal het nog wel even duren voordat je langs iemand bent. Naast het verbeteren van je statistieken kun je ook allemaal skills en special moves vinden, en deze zijn dan weer te gebruiken in de gevechten. Je kan niet alle special moves tegelijk gebruiken en dus
zullen er keuzes gemaakt moeten worden. Dit gebeurt met de hulp van het Exciting Skill System (ESS). Een lijstje waarin je de skills in doet, en wanneer je bijvoorbeeld Kamehameha 2X erin stopt, wordt de aanval ook 2X keer zo sterk. Dat zijn vooral leuke dingen als je tegen vrienden speelt. Ze zullen vast andere vechtstijlen hebben, en zo brengt de game ook een strategisch element mee. Tussen de gevechten door volg je zoals gezegd het verhaal van de serie. Dit wordt getoond aan de hand van gesprekken tussen de characters. Het zijn helaas alleen maar ballonnetjes tekst, en is daarom al snel vervelend. Er zit namelijk helemaal geen humor of spanning in. Een beetje een gemiste kans aangezien de tekenfilmserie best grappige dialogen had.
Budokai 3 is een stuk complexer dan dat het op het eerste gezicht lijkt. Bij de vorige 2 games kon je gewoon makkelijk op de knoppen rammen, en dan was het iets van ‘‘Ik zie wel waar het schip strandt’’. Dat is nu gelukkig niet zo(het kan nog wel op very easy). Dimps heeft het vechten meer richting de animé series gebracht, omdat het allemaal zo voelt en eruit ziet. Je 7 meters bestaan uit 6 Ki-metertjes en 1 gezondheidsbalkje (Duh). Die Ki-metertjes zijn erg belangrijk, want als die erg laag zijn worden je gewone aanvallen
ook verzwakt(schoppen en slaan). Je moet met die Ki ook je special attacks doen, die soms toch wel doorslaggevend zijn. Als je geen Ki meer hebt, en je speelt tegen iemand die de game goed kan, ben je zo goed als dood. Zonder Ki ben je namelijk voor ongeveer 3 tot 5 seconden verlamd. Je kunt nou ook teleportatie gebruiken, razendsnel kan je dan achter iemand komen. Dit kan je dan 6 keer achter elkaar doen, en dan heb je tovh wel fikse schade opgelopen. Wat ook nieuw is in dit deel is, wanneer jij en de tegenstander tegelijk een special beam doen, botsen ze tegen elkaar op, wanneer dit gebeurd moet je zo snel mogelijk je stick draaien. De verliezer heeft dan een extra groot probleem, want de aanvallen worden dan ook nog bij elkaar opgeteld.
Wanneer de basis-moves onder de knie zijn (ja, ik meen het echt) kan je met het echte werk beginnen. Zo heb je de Super Saiyan mode, waar je in veranderd door de vier druktoetsen in te drukken(een shortcut is om gewoon R1 in te drukken). Dan heb je een belangrijke vernieuwing de Hyper Mode. Waarbij je snel energie verliest, maar voor even onaantastbaar bent. In die Hyper Mode heb je beschikking tot nog een vernieuwing, namelijk Dragon Rush. Dragon Rush is een gokspelletje, je moet een van de vier toetsen indrukken, en je tegenstander doet hetzelfde. Als jullie beiden hetzelfde hebben, verdedigd de tegenstander zich, en kan je zelf ook wel wat schade oplopen. Heb je drie keer achter elkaar iets anders dan je tegenstander, doe je een extra sterke aanval. Je tegenstander wordt erg vermoeid als je veel aanvallen gebruikt die veel energie nodig hebben. Als zijn poppetje (staat onder de levensbalk) rood wordt is hij een makkelijke prooi voor een Ultimate-Move van je character. De Ultimate-Move is een soort reactie spelletje, je moet op een knop drukken wanneer het balkje vol is. Als je tegenstander dat het beste doet krijgt hij veel minder schade. Zo niet krijgt hij flinke schade op zich. Helaas zijn de verschillen tussen de sterkste en zwakste special attacks maar minimaal. Daarom is de kans dat een Ultimate-Move wordt gebruikt erg klein. Er zijn namelijk rond 40 characters, en dan is een variatie van schade wel leuk. Voorbeeldje dat Gohan een sterkere Kamehameha heeft maar een mindere Ultimate-Move. Ook wat jammer dat de attacks wat veel op elkaar lijken.
Grafisch past de game goed bij de tekenfilmserie. De felle kleuren en vetrouwde omgevingen zorgen er echt voor dat je zelf in dat wereldje belandt. Het ziet er echt prachtig uit, het is minstens zo mooi als de tekenfilms, het is misschien nog wel mooier. De special attacks komen prachtig op het beeldscherm. De spelers die alsmaar heen en weer gaan, om te wachten op dat ene juiste moment. De stofwolkjes die langs de personages vliegen. Ik ben nu heel lovend over de graphics, maar er zitten wel wat schoonheidsfoutjes in. De wereld waar je naar je bestemmingen vliegt zien wat saai uit. Je hebt gewoon de neiging om meteen naar het rode punt toe te vliegen, om weer in zo’n pracht locatie te zijn. Ook is het jammer dat de gesprekken via tekstballontjes gaan, en niet via 3D beelden. De sound is ook niet echt pico bello, omdat het rockmuziekje dat je de hele tijd hoort, snel vervelend wordt. Het intromuziekje is wel leuk, en blijft de hele tijd in je hoofd hangen. Toch mocht er wel eens wat variatie in de muziek zitten.